Διάβασα, εἶδα καὶ μὲ προβλημάτισαν βαθύτατα τὰ ὅσα συνέβησαν, ἀνᾲ τὴν ἐπικράτεια, πρὸ χθές, μὲ τὶς παρελάσεις. Καὶ μάλλον κάτι δὲν κατάλαβα ὀρθῶς…  Ἐγώ φταίω; Ἤ αὐτό πού συμβαίνει γύρω μας εἶναι τελικῶς ἀποτέλεσμα κοινῆς μας συμπεριφορᾶς καί κοινοῦ τρόπου σκέψεως, πλήρους ὅμως παρανοϊκότητος;

Διεπίστωσα πὼς στὶς παρελάσεις ἄλλοι πῆγαν γιὰ νὰ βγάλουν τὸ μπούτι καὶ τὸ ὀκτάποντο στὴν φόρα. Ἔτσι… Διότι πράγματι, ὅσο βαθαίνει ἡ κρίσις, τόσο κονταίνει ἡ φούστα…
Βλέπετε, ὅσο πιὸ πτωχοποιημένη εἶναι μία κοινωνία, τόσο μεγαλυτέρα ἀνάδειξι τῶν …φυσικῶν της προσόντων κάνει. Ἄλλως τε ἡ δική μας κοινωνία ἔχει πράγματι ἀρίστη παραγωγὴ στὸ ἀρχαιότερον τῶν ἐπαγγελμάτων!!!

Ἐν τάξει, τὰ παιδιὰ στὴν Χαλκιδικὴ εἶχαν σοβαροτάτους λόγους γιὰ νὰ φορέσουν τὰ μπλουζάκια τους, ἄν καὶ ἡ ἡμέρα δὲν θὰ ἔλεγα πὼς ἦταν ἡ καταλληλοτέρα… Αὐτὰ τὰ παιδιὰ ὅμως ἔκαναν παρέλασι, δὲν ἔβρισαν, δὲν ἀσέλγησαν, δὲν προεκάλεσαν. Ἐπάνω ἀπὸ τὸ μπλουζάκι τους φόρεσαν τὰ μπλουζάκια ποὺ δήλωναν τὴν ἀντίδρασί τους καὶ τὴν ἄρνησί τους στοὺς χρυσοθῆρες.

Εἴπαμε, τὸ μίνι μὲ χαλᾶ. Ὑπάρχουν τόσες καὶ τόσες εὐκαιρίες νὰ τὸ φορέσῃ μία κοπέλα. Κι ὅταν ἔχῃ ὡραῖα πόδια, τότε εἶναι χάρμα ὀφθαλμῶν. (Σὲ κάθε ἄλλην περίπτωσιν εἶναι μαϊμοῦ ποὺ μιμεῖται!)
Εἶναι ἀνήθικον ὅμως νὰ χρησιμοποιοῦμε ἐθνικὲς ἐπετείους γιὰ νὰ προβάλουμε τὰ πόδια μας. Ἐὰν παρελαύνουμε γιὰ νὰ τιμήσουμε τὶς Μπουμπουλίνες καὶ τοὺς Κολοκοτρώνηδες, αὐτὲς οἱ ἀμφιέσεις δὲν χωροῦν. Ἐὰν παρελαύνουμε γιὰ νὰ δείξουμε τὰ πόδια μας, δὲν χωρᾶμε ἐμεῖς στὶς παρελάσεις!!!
Αὐτὸ ἐπὶ τέλους πρέπει νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε!!! Ἐὰν μποροῦμε φυσικά!Βέβαια ἐγὼ ἀρνοῦμαι μίαν ἐθνικὴ ἑορτὴ νὰ τὴν μετατρέψουν κάποιοι σὲ μέσον γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν. Τὸ ἔχω δηλώσῃ ἀρκετὲς φορές, ἰδίως μὲ τοὺς ἠλιθίους, ποὺ τὸ παίζουν ἐπίσημοι, καὶ λαμβάνουν θέσεις στὶς ἐξέδρες. Αὐτοὶ καὶ τὴν αἰσθητική μας προσβάλλουν ἀλλὰ καὶ τὴν μνήμη μας. 
Εἶναι δυνατόν οἱ ῥεζίληδες νά καταλαμβάνουν θέσεις ἐπισήμων τήν στιγμή πού ἀναφερόμαστε σέ ἐθνικές ἐπετείους; 
Καί εἶναι δυνατόν νά συζητᾶμε γιά ὁποιανδήποτε ἀντίδρασι τήν ἡμέρα τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου; Εἴμαστε σοβαροί; 
Εἶναι δυνατόν νά ἑορτάζουμε τήν μνήμη τῶν ἀγωνιστῶν κι ἐμεῖς νά πηγαίνουμε βόλτα τό κάθε πολιτικό μας πιστεύω; Θὲς φίλε μου νὰ διαμαρτυρηθῇς; Νά φωνάξῃς; Νά τούς φτύσῃς; 
Μαζύ σου…
365 ἡμέρες ὑπάρχουν καὶ μπορεῖς νὰ διαλέξῃς ὅποιαν θέλεις πλὴν δύο. Δὲν γίνεται νὰ διαλέξῃς κάποιαν ἐθνική μας ἐπέτειο!!! Εἶναι Ὕβρις κι ἐσὺ ὅμοιος αὐτῶν ποὺ ὑποτίθεται πὼς πολεμᾶς.  Διότι αὐτὴν τὴν ἡμέρα ὀφείλουμε σεμνότητα, σοβαρότητα, κατάνυξι. Δέν μπορεῖς; Κανένα θέμα… 
Σπιτάκι σου… Διαφορετικῶς εἶσαι ἀκριβῶς ἴδιος κι ἀπαράλακτος μὲ αὐτὸν ποὺ ὑποτίθεται πὼς πολεμᾶς. 
Διότι ἐὰν πολεμᾶς, ἐὰν πράγματι πολεμᾶς, δὲν πολεμᾶς ὅταν σὲ βλέπουν οἱ φωτογραφικοὶ φακοί. Πολεμᾶς καθημερινῶς, ὁπουδήποτε καὶ γιὰ ὁ,τιδήποτε.

Καί σέ τελική ἀνάλυσιν σέ ποιόν ἀπευθύνεσαι; Ποιός περιμένεις νά σέ ἀκούσῃ;
Ἐδῶ δὲν σὲ ἄκουσαν ὅταν μαζεύονταν τὰ ἐκατομμύρια στὸ Σύνταγμα θά σέ ἀκούσουν τώρα; Ἤ θά τούς τρομάξῃς; Καί γιατί δέν τούς τρόμαξες τόσον καιρό; Ἔ;

Νὰ μὴν ἀναφερθῶ φυσικὰ στὸν «ἐκπρόσωπο» τῆς πολιτείας, τὸν «ἀστυνομικὸ» διευθυντή, ποὺ πέταξε τὸ στεφάνι σὰν νὰ πετοῦσε τὰ σκουπίδια του στὸν κάδο. 
Τί νά κάνω; Νά τόν χαρακτηρίσω; Μέ τί; Ὑπάρχουν λόγια;

Κι ἐγὼ «ἀγαπητέ» μου ἔχω τὶς δικές μου πολιτικὲς τοποθετήσεις. Οἱ ὁποῖες ἴσως νὰ εἶναι ὅμοιες μὲ τὶς δικές σου ἤ ἀκόμη χειρότερες. Δὲν θὰ μοῦ ἐπιτρεπόταν ὅμως ποτὲ νὰ προσβάλλω μνήμη νεκρῶν, καὶ εἰδικῶς αὐτῶν τῶν νεκρῶν… Ἀλλὰ τέτοιος ποὺ εἶναι ὁ τόπος, τέτοιους πολιτικοὺς διαθέτει καὶ κατ’ ἐπέκτασιν σὰν τὰ μοῦτρα σου πολῖτες ἔχει. 

Ἀντίστασι δὲν κάνουμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες.
Ἀντίστασις εἴμαστε ἐμεῖς. Κάθε ἡμέρα, κάθε νύκτα, ἀπὸ τὸ πρωΐ ἔως τὸ βράδυ κι ἀπὸ τὸ βράδυ ἔως τὸ πρωΐ. Ἐὰν μποροῦμε. Ἐὰν δὲν μποροῦμε κάνουμε ταρζανιές, κάνουμε τοὺς ἀγανακτισμένους πολῖτες, κρατῶντας φραπεδιά, διότι δὲν γίνεται ἐπανάστασις δίχως καφέ… Στὴν παρέλασι γιὰ παράδειγμα ἐγὼ ἤξερα πὼς πήγαινες μὲ σημαῖες… Δὲν πήγαινες μὲ φραπέ…  Λέμε τώρα…Θέλεις νά κάνῃς ἀντίστασι; Κᾶνε! Κι ἐγὼ μαζύ σου.
Ἀλλὰ κᾶνε την σωστά! 
Ἀγνόησέ τους! Ἄφησε τὰ ταμπελάκια σπίτι σου καὶ πολέμα γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Πᾶψε νὰ τοὺς μιμεῖσαι ὡς καλοεκπεδευμένη μαϊμοῦ!!!
Κόψε τους καὶ τὸ χρῆμα καὶ τὴν ἀναγνώρισι.
Πᾶψε νὰ πληρώνῃς φόρους, πᾶψε νὰ τρέχῃς πίσω τους στὶς ἐκλογές, κλεῖσε γιὰ δύο ἤ τρεῖς ἤ τέσσερις ἑβδομάδες τὸ μαγαζί σου, τὴν δουλειά σου, παράτα τὸ γραφεῖο, τὸ ὑπουργεῖο ἤ τὴν ὑπηρεσία,  καὶ πήγαινε στὴν πλατεία σου γιὰ νὰ λιαστῇς. 
Θά πεινάσῃς περισσότερο ἀπό ὅσο πεινᾶς; Ἀποκλείεται καὶ τὸ γνωρίζεις….
Ἀλλὰ βλέπεις, τελικῶς σοῦ φαίνεται πὼς νικοῦν διότι ἐσύ, ἐγώ, ὁ ἄλλος, ὁ παράλλος τοὺς δίδουμε χῶρο καὶ χρόνο γιὰ νὰ ὑπάρχουν…
Γιὰ νὰ τοὺς κόψουμε χρῆμα, χῶρο καὶ χρόνο καὶ τότε θὰ τοὺς δοῦμε…

Κᾶνε λοιπὸν πόλεμο σωστό, ὄχι κουδουνισμένο, σὰν αὐτούς. 
Διότι ὅταν τοὺς ἀντιμετωπίζεις μὲ τὰ ὅπλα ποὺ περιμένουν, δῆλα δὴ μὲ τὸ νὰ τοὺς ἀναγνωρίζῃς καὶ νὰ τοὺς δίδῃς χῶρο νὰ ἀσκοῦν ἐξουσίες, τότε οὐσιαστικῶς σοῦ κλέβουν τὸ ψωμί, τὸν ἀέρα, τὸ νερὸ κι ἐσὺ μένεις ξέπνοος καὶ μισοπεθαμένος. Ἄσε δὲ ποὺ τελικῶς ἔχεις πέσῃ στὸ δικό τους ἐπίπεδον κι ἔχουν ξεχάσῃ νὰ σοῦ τὸ ποῦν. 
Διότι ἀγαπητέ μου τελικῶς δὲν ἀπέχει ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ εἶσαι στὴν δική τους θέσι. 
Καὶ ξέρεις τὸ τὶ ἐννοῶ. Ξέρεις τὸ τὶ σημαίνει αὐτό…
Καὶ θὰ εἶσαι…
Σοῦ δίδω τὸν λόγο μου…. Ὅσο ἐξακολουθεῖ αὐτὸ τὸ θέατρον τοῦ παραλόγου, ῥόλους θὰ ἀλλάζουν κάποιοι μεταξύ τους, ἀλλὰ ἡ οὐσία θὰ παραμένῃ. Καὶ ἡ οὐσία, τὸ ζητούμενον, ὁ στόχος εἶναι τὸ πῶς θὰ φύγῃ ἡ βρώμα ἀπὸ τὴν κοινωνία μας κι ὄχι τὸ πῶς θὰ τὴν διαφυλάξουμε ἀναπαράγοντάς την. 

Οὐδεὶς ἀντελήφθῃ πὼς οἱ παρελάσεις γίνονται μόνον γιὰ ἕναν λόγο: γιὰ νὰ τιμήσουν κάποιους ἀτιμήτους πλέον, ἥρωες, οἱ ὁποῖοι πέθαναν στὴν ψάθα, ἤ σκοτώθηκαν σὲ κάποιαν μάχη, πρὸ κειμένου ὅλοι οἱ ἠλίθιοι, ποὺ ἔχουν καταλάβῃ τὴν χώρα σήμερα, νὰ τὴν ἀποτελειώνουν μὲ τὴν παρουσία τους. 

Οὐδεὶς τὸ ἀντελήφθῃ…
Καὶ μετὰ συζητᾶμε γιὰ ἐλευθερία!!!
Γιά ποιόν; Γιά τόν ῥαγιά; Μά τήν ἀντέχει; Μπορεῖ νά τήν διαχειριστῇ; Ἤ θά τήν παραδόσῃ ἐκ νέου σέ νέους δυνάστες;

Φιλονόη.  

φωτογραφίες ἀπὸ ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ, ἐδῶ κι ἐδῶ.