Πόσο σέ ἔχω ἀδικήσει καρδιά μου;

Γύρισα πρὶν λίγο. Κουρασμένος, σκεφτικός, δύσθυμος. Τὴν ὥρα ποὺ κλείδωσα τὸ αὐτοκίνητο τὸ βλέμμα μου διέκρινε το φῶς τοῦ φεγγαριοῦ νὰ διαχέεται στὰ λιβάδια. Πανσέληνος. Κάτι σκίρτησε μέσα μου. Σήκωσα τὸ κεφάλι ψηλά. Πουθενὰ τὸ φεγγάρι. Ἕνα κατάμαυρο σύννεφο σὲ σχῆμα γῦπα τὸ κάλυπτε.

Ἄπνοια πλήρης. Γύρω τὰ σύννεφα σχημάτιζαν μιὰ σπεῖρα. Δὲν εἶναι δυνατόν! ἀναλογίσθηκα. Ὄχι, ὄχι! δὲν ταιριάζεις ἐκεῖ! Νὰ σὲ κρύβει ἕνας γῦπας. Καρδιά μου… Καρδιά μου! ἡ θέση σου εἶναι ἀλλοῦ. Ὄχι ἐκεῖ! Νὰ λίγο παραπέρα, στὸ κέντρο τῆς σπείρας. Τί ταιριαστὸ στὴν ὀμορφιά σου Καρδιὰ μοῦ νὰ ‘σαι τὸ κέντρο τῆς σπείρας! 
Κάθισα ἐκεῖ νὰ ἀτενίζω τὸν οὐρανὸ καὶ τὰ ἴδια λόγια, ὁ ἴδιος πόθος ἐρχόταν καὶ ξαναερχόταν στὸ νοῦ μου.
«Ὄχι δὲν ταιριάζεις ἐκεῖ! νὰ σὲ κρύβει ἕνας γῦπας. Καρδιά μου… Καρδιά μου! ἡ θέση σου εἶναι ἀλλοῦ. Ὄχι ἐκεῖ! Νὰ λίγο παραπέρα. στὸ κέντρο τῆς σπείρας. Τί ταιριαστὸ στὴν ὀμορφιά σου! Καρδιά μου, νάσαι τὸ κέντρο τῆς σπείρας!»
Δὲν πέρασαν δυό-τρία λεπτὰ καὶ τὸ μαῦρο σύννεφο διαλύθηκε!
Δὲν ξέρω πὼς σὲ πλήρη ἄπνοια τὰ σύννεφα μετακινήθηκαν. Πάντα σὲ σχῆμα σπείρας στεφάνωσάν σὲ Καρδιά μου!!!
Κίνησα νὰ φύγω. Στάθηκα. Ἔστρεψα τὸ κεφάλι, πρῶτα ψηλά, μετὰ στὸ στῆθος μου, ψιθυρίζοντας:

«Πόσο σὲ ἔχω ἀδικήσει Καρδιά μου!!!»

Παναγιώτης Πολιτόπουλος

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply