Αὐτὴ ἡ εἰκόνα μὲ ἐκνευρίζει!
Τὸ νὰ βλέπω τὰ ἀστεράκια τους γύρω ἀπὸ τὸν Παρθενώνα, εἶναι γιὰ ἐμέναν κάτι περισσότερο ἀπὸ Ὕβρις.
Τὸ νὰ ἀντιλαμβάνονται αὐτοὶ ὡς δική τους κληρονομιὰ αὐτὰ ποὺ ἔφτιαξε ὁ Ἕλλην, εἶναι ἀκόμη μεγαλυτέρα Ὕβρις!
Τὸ νὰ τοὺς τὸ ἐπιτρέπουμε, ἀκόμη κι ἐὰν κάτι τέτοιο εἶναι ἐν τελῶς πρόσκαιρον, εἶναι δική μας ὑβριστική στάσις…

Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Δὲν βαριέσθε…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς οὐδέποτε τὸ κάλλος εἶχε θέσι στὸ Ἑλλαδοκαφριστάν.
Μόνον ὅταν στέκεται κάποιος κάτω ἀπὸ τὰ μνημεῖα μας, βλέποντας οὐρανό, ἀντικρύζει κάποιαν, ἐλαχίστη, διαλυμένη ὀμορφιά. Ὅταν στέκεται δίπλα τους ἀντιλαμβάνεται πὼς εἶναι πλαστή, ἀνύπαρκτος…
Συνεπῶς;
Μήπως ἔφθασε ἡ στιγμή νά τά ξαναφτιάξουμε ὅλα ἀπό τήν ἀρχή;

Φιλονόη.

φωτογραφία