Διαθέτουμε, σχεδὸν ὅλοι μας, δύο «ἐγώ».
Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ εἴμαστε κι αὐτὸ ποὺ οἱ ἄλλοι θέλουν νὰ εἴμαστε.
Τὸ ἐπίκτητο καὶ τὸ πραγματικό μας. 
Αὐτὸ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει ὅμως νὰ ἀναζητᾷ, νὰ στοχεύῃ καὶ νὰ κερδίζῃ εἶναι τὸ πραγματικό.
Γιὰ αὐτὸ καὶ μόνον ἀξίζουν ὅλες οἱ θυσίες. Ἀκόμη καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ παλαιοῦ …ἑαυτοῦ μας, ποὺ κάποιες φορὲς λειτουργεῖ σὰν βαρίδι, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς κρατήσῃ σὲ συνήθειες τοῦ παρελθόντος. 

Φιλονόη.

Ὅταν συμβιβαζόμεθα μὲ τὰ ὄνειρα καὶ τὶς ἀξίες κάποιου ἄλλου τότε παραχωροῦμε τὴν δύναμί μας σὲ κάποιον ἄλλο. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο θυσιάζουμε τὴν αὐθεντικότητα μας καὶ ἀποδυναμώνουμε τὸν ἑαυτό μας.

Ὅταν γεννηθήκαμε ἀφήσαμε πίσω μας τὸ πρῶτο μας σπίτι ποὺ μᾶς ἔδινε ζωὴ κόβοντας τὸν ὀμφάλιο λῶρο κάνοντας αὐτὴ τὴν ἔξοδο ποὺ ἦταν ἀπαραίτητος γιὰ τὴν ἐπιβίωσί μας.

Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο γιὰ νὰ γεννηθῇ ἡ αὐθεντικότης μας καὶ νὰ πάρουμε τὸν δρόμο πρὸς τὸν ἀληθινό μας ἑαυτὸ χρειάζεται νὰ ποῦμε ἀντίο στὸν ἄνθρωπο ποὺ οἱ ἄλλοι περιμένουν νὰ εἴμαστε καὶ νὰ γίνουμε αὐτοὶ ποὺ ἀληθινὰ εἴμαστε.

Γιώτα Σούσουλα