Τὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικὸς εἶναι γιὰ τὴν ὕπαρξί μας, δὲν εἶναι δύσκολο.
Τὸ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὰ ζεστά του χάδια, ἰδίως τὸν χειμώνα, εἶναι μία ἀνάγκη.
Τὸ νὰ μποροῦμε ὄμως νὰ τὸν παρατηρήσουμε τὴν ὥρα ποὺ κάνει τὰ νάζια του, νομίζω πὼς εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ συγκλονιστικότερα ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ βιώσουμε.

Δὲν ἔχει σημασία ποὺ μᾶς ζαλίζουν μὲ τὴν ἐπικινδυνότητά του. Αὐτὸς πάντα μᾶς ἔτρεφε.
Ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ συμπεριφερθοῦμε ὅπως ὀφείλουμε…
Καὶ στοὺς ἑαυτούς, καὶ στὸν πλανήτη ἀλλὰ κυρίως σὲ ἐκεῖνον.

Καυτὲς βροχές…
Βροχὲς πλάσματος…
Παιχνίδια τοῦ ἡλίου μας….
Ὀμορφιές…