Παιδιὰ στὸν βωμὸ τοῦ κέρδους Τους!!! Κι ἐμεῖς; Τί;

Φαντάζομαι πὼς ὅλοι μάθατε γιὰ τὸ περιστατικὸ μὲ τὸ παιδὶ ποὺ χαράκωσαν κάποιοι.
Μάθατε φαντάζομαι πὼς τοῦ ἐπετέθησαν κάποιοι τύποι μὲ μαύρες μπλοῦζες καὶ δαφνοῦλες, σὰν σῆμα, ποὺ μέσα στὶς δαφνοῦλες ὑπῆρχε ἕνα ἄλλο σῆμα. Δῆλα δὴ ὅλοι μάθατε, μαζὺ κι ἐγώ, πὼς τὸ παιδὶ «φωτογράφιζε» τὴν χρυσὴ αὐγή.
Εἴδατε δῆλα δὴ κι ἐσεῖς, ὅπως εἶδα κι ἐγώ, αὐτὸ τὸ ταινιάκι:

Θυμώσατε, ἀγανακτήσατε, ἐξοργιστήκατε καὶ πρὸ πάντων ὅλων αἰσθανθήκατε θλίψι γιὰ τὸ παιδὶ καὶ πόνο γιὰ τὴν κατεστραμένη του ζωούλα. Ὅπως κι ἐγὼ ἄλλως τε…
Ἄμ δὲν τὰ μάθατε καλὰ ὅμως. Οὔτε κι ἐγὼ τὰ ἔμαθα. Δυστυχῶς.
Ἐχθὲς τὸ βράδυ εἶδα ἄλλο ταινιάκι, ποὺ ἔλεγε ἀκριβῶς τὰ ἀνάποδα:

 Ἐξοργίστηκα! Εἰλικρινῶς, τὴν μία ἡμέρα ἡ θλίψις μου, ἡ ὀργή μου, ἡ ἀγανάκτησίς μου γιὰ τὰ ὅσα ἔπαθε αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν περιγράφονταν. Ὀργή!!! Τί κτήνη εἶναι αὐτά πού τολμοῦν νά μεταχειρίζονται παιδιά πρό κειμένου νά φέρουν σέ πέρας τόν ὅποιον στόχο τους; Πόσο μικρόνοος μπορεῖ νά εἶναι κάποιος πού δέν σέβεται οὔτε τήν Φύσι οὔτε τόν Νόμο ἀλλά οὔτε τά λίγα χρόνια ἑνός παιδιοῦ; Τί ἀξία ἔχει γιά αὐτόν ἡ ἀνθρώπινος ζωή πού τήν ἀντιμετωπίζει μέ τέτοιαν περιφρόνησι; Σέ τί διαφέρει ἀπό τά ὑπόλοιπα κτήνη καί τούς παρανοϊκούς τοῦ πλανήτου, πού μᾶς ἔχουν στρώσῃ ἔναν ὡραιότατο ἀποπληθυσμό;

Ἐχθὲς τὸ βράδυ λοιπόν, κι ἐν ᾦ ἀκόμη οἱ εἰκόνες τοῦ ξεσκισμένου παιδικοῦ προσώπου ἦταν ἐμπρός μου ζωντανές, ἔλαβα τὸ δεύτερο ταινιάκι!
Πάλι τὰ ἴδια συναισθήματα. Πάλι τὰ ἴδια ἐρωτήματα. Πάλι ἡ ἀνάγκη μου στὴν ἐπιφάνεια νὰ σαρώσῃ ἐπὶ τέλους τὰ πάντα ἡ Νέμεσις!!! Ἀλλὰ ὄχι γιὰ τὸ πιθανὸ νέον σενάριον, τοῦ στημένου περιστατικοῦ ἤ τῆς ἀλλοιωμένης πληροφορίας. Οὔτε γιὰ τὸ ἐὰν ἀδίκως, ἤ δικαίως, κατηγορήθηκαν κάποιοι, ἄν καὶ εἶναι ὑπεύθυνοι κάποιοι ἄλλοι. 
Ἐξοργίστηκα διότι διεπίστωσα  πὼς ἀκόμη καὶ σήμερα, ἀκόμη καὶ τώρα, ἀκόμη καὶ στὴν χώρα ποὺ γέννησε τὸν πολιτισμό, κτήνη, κάθε εἴδους, κάθε παρατάξεως, κάθε «ἰδεολογίας», θρησκείας, κόμματος, κινήματος, θεωρήσεως ἐξακολουθοῦν τὸ παιχνίδι ποὺ ξεκίνησαν κάποιοι ἄλλοι, ἄθλιοὶ ἐξ  ἴσου μὲ αὐτούς, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς κρατοῦν δεσμίους στὰ μικρὰ καὶ νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὰ μεγάλα.

Τὸ πρόβλημά μας λοιπόν, ὥς κοινωνίας, εἶναι ἕνα χαρακωμένο παιδί.
Τὸ ἐὰν τὸ χαράκωσαν γιὰ νὰ ἀποκομίσουν ἀληθὴ ἤ ψευδὴ κέρδη, γιὰ νὰ δημιουργήσουν ἐντυπώσεις ἤ γιὰ νὰ τὸ ἐκδικηθοῦν, οὐδόλως μὲ ἐνδιαφέρει. Μὲ ἐνδιαφέρει μόνον πὼς ἕνα παιδὶ εἶναι χαρακωμένο. Κι αὐτὸ συνέβῃ στὴν δική μου χώρα. Καὶ τώρα κάποιοι τρέχουν νὰ δοξαστοῦν, εἶτε ἀπὸ τὴν μίαν πλευρὰ τῶν προοδευτικούληδων, εἶτε ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευρὰ τῶν «ἐθνικοφρόνων» καὶ νὰ ἀποκομίσουν πρὸς ἴδιον ὄφελος κέρδη. Κι ὅλα αὐτὰ σὲ βάρος ἑνὸς παιδιοῦ! Ἑνὸς δεκατετράχρονου παιδιοῦ, στοῦ ὁποίου τὸ πρόσωπο καθρεπτίζεται ὅλη ἡ κατάντια τῆς κοινωνίας μας.

Ἀν τὶ νὰ ἀναρωτηθοῦμε γιὰ τοὺς λόγους ποὺ προεκάλεσαν αὐτὸ τὸ αἶσχος, ἐμεῖς ἑστιάζουμε στὸ ποιοὶ τὸ προεκάλεσαν. Ἀν τὶ νὰ δοῦμε στοὺς καθρέπτες μας τὰ δικά μας πρόσωπα καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ πόσο εὔκολα μᾶς χειραγωγοῦν, ἐμεῖς ἔχουμε υἱοθετήσῃ ἤδη τὰ συμπεράσματα ποὺ ἄλλοι ἔχουν ἐμφυτεύσῃ μέσα στὰ κεφάλια μας. Ἀν τὶ νὰ παύσουμε αὐτὲς τὶς πράξεις διὰ παντός, ἐπιλέγουμε τὴν ἐνίσχυσι τοῦ μίσους, τὴν τροφοδοσία του καὶ τελικῶς τὴν ἐξακολούθησι τοῦ παιχνιδιοῦ ποὺ λέγεται «γάτα-ποντίκι μὲ ἐναλλασσομένους ῥόλους». Δῆλα δὴ τὸ φάγαμε. Ἤ ἀλλοιῶς, τὴν φάγαμε.

Ἕνα παιδὶ δεκατεσσάρων ἐτῶν γιατί βρίσκεται ἐδῶ δίχως τήν οἰκογένειά του;
Γιατί ἐμεῖς ἐπιτρέψαμε νά ὑπάρχουν μέσα στήν δική μας χώρα τέτοια παιδιά;
Πόσο μακρυά εἶναι τό ἄλλο ἐκεῖνο παιδί, στήν Θεσσαλονίκη, γιά τό ὁποῖο δέν βρέθηκε μάνα πρό κειμένου νά παραλάβῃ τό πτῶμα του, παρά βρέθηκε μόνον κάποια, ποὺ τὸ ἔπαιζε μάνα, ἀλλὰ διαφαινόταν πώς τό χρησιμοποιοῦσε γιά ἐκμετάλλευσι;
Γιατί στεκόμαστε στό ποιός καί δέν στεκόμαστε στό ἐμεῖς; Τί κάναμε ἤ τί δέν κάναμε ἐμεῖς πρό κειμένου νά μήν ἐξαπλώνεται ἡ δυστυχία περισσότερο; Ξέρετε τί κάναμε;
Πιάσαμε τὴν δυστυχία τῶν ἄλλων, τὴν κάναμε κορνίζα καὶ τὴν περιφέρουμε δεξιὰ κι ἀριστερὰ πρὸ κειμένου νὰ κερδίσουμε κάτι. Αὐτὸ κάναμε, ἀν τὶ νὰ κάνουμε τὰ αὐτονόητα.
Πιάσαμε τὴν δυστυχία, ποὺ ἔπεσε ἐμπρός μας, κι ἀν τὶ νὰ σταθοῦμε καὶ νὰ ἀναζητήσουμε τὰ αἴτια καὶ τὶς εὐθύνες μας, ἐμεῖς τὴν κάναμε μοχλὸ γιὰ νὰ φέρουμε ψήφους στὸ κόμμα μας, στὸ ἀπόκομμά μας καὶ στὴν …τελεία μας.
Πιάσαμε τὴν δυστυχία καὶ τὴν κάναμε ἐμπόρευμα.
Τέτοιοι γίναμε. Τέτοιοι… Σιχαμεροί, τρισάθλιοι, κακομοιριασμένοι, χειραγωγήσιμοι, ἐλεγχόμενοι, κατευθυνόμενοι, ἄβουλοι, καθοδηγούμενοι, τελειωμένοι…

Δὲν ξέρω ἀφγανικά. Δὲν θέλω νὰ ξέρω. Αὐτὸ ποὺ ξέρω εἶναι πὼς ἡ ἴδια εἰκόνα, καὶ στὶς δύο ἐκδοχές της, ἀποκαλύπτει αὐτὰ ποὺ θέλουμε νὰ δοῦμε κι ὄχι αὐτὰ ποὺ πράγματι συμβαίνουν.
Κάποιοι ἀναγνωρίζουν στὴν παραπάνω εἰκόνα τὰ ἀποτρόπαια ἔργα τῆς χρυσῆς αὐγῆς.
Κάποιοι ἄλλοι ἀναγνωρίζουν στὴν παραπάνω εἰκόνα τὰ ἀποτρόπαια ἔργα τῶν ψευδοανθρωπιστῶν.
Κάποιοι ἄλλοι πάλι ἀναγνωρίζουν στὴν παραπάνω εἰκόνα τὰ ἀποτρόπαια ἔργα τῶν δουλεμπόρων…
Ἐγώ ξέρετε τί ἀναγνωρίζω;
Τὴν ἀποτρόπαιη εἰκόνα ποὺ ἀναδύουμε ὥς κοινωνία.
Εἴμαστε σάπιοι! Τελειωμένοι! Καταδικασμένοι!
Θὰ σβήσουμε μέσα στὰ ἀποτελέσματα τῶν ἴδιων τῶν πράξεῶν μας. Μέσα στὴν ἴδιαν τὴν κόπρο μας…
Διότι ὁ Ἡρακλῆς φθάνει. Τὸ ἔργο παίχτηκε πολὺ καὶ πάλιωσε…
Κι ἐμεῖς, ναί, ἐμεῖς, δὲν ἀξίζουμε νὰ ἔχουμε πατρίδα παρὰ μόνον παρατάξεις, κόμματα, ἰδεολογίες, ἐπιχειρήσεις, συμφέροντα, βολέματα…
Ἤ ποὺ θὰ ξαναγίνουμε Ἄνθρωποι ἤ ποὺ θὰ τελειώσουμε.
Κι ἐπεὶ δὴ ὁ Ἕλλην δὲν τελειώνει, θὰ γίνουμε Ἄνθρωποι. Ὅσοι ἀντέξουμε.
Γιὰ τοὺς ἄλλους δὲν πειράζει. Θὰ πᾶνε παρέα μὲ τὶς σάπιες ἐπιλογές τους. Δῆλα δὴ στὸν ἀγύριστο. Διότι εἶναι πλέον Ἀνάγκη!

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Μέ βιάζουν καθημερινῶς; Ὤ, ναί! Βιάζουν τὴν σκέψι μου, τὴν ἀντίληψί μου, τὴν λογική μου…  Κι ἐγώ θά κάτσω ἔτσι, μέ σταυρωμένα χέρια καί θά τούς παρατηρῶ; Ὤ, ὄχι… Θὰ τοὺς ἀλλάξω τὰ φῶτα καὶ τὸ ταμτιριρίμ…

Υ.Γ.2.Εἴμαστε μωρέ ἐμεῖς Ἕλληνες;  Ἕ, εἴμαστε Ἕλληνες; Ἐρωτῶ!!!

Υ.Γ.3. Ὑπάρχει μεγαλυτέρα βία ἀπό τό νά σοῦ κάνουν τήν ἀντίληψι …ἐλαστικό; 

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply