Θυμᾶστε ἔνα τραγούδι πού ἔλεγε ἡ Χαρά Ἀργυροπούλου κάποτε; Οἱ στίχοι ἦταν κάπως ἔτσι:

Ἔ βρὲ Θανάση,  
καὶ ποὺ πῆγες λιγάκι πιὸ ἔξω τὶ ἔχει ν’ ἀλλάξῃ, 
Ἀφ΄ οὖ ὅπου κι ἐὰν πᾶς,
σὰν καβούκι χελώνας τὸν τόπο σου θὰ κουβαλᾶς…

Μιλοῦν λοιπὸν ὅλοι γύρω μας γιὰ πολυπολιτισμικότητες καὶ ἄλλες παρόμοιες κουτουρᾶδες, δίχως νὰ σέβονται τὰ στοιχειώδη ἀνθρώπινα δικαιώματα. 
Πρῶτον, καὶ σημαντικότερον, πῶς ἀκριβῶς θά μποροῦσε κάποιος, πού ἴσως νά εἶναι πρόσφυγας, νά διατηρήσῃ τό αὐτό ἐπίπεδον ζωῆς του στήν νέα του «πατρίδα»; Πῶς; Μέ τό νά πασχίζῃ νά γίνῃ ἀποδεκτός; Μέ τό νά γίνῃ ἀρεστός; Μέ τό νά ξεμάθῃ αὐτά πού γνώριζε;

Δεύτερον, κι ἐπίσης σημαντικό. Ἐὰν κάποιος φύγῃ ἀπὸ τὴν πατρίδα του γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο, ναί, κάποτε, μετὰ ἀπὸ πολλὰ πολλὰ χρόνια, θὰ λειτουργήσῃ σὰν τοὺς Ποσειδωνιᾶτες. Θὰ ἔλεγα, ὀρθότερα, Ποσειδωνιᾶται θὰ γίνουν οἱ ἀρκετὰ μακρινοί του ἀπόγονοι. Ἀλλὰ οὐδέποτε ὅμως θὰ ἀφήσῃ πίσω του ἤθη κι ἔθιμα ποὺ αἰσθάνεται πὼς τὸν προσδιορίζουν σὰν ἄτομο, προερχόμενον ἀπὸ συγκεκριμένη ὁμάδα.

Τρίτον. Πῶς θά ἀντιμετωπίσῃ ἡ Εὐρώπη καί ὁ κατά τά ἄλλα, πολιτισμένος, (λέμε τώρα) κόσμος, τήν βία; Τόν ἐγκλεισμό τῆς γυναίκας στό σπίτι; Τήν κλειτοριδεκτομή; Τήν σαρία;

Τίποτα ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν θὰ ἀποδόσῃ. Τὸ γνωρίζουν. Ἄλλος εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἔχουν πετάξῃ στοὺς ἀπελπισμένους τοῦ πλανήτου τὸ κερασάκι τῆς «ἀδίκου, πλουσίας καὶ χριστιανικῆς Εὐρώπης ποὺ πρέπει νὰ καταλάβουν μὲ κάθε θυσία…» Τζᾶμπα θὰ τὰ φᾶνε τὰ ἀνθρωπάκια στὸ τέλος. Διότι θὰ τὰ φᾶνε… Νὰ τὸ θυμᾶστε. Καὶ θὰ τὰ φᾶνε αὐτοὶ ποὺ σκηνοθέτησαν ἐτούτην τὴν γελοία παράστασι…. (Ὄχι πὼς εἶναι ἀμέτοχοι, ἀλλὰ τέλος πάντων… Οὐδεὶς ἀθῶος τελικῶς!!!)
Ἡ κλειτοριδεκτομὴ λοιπὸν ἐπιβιώνει στὴν Εὐρώπη. Δὲν χάνεται. Δὲν τὴν ἀφήνουν πίσω τους οἱ πληθυσμοί. Ἐὰν τὴν ἀφήσουν εἶναι σὰν νὰ ἀφήνουν τὰ ἐλάχιστα ποὺ τοὺς δένουν μὲ τὶς κοινωνίες τους.
Κι ἔτσι, τὰ ἐγκλήματα ἐξακολουθοῦν, μὲ μάρτυρες πλέον κι ἐμᾶς.

Μὲ τὶς ὑγεῖες μας…
Θαυμαστό καινούργιο κόσμο δέν θέλαμε; Ἄς τὸν ἀπολαύσουμε…

Φιλονόη. 

Σπαρακτική επιστολή 11χρονης: Βοήθεια, δε θέλω να με κόψουν…