Ποιός φταίει; Ὁ δανειστής ἤ ὁ δανειζόμενος;

Κατὰ καιροὺς ἔχω δηλώσῃ πὼς κάποιοι εἶναι πάρα πολὺ μεγάλοι ἀπατεῶνες.
Τὸ ποιοὶ εἶναι ὅμως εἶναι τὸ ζητούμενον.
Εἶναι μήπως αὐτός πού ἀδυνατεῖ νά ἐξοφλήσῃ τά δάνειά του σέ τράπεζες ἤ εἶναι οἱ τράπεζες μέ τούς καταχρηστικούς τους ὅρους πού τόν ἔδεσαν χειροπόδαρα, δίχως νά τοῦ  ἀφήνουν περιθώρια ἐπιλογῶν;
Γιατί μία τράπεζα νά σέ κυνηγᾷ γιά νά σέ δανείσῃ; Τί ἀνάγκη ἔχει γιά νά δανείσῃ; Μήπως τόσο πολύ θέλεις νά σέ ἐξυπηρετήσῃ σέ μίαν δύσκολο στιγμή; Καί γιατί ὅταν δέν ἔχῃς δύσκολη στιγμή νά θέλῃ μετά βίας  νά σέ πείσῃ πώς ἔχεις καί κατ’ ἐπέκτασιν πώς χρειάζεσαι τήν συμπαράστασί της;

Κάποτε, ὄταν μᾶς κυγηγοῦσαν οἱ τράπεζες γιὰ νὰ μᾶς προσφέρουν διακοποδάνεια, κι ἐμεῖς εὐτυχισμένοι τὰ λαμβάναμε, τότε ναί, πέφταμε στὴν παγίδα τους καὶ δὲν εἴχαμε κανέναν λόγο νὰ τὸ ἀρνηθοῦμε. Ὄχι γιατὶ τὸ χρειαζόμασταν ἀλλὰ γιατὶ μᾶς εἶχαν πείσῃ πὼς τὸ χρειαζόμασταν.
Ἀλλά ποιός δημιούργησε τήν ἀνάγκη; Καί γιατί;
Ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἐμεῖς τί κάναμε;
Πότε χάσαμε τό μέτρο; Καί γιατί;

Φιλονόη.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΖΗΤΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ

Σε μια προσπάθεια ανασκόπησης της πορείας που οδήγησε τις οικονομίες των κρατών στη σημερινή κατάσταση, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά κοιτάζοντας από τη βάση προς τα πάνω.

Πριν δύο δεκαετίες, προκειμένου να προμηθευτεί κανείς πιστωτική κάρτα, έπρεπε πριν απ’ όλα να εργάζεται. Το πιστωτικό όριο καθοριζόταν ως ποσοστό από το μισθό του, ενώ η τράπεζα συχνά απαιτούσε και εγγυητές προκειμένου να τη χορηγήσει. Ξαφνικά, τα πράγματα άλλαξαν. Οι τράπεζες άρχισαν να δανείζουν αδιακρίτως, στέλνοντας ακόμη και σε άνεργους φοιτητές πιστωτικές κάρτες χωρίς να λάβουν σχετικό αίτημα και χωρίς να ελέγχουν καθόλου τη δυνατότητα αποπληρωμής τους. Έφτασαν στο σημείο να ζητά ο πελάτης cash card και να του στέλνουν πιστωτική. Ανάλογη χαλάρωση παρατηρήθηκε και στα στεγαστικά και στα κάθε είδους δάνεια. Η ύποπτη συμπεριφορά των τραπεζών κορυφώθηκε πριν μία δεκαετία, όταν τηλεπωλήτριες προσπαθούσαν να δώσουν πιστωτικές κάρτες με όριο ανάληψης μετρητών τα 15.000€ σε μισθωτούς που δήλωναν λιγότερα από τόσα ως ετήσιο εισόδημα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του “πειράματος”, μόλις μια κάρτα άγγιζε το πιστωτικό όριο, η τράπεζα το διπλασίαζε αυτόματα χωρίς καν να ζητήσει τη συγκατάθεση του πελάτη. Έτσι, ακόμη κι αν μια κάρτα ξεκινούσε με πιστωτικό όριο τα 500€, μπορούσε να φτάσει εύκολα τα 5.000€. Και ποιος ήταν ο πιο σύντομος δρόμος προκειμένου αυτό να συμβεί; Να μην αποπληρώνεται! Η συνταγή συμπληρωνόταν με τα καθορισμένα επιτόκια, τα οποία ήταν εντελώς ανήθικα και έφτασαν να είναι ακόμη και δεκαπλάσια από τα επιτόκια των καταθέσεων.

Ανάλογη η συμπεριφορά των τραπεζών απέναντι και στα κράτη. Απόδειξη, η περιβόητη επί Γ. Παπανδρέου έξοδος στις αγορές της ήδη χρεωκοπημένης Ελλάδας στην οποία οι έξυπνες αγορές προσέφεραν πολλαπλάσια από εκείνα που η χώρα ζήτησε! Αυτό ήταν το αποκορύφωμα.

Η ξύστρα ρωτάει κάτι. Όταν γίνεται μια συμφωνία μεταξύ δανειζόμενου και δανειστή ποιος είναι αυτός που επενδύει; Όταν για παράδειγμα μια τράπεζα χορηγεί ένα στεγαστικό δάνειο, ποιος περιμένει να κερδίσει κάτι από αυτή τη συμφωνία; Η απάντηση είναι εύκολη. Και οι δύο! Ο δανεισμός, δεν είναι μονομερής επένδυση. Είναι συνεταιρική. Ως συνεταιρική, ποιος είναι ο πραγματικός υπεύθυνος όταν η συμφωνία δεν τηρηθεί μέχρι τέλους; Κάποιος μπορεί να σκεφτεί αβίαστα “αυτός που δεν τήρησε τις υποσχέσεις του”. Όμως οι αρχικοί όροι από ποιον τέθηκαν και πόσο δόλο περιείχε η αρχική συμφωνία; Μήπως η τράπεζες δεν υποσχέθηκαν έμμεσα στον πελάτη πως σύμφωνα με την οικονομική του κατάσταση θα μπορεί να αποπληρώνει; Τίνος η υπόσχεση έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και ποιας η αθέτηση είναι περισσότερο κολάσιμη; Τι διαφορετικό έχει μια απατεωνίστικη επιχείρηση πυραμίδα, από τον υπερβολικό δανεισμό τον υποκινούμενο από τις τράπεζες;Καμία! Σε όλη αυτή την πορεία από την ευημερία στην πτώχευση, οι τράπεζες συμπεριφέρθηκαν ως κοινοί απατεώνες. Και δεν εμπνεύστηκαν μόνες τους τα φτηνά πλην ευφυή κολπάκια τους. Οι τράπεζες των κρατών κηδεμονεύονται από άλλες, κεντρικές τράπεζες. Ποιος λοιπόν είναι ο απόλυτα υπεύθυνος για όλα; Οι κεντρικές τράπεζες. Αυτές που τώρα προσπαθούν να επιβάλλουν ανέχεια στους λαούς για ένα και μόνο λόγο. Επειδή οι ίδιες κατάφεραν και τους ξεγέλασαν…

Ἀναπτήρας ἀπὸ ξύστρα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply