Οἱ φιλέλληνες, ὅταν ἦσαν πραγματικοὶ φιλέλληνες, μόνον καλὸ ἔκαναν στὸν τόπο.
Ἐπισήμως πάντα, μία ἀπὸ αὐτοὺς ἡ κόμισσα Λουΐζα Ῥιανκοῦρ ποὺ οὐσιαστικῶς ἔζησε στὴν χώρα μας, ἀφιερώνοντάς της, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀγάπη της κι ἕνα σημαντικὸ τμῆμα τῆς περιουσίας της, σὲ δωρεές.
Πρὸς τιμήν της ὑπάρχει ἀκόμη ἕνας δρόμος σήμερα ποὺ φέρει τὸ ὄνομά της.
Η Γαλλίδα κόμισσα Λουΐζα Ριανκούρ που έδωσε τα πάντα στην Ελλάδα
Θερμή φιλέλλην με γενναίες χορηγίες
Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
[email protected]
΄Όταν ακούμε το όνομα της κόμησσας « Λουΐζα Ριανκούρ», η σκέψη μας πάει στο φιάσκο της αστυνομίας, όταν πριν από είκοσι χρόνια, οι τρομοκράτες της «17Νοέμβρη», ξέφυγαν μέσα από τα χέρια της, στην ομώνυμη οδό των Αμπελοκήπων. Έτσι ξέρουμε το όνομα της, όχι όμως και την ίδια που υπήρξε θερμή φιλέλλην στις πράξεις, στις οποίες δύσκολα θα την εμιμούντο σημερινοί Έλληνες…
Η Λουΐζα Ριανκούρ γεννήθηκε στο Saint Didier της Γαλλίας στις 19-1-1846. Από μικρή έμαθε κι εθαύμαζε τον ελληνικό πολιτισμό και ήρθε στην Αθήνα να τον γνωρίσει. Επέστρεψε στη Γαλλία, παντρεύτηκε απέκτησε δύο παιδιά (Ραούλ και Ελίζα), αλλά τα φιλελληνικά της αισθήματα την ξανάφεραν πίσω.
Διέμενε στην οδό Αμαλίας 34, ( τα καλοκαίρια στην Κηφισιά), με το τεράστιο σαλόνι όπου συγκέντρωνε σε χοροεσπερίδες βασιλείς, πρίγκιπες και αριστοκράτες της Αθήνας. Σε μια τέτοια χοροεσπερίδα του 1903, από παρεξήγηση, (ποιος θα χορέψει με μια όμορφη νεαρά), ο βουλευτής Δαραλέξης και ο ανθυπολοχαγός Θεοχάρης, μονομάχησαν στο… πεδίο της τιμής, στον Ποδονίφτη…Η Λουΐζα ήταν άνθρωπος που άνοιγε πολύ εύκολα το πορτοφόλι. Είχε στο αίμα της την φιλανθρωπία και την χορηγία. Πρωτοστάτησε σε εράνους προσφέροντας πολλά χρήματα για το Άσυλο Ανιάτων, για τα θύματα του Μακεδονικού αγώνα και των βουλγαρικών ωμοτήτων, ενώ ταξίδεψε στις Σέρρες συνοδεύοντας είδη πρώτης ανάγκης στους μαρτυρικούς κατοίκους.
Οργάνωσε φιλανθρωπικούς χορούς για να ενισχύσει φτωχούς και ορφανά, ενώ διέθεσε απλόχερα 50.000 δρχ. (τεράστιο ποσό το 1905) για την δημιουργία εργοστασίου κεντημάτων και εργοχείρων για τις άπορες κορασίδες, προσφέροντας μάλιστα και το οικόπεδο! Έδινε βραβεία σε απόρους αριστούχους μαθητές κι έκανε δωρεές στην Πολυκλινική, σε Συλλόγους και Συνδέσμους. Προσέφερε επίσης τεράστιο ποσό, υπέρ της εκκλησίας του Παναγίου Τάφου, μετά από έκκληση του Πατριάρχου!
Πάντοτε γενναία στις χορηγίες, η Ριανκούρ δώρησε στο Νομισματικό Μουσείο μια σπουδαία συλλογή Βυζαντινών νομισμάτων. ΄Ηταν Ιανουάριος του 1908, όταν, ο εκ Μυκόνου διευθυντής του Μουσείου, Γιάννης Σβορώνος, μαθαίνει ότι η χήρα του Ρώσσου προξένου Τρογιάνσκι κατέχει σπουδαία συλλογή βυζαντινών νομισμάτων, τα 4/5 των οποίων σπάνια και προτίθεται να εκποιήσει.Μη μπορώντας να βρει τα χρήματα που απαιτούσε η αγορά της συλλογής, αποτάθηκε στην πολύτιμη φίλη της Ελλάδος Ριανκούρ, που δε δίστασε να δείξει τη γενναιοδωρία της. Αγόρασε τη συλλογή που φέρει και σήμερα το όνομά της. Έτσι γνωρίσαμε τις μορφές των Βασιλέων που μας τις παρουσίαζαν φανταστικές και όμοιες κατά το πλείστον, ενώ στα νομίσματα ήταν επίσημα, αυθεντικά, χαραχθέντα από ακριβή σχέδια των ανακτόρων. Η συλλογή περιλαμβάνει 192 χρυσά, 74 αργυρά και 264 χαλκά, Σκουφάτα και Κωνσταντινάτα. Παριστούν αυτοκράτορες, από τον Μέγα Κωνσταντίνο, έως την Άλωση της Πόλης και βασιλείς της Νικαίας, της Θεσσαλονίκης και της Τραπεζούντος. Διακρίνονται οι μορφές των: Ιουστινιανού, Κωνσταντίνου και Ελένης, Ιουλιανού, Θεοδοσίου, Αρκαδίου, Μαρκιανού, Λέοντος, Φωκά, Ηρακλείου, Ειρήνης της Αθηναίας κ.άΗ συλλογή καταρτίστηκε από τον Τρογιάνσκι όταν υπηρετούσε στην Ανατολή. ΄Ηταν βαθύς γνώστης της βυζαντινής νομισματικής και την προόριζε για την Αγία Πετρούπολη. Τα βυζαντινά νομίσματα γνώριζε η Ριανκούρ απο το σύγγραμμα του γάλλου βυζαντινολόγου Σαμπατιέν και η χαρά της για τη δωρεά υπήρξε πολύ μεγάλη! Το 1919 ο Δήμος Αθηναίων έδωσε τιμητικώς το όνομα της σε δρόμο των Αμπελοκήπων. Πέθανε στην Αθήνα στις 27-2-1941.Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου έγραψε στις 8-1-1903 για τους κατ’ επίφασιν και τους πραγματικούς φιλέλληνες : «…Ἡ κόμησσα Ῥιανκοῦρ ἐπέταξε τὸν κομητικὸ τίτλο, ἔκαμε τὸν υἱόν τηςῬαοῦλ φαντάρλο Ἕλληνα ( σ.σ. πήρε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως υπαξιωματικός), ἔγινε Ἑλληνίς, παρακολουθεῖ τὴν ἑλληνικὴν ζωήν, τὰ ἐκδηλώσεις της καὶ τὰ ἀνάγκας τῆς Ἑλλάδος, ὅσον ὀλίγοι Ἕλληνες!». Η Ριανκούρ απέκτησε την ελληνική ιθαγένεια στις 30-11-1902 ὁρκισθείσα ἐνώπιον τοῦ νομάρχου ὡς Ἑλληνὶς κι ἐνεγράφη στὰ Δημοτολόγια τοῦ Δήμου Ἀθηναίων, γνωρίζουσα ἀπταίστως τὴν ἑλληνικήν!
Πηγή
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.