Ὁ δρόμος εἶναι ἐπάνω ἀπὸ τὰ μάτια μας
καὶ τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται εἶναι νὰ πλέξουμε τὰ χέρια μας,
νὰ τὰ κάνουμε ἕνα μακρύ – μακρὺ χέρι
καὶ νὰ τραβήξουμε τὸν ἥλιο.
Τότε θὰ δοῦμε ὅτι τὰ δεσμά μας δὲν ὑπῆρχαν,
ὅτι οἱ ἐλέφαντες εἶχαν μεγαλώσει,
ὅτι τὸ μόνο ποὺ μᾶς κρατοῦσε ἦταν οἱ ἐντολὲς τῶν παλιάτσων
ποὺ ἐτράνταζαν τὸ σκοτάδι μὲ τὰ μεγάφωνά τους.

Μέχρι τότε θὰ ζοῦμε μὲ τὰ χέρια θαμμένα,
μὲ τὸ κεφάλι βυθισμένο στὸν βάλτο μας
καὶ θὰ λέμε: Εἴμαστε μικροὶ γιὰ νὰ κόψουμε τ’ ἀτσάλι,
γιὰ νὰ δέσουμε τὰ θηρία ποὺ κρατοῦν τὸν ἥλιο.

Ἂς περιμένουμε, κάποτε οἱ ἄλλοι θὰ μᾶς φέρουν τὴν ἡμέρα.
Μὰ οἱ ἄλλοι δὲν ἔρχονται, μὰ οἱ ἄλλοι δὲν θὰ ἔλθουν,
ἂν πρῶτα ἐμεῖς δὲν ἀνάψουμε τὴν καρδιὰ καὶ τὰ μάτια μας,
ἂν δὲν ἀνάψουμε τὰ πλεγμένα χέρια μας στὸν ἥλιο.
Ὁ ἥλιος μᾶς καλεῖ, μᾶς παρακαλεῖ, μᾶς φωνάζει.

Φυλλίτσα Ἀθηναΐς Ἀναπνιώτου

φωτογραφία