Καὶ γιὰ νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σοβαρότερον, μὴ πολιτικῶς ὀρθὸν σχόλιον (ὄχι θὰ γλυτώνατε), ἂς ἐπισημάνουμε τὰ ἐξῆς. Πρῶτον, ἡ ἰδέα ὅτι μαθητὴς καὶ δάσκαλος εἶναι τὸ ἴδιο, ὅλοι φιλαράκια (κατάργησις ἱεραρχίας, κατάργησις ἀξιολογήσεως-βαθμολογήσεως, κατάργησις πειθαρχίας, ἑνικὸς ἀριθμὸς τῆς ἰσότητος), ἔχει ἰδεολογικὸν καὶ πολιτικὸν πρόσημον, καὶ ἱστορία. Δεύτερον, τὸ ὅτι τὰ ἔξαλλα αὐτὰ ὄντα στὸ βίντεο εἶναι ἀποκλειστικῶς κορίτσια, ἀσφαλῶς δὲν εἶναι τυχαῖον. Καὶ δὲν εἶναι «σεξιστικὴ» ἡ παρατήρησις (ἤ, ἐὰν εἶναι, δικαίως εἶναι). Πρόκειται γιὰ ἄλλη μία ἀπὸ τὶς ἐκφυλιστικὲς συνέπειες τοῦ διεστραμμένου φεμινισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ἀντὶ νὰ ἐλευθερώσῃ τὴν γυναῖκα, τὴν ὑπεδούλωσε, καὶ ἀντὶ νὰ τὴν ἐξυψώσῃ, τὴν ὑπεβίβασε (ἀπὸ θεότητα-νύμφη, πριγκίπισσα καὶ ἀρχόντισσα, ἡρωίδα, μούσα, ἐρωμένη (καὶ ἀκόμη, καὶ κατ᾿ ἀρχήν, βασίλισσα τῆς οἰκογενειακῆς ἑστίας κάθε φτωχικῆς ἀγροτικῆς οἰκίας), γιὰ τὸ προνόμιο νὰ φέρουν ἐπάνω στὴν καρδιά τους τὸ μαντήλι τῆς ὁποίας ἀγωνίζονταν οἱ γενναῖοι ἱππότες, ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο, τὴν ἔριξε στὸ ἐπίπεδο τῆς βιομηχανικῆς ἐργάτριας-δούλας, τῆς μαζικῆς καταναλώτριας ὑποπροϊόντων καὶ τοῦ τσόκαρου.) (Ἰσότητα στὴν δουλεία καὶ στὴν παρακμή, δηλαδή. Γνωστή μου ἐσχολίαζε πρὸ καιροῦ, ὅτι, ναί, εἶναι πρόοδος τὸ ὅτι ἡ γυναῖκα μπορεῖ σήμερα νὰ ἐργάζεται ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι ὅπου θέλει, καὶ νὰ μὴν περιορίζεται στὰ οἰκιακά, ἀλλὰ εἶναι ἄραγε ἐπίσης πρόοδος τὸ ὅτι ΔΕΝ μπορεῖ νὰ ΜΗΝ ἐργάζεται ἐὰν δὲν θέλῃ (π.χ. γιὰ νὰ ἀφοσιωθῇ στὰ παιδιά, τὸ χόμπυ ἢ τὴν part-time ἢ ἐλευθέρου ὡραρίου ἐργασία της – ὅπως μποροῦσαν κάλλιστα μέχρι μιὰ γενεὰ πρίν), διότι χωρὶς δύο μισθοὺς full-time ἐργασίας δὲν στέκεται σήμερα σπίτι; )

Ἀσφαλῶς, ἀγόρια δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ πρωταγωνιστοῦν σὲ αὐτὸ τὸ βίντεο, ὄχι διότι «τὰ ἀγόρια ἔχουν φλωρέψει» ἢ «τὰ κορίτσια σήμερα ἔχουν ἀ…α», κατὰ τὰ συνήθη κλισέ, ἀλλά, διότι, ἀκόμη καὶ σήμερα, κάποιες ἀρχὲς παραμένουν. Ἐὰν ἂνδρας μιλήσῃ ἔτσι σὲ ἄνδρα, ἡ μόνη διέξοδος εἶναι νὰ χυθῇ αἷμα· αὐτὸ τὸ ὕφος εἶναι προσβολὴ καὶ πρόκλησις σὲ μονομαχία. Ὅταν ὅμως θηλυκὸν τσοκαροειδὲς ὁμιλεῖ ἔτσι (πρᾶγμα ποὺ μπορεῖ νὰ τὸ κάνῃ ἐλεύθερα ἐφ᾿ ὅσον παλαιαὶ θηλυκαὶ ἀρεταὶ ὅπως ἡ εὐγένεια, ἡ κομψότης, ἡ σεμνότης ἐξέλιπαν) τὸ κάνῃ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς (ἡ ὠμότερη ἀπάντησις μπορεῖ νὰ εἶναι «ἄντε πλύνε κανὰ πιάτο μωρὴ κότα» ἢ τὸ πολὺ-πολὺ «ἄντε γ…ου μωρὴ π…α»), αὐτὸ δὲ τὸ ὕφος σημαίνει: «εἶμαι καὶ πολὺ γκόμενα ἄμα λάχει· γουστάρεις;»

Αὐτὸς ὁ παρακμιακός, ἰσοπεδωτικὸς καὶ μηδενιστικὸς ἐξισωτισμὸς ἔχει ὅμως, εἴπαμε, πολιτικὸ πρόσημο καὶ ἱστορία, τὰ ὁποῖα δὲν πρέπει νὰ παραβλέπουμε. Ἑν Ἑλλάδι ἐπῆρε ὀρμὴ ἀκατασχέτου κατρακυλίσματος στὸν βόρβορο κυρίως ἀπὸ τὸ 1981 καὶ μετά, χωρὶς νὰ σταματήσῃ ἔως σήμερα (ἀντιθέτως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» τοῦ χρηματιστηρίου ἐπιταχύνθηκε), ἀλλὰ φυσικὰ ἔχει πολὺ βαθύτερες ρίζες, καὶ ἐδῶ καὶ διεθνῶς. Στὴν ἐποχή μας προωθήθηκε τόσο ἀπὸ τὴν «προοδευτικὴ» ἐλαφροαριστερὰ (παρὰ ἀπὸ τὴν ἄκρα ἀριστερά) ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν σοσιαλφιλελεύθερη ἐλαφροδεξιά, μέσῳ παραπλανητικῶν συνθημάτων τοῦ εἴδους «ἀτομικὰ δικαιώματα», «φεμινισμός», «δημοκρατία», «πρόοδος», «ἐκσυγχρονισμός», «ὀρθολογισμός» κ.λπ., ἰδεολογίες προερχόμενες ἀπὸ τὴν νεομαρξιστικὴ Σχολὴ τῆς Φραγκφούρτης.

Ὁ παρακμιακὸς-ἐκφυλιστικὸς ἰσοπεδωτισμὸς-μηδενισμὸς ἀφορᾷ βεβαίως κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς καὶ δὲν ἔχει ὅριο (μέχρι τὸ σημεῖον μεγίστης ἐντροπίας, δηλαδὴ τὸν θάνατο). Τελικῶς φθάνει καὶ στὸν φυσικό, βιολογικὸ ἐξισωτισμό (ἐξαφάνισις τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν, ἐξαφάνισις τοῦ φύλου (ἀρσενικοῦ-θηλυκοῦ) ἀκόμη καὶ βιολογικῶς). Καφριλίκια στὰ ἑλλαδικὰ ἐκπαιδευτικὰ ἰδρύματα, ρουσφετολογικὸς διορισμὸς στὸ δημόσιο, ἐπιδοτούμενο κηφηναριό, μίζα καὶ ρεμούλα καὶ διαπλοκή, ἐκφυλισμὸς τῆς δημοκρατίας σὲ κομματοκρατία-ὀχλοκρατία-λαϊκισμό, ὁμοφυλοφιλικοὶ γάμοι στὴν Γαλλία καὶ ἐμπόριο παιδιῶν ὡς ἀξεσουὰρ γάμου, πολυφυλετισμός, πολυπολιτισμός, μαζικὸς ἐποικισμός-λαθρομετανάστευσις καὶ ἐθνομηδενισμός, ὅλα εἶναι ἐκφάνσεις τοῦ ἰδίου προβλήματος, μὲ κοινὴ ρίζα (ἀσχέτως ἐὰν π.χ. οἱ σοσιαλφιλελεύθεροι καταγγέλουν τὰ πρῶτα καὶ ὑποστηρίζουν συνήθως τὰ δεύτερα).

Τὸ βίντεο («Σχεδιο Αθηνα – ΤΕΙ Πατρας – Αντιδρασεις»):

Σχετικῶς, βλ. ἐνδεικτικῶς καὶ μόνον (καὶ ἀσχέτως ὁρισμένων ἐλασσώνων διαφωνιῶν) «Ἡ Ἀριστερὰ καὶ ἡ ἀποδόμηση τοῦ φύλου» καὶ «Οἱ ἀρχετυπικὲς ἔννοιες τῆς Δεξιᾶς καὶ τῆς Ἀριστερᾶς»  Καὶ γιὰ τὸν φεμινισμό, τὸ ἄρθρον τοῦ Σταμάτη Μαμούτου, «Δεσποινὶς Ντ᾿ Ἴς: Ἡ γυναικεία ὡραιότητα κατὰ τοῦ φεμινισμοῦ», στὸ δωρεὰν περιοδικὸ «Φανταστικὴ Λογοτεχνία», τ. 11, τῆς ΦΛΕΦΑΛΟ.

Φειδίας Μπουρλᾶς

Ἔξαλλες μαινάδες στὸ ΤΕΙ. (α)