Θλίβομαι πραγματικά. Ἡ ψυχή μου, τὸ κορμί μου εἶναι δεμένο στὸν βράχο, σὰν τὸν Προμηθέα Δεσμώτη…
Νοιώθω τὸ συκώτι μου ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα νὰ τὸ τρώῃ τὸ σάπιο σύστημα τοῦ νεοέλληνος καὶ τοῦ ῥαγιᾶ… Ἐσύ μήπως νοιώθεις τό ἴδιο;;;
Κάθε ἡμέρα ἔχω σκέψεις ποὺ περνοῦν στὸ μυαλό μου, γιὰ τὸ πῶς θὰ μπορέσω νὰ ἀφήσω πίσω μίαν νέαν Ἑλλάδα… Τί θά ἀφήσω; Συντρίμια καί τέφρα;
Μὲ νοιώθεις,  βλέπεις τὸ ἴδιο κι ἐσύ. Κάθε ἡμέρα μὲ τρώει ἡ σκέψις τί θὰ γίνουν τὰ παιδιά μου, ἐὰν μπορῶ νὰ κάνω κάτι βέβαια… Σὲ τί Ἑλλάδα θὰ μεγαλώσουν.
Τὸ νοιώθεις κι ἐσύ… Κάθε ἡμέρα βλέπω τὴν μάννα μου νὰ λέῃ: «παιδί μου, τὸ τραπέζι μας εἶναι πτωχὸ» κι ἀπαντῶ: «δὲν πειράζει μάννα, ἐσὺ νὰ εἶσαι καλά…»…
Τὸ νοιώθεις κι ἐσύ… Νοιώθεις ἀδελφέ μου τὸν πόνο τῆς ψυχῆς… Νοιώθεις πὼς θὰ χαθοῦμε σὰν Ἔθνος… Νοιώθεις ὅτι εἴμαστε μικροὶ κι ἄνευ οὐσίας…

Ἔλα, ἔλα… Σήκω ἐπάνω ἀδελφέὲ καὶ μαζὺ νὰ πιάσουμε, χέρι-χέρι, τὰ ἄλλα μας ἀδέλφια. Μὲ νοιώθεις ἔτσι… Νὰ πιαστοῦμε χέρι-χέρο γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας. Γιὰ τὰ παιδιά μας… Δὲν εἶσαι σὰν αὐτοὺς ἀδελφέ… Μὲ νοιώθεις, ἔτσι;;;

Δὲν εἶσαι δοῦλοε. Δὲν εἶσαι ῥομπότ. Δὲν εἶσαι παιδὶ τῆς σφαλιάρας. Δὲν εἶσαι σὰν αὐτούς. Μέ νοιώθεις, ἔτσι…;;;

Δὲν εἶσαι δοῦλος. Δὲν εἶσαι ῥομπότ… Δὲν εἶσαι παιδὶ τῆς σφαλιάρας. Κανενός.
Πᾶμε νὰ πάρουμε μαζὺ τὴν μάννα μας, Ἑλλάδα ἀπὸ τὰ Τάρταρα. Ἀξίζει ῥὲ ἀδελφέ. Αὐτὴ ἔχει κάνει τόσα γιὰ ἐμᾶς.
Ἐμεῖς;;;