Δεσποτάκης Δημήτρης: «Θαρρεῖς πώς ὁ Παλαμᾶς ἐὰν ζοῦσε σήμερα καὶ ἔγραφε ὅσα ἔγραψε, θὰ εἶχε κάποιαν τύχη; Ἤ μήπως θὰ ἔπαιρνε κάποιο βραβεῖον σέ λογοτεχνικόν διαγωνισμόν; Οὔτε διανομέας σὲ ὀβελιστήριον δὲν θὰ ἔβρισκε ἐργασία».

Συνέντευξη στη Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Ἕλλην, και στο διαδίκτυο μπορείς να τον συναντήσεις και ως Ηθικό Αυτουργό.
Ασπάζεται επίσης δίχως να διστάζει την άποψη που θέλει τους ποιητάρηδες τους λωλούς του χωριού,  παραδέχεται ότι είναι έτσι, ή έστω κάπως έτσι, και  μας εξιτάρει να τον γνωρίσουμε  λέγοντας πως “Οἱ λίγες ἀράδες ἑνὸς ποιήματος, εἶναι ἡ ταυτότητα ποὺ κρύβει τὸ μέγεθος τῆς λωλάδας τοῦ Ποιητοῦ…”
Αφου μας άνοιξε την πόρτα της ψυχής του λοιπόν ας εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία για να γνωρίσουμε από κοντά έναν τέτοιο “λωλό”.

Τι σημαίνει ποίηση για σένα; 
Πολὺ καλὴ ἐρώτησις! Ὅμως μονάχα μίαν ἀπάντησιν ἔχω, τὴν ὁποίαν ἤδη ἔχω δώσει εἰς τὴν κοινήν μας Φίλη Βένη Παπαδημητρίου.
«Σὰν σταθῶ Ἐλεύθερος σὲ αἰώνια πατήματα ἐπάνω, βουρκώνωντας καθὼς φοβᾶμαι νὰ κυττάξω τὸν ἄλλον κόσμο, τρομάζω καὶ γυρίζω εἰς τὸν Ἔρωτα, τὴν Γλῶσσα μου καὶ τὸ στρατί ποὺ μὲ ὁδηγεῖ εἰς τὸ σπίτι μου… ὁδὸς Ποιήσεως, Πλατεία Ἐλευθέρου Ἀνθρώπου…».
Ποια η διαφορά, ως προς το συναίσθημα, της ποιησης απο τον πεζο λόγο; 
Ὁ πεζὸς λόγος συνήθως εἶναι μακρύς. ἔχει τὸ προνόμιον νὰ ἐλιχθῇ κατὰ πὼς θέλει κι ἔτσι νὰ δημιουργήσῃ εἰκόνες καὶ χρώματα. Δύναται νὰ εἶναι σκληρὸς ἤ ἀκόμη καὶ φλύαρος, ταξειδεύοντάς μας, ἔστω κι ἄν εἶναι μέτριος…
Σὲ κάθε περίπτωσιν, μίαν γεῦσιν θὰ μᾶς ἀφήσῃ εἴτε θὰ μᾶς ἀπογειώσῃ.
Ὁ Ποιητικὸς Λόγος, συνήθως μεγέθους μικροῦ, καλεῖται νὰ ταράξῃ τὶς εὐαισθησίες μας,
μονάχα ἀραδιάζοντας ἐμπρός μας, μερικὲς χοῦφτες μὲ καλλίγραμμες λέξεις καὶ εἴτε θὰ εἶναι ἀρεστὸς
εἴτε ἀδιάφορος!
Ξεχωρίζω τὸν ὡραῖον λόγον τῶν Ποιητῶν καὶ ἐπιλέγω νὰ τὸν πολυτονίζω ὡς ἔκφρασιν θαυμασμοῦ πρὸς αὐτόν.
Γιατί, κατά την γνώμη σου, τα βιβλία της ποίησης δεν έχουν την αγοραστική απήχηση που έχουν τα βιβλία του πεζού λόγου; 
Διότι ἀπευθύνονται σὲ συγκεκριμένον κοινόν. Καὶ δυστυχῶς γιὰ ἐμᾶς, γιὰ ἐσᾶς, γιὰ τὰ παιδιά μας,
ἡ παιδεία, ἡ σχολικὴ ἐκπαίδευσις τῶν Ἐλπίδων μας, μονάχα γι’ αὐτὸ δὲν φροντίζει!
Θαρρεῖς πὼς ὁ Παλαμᾶς ἐὰν ζοῦσε σήμερα καὶ ἔγραφε ὅσα ἔγραψε, θὰ εἶχε κάποιαν τύχη;
Ἤ μήπως θὰ ἔπαιρνε κάποιο βραβεῖον σὲ λογοτεχνικὸν διαγωνισμόν;
Οὔτε διανομέας σὲ ὀβελιστήριον δὲν θὰ ἔβρισκε ἐργασία!
 Έχεις ξυπνήσει ένα πρωί και να πεις σήμερα θα γράψω; 
Ἔχω ξυπνήσει νύκτες καὶ μὲ φούρια ἔγραφα, εἰς τὸ παλιοτετράδιον ποὺ «κοιμᾶται» πάντα δίπλα μου,
ἔχω γράψει σὲ ἀπίστευτες στιγμές, μὰ δὲν θυμᾶμαι νὰ εἶπα κάποτε, πὼς τώρα θὰ γράψω…
Ἔχω ξυπνήσει πρωινὰ ἀναζητῶντας τὸ μολύβι μου, μὰ ὄχι μὲ τὴν ἀνεμελιά,
πὼς σήμερα θὰ γράψω…
 Ασπάζεσαι την αποψη που θέλει τους ποιητές τους “λωλους του χωριου;” 
Ναί, θαρρῶ πὼς ἐὰν δὲν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι, τότες θὰ εἶναι κάπως ἔτσι!
Οἱ λίγες ἀράδες ἑνὸς ποιήματος, εἶναι ἡ ταυτότητα ποὺ κρύβει τὸ μέγεθος τῆς λωλάδας τοῦ Ποιητοῦ…
Ἐξάλλου αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ γοητεία του! Τὸ κάλλος τῆς μυστικῆς εὐελιξίας τῶν λέξεων καὶ ὁ Βοημός…
 Από ποια ηλικία γράφεις; 
Γράφω ἀπὸ τότες ποὺ ἔμαθα νὰ χειρίζομαι τὸ μολύβι. Βέβαια τότες ἤμουν τὸ «ψώνιο» τῆς παρέας.
Εἰς τὴν ἐφηβείαν μου ἤμουν ὁ «ψεύτης», ὁ «μυθοπλάστης»…μονάχα τώρα κοντά, ποὺ πλέον ἔκλεισα τὰ πενήντα μου, τώρα μόνον σὰν μὲ ῥωτοῦν, καμαρώνω καὶ δηλώνω Ποιητής, ὄχι γιατὶ θεωρῶ πὼς εἶμαι, μὰ γιατὶ θέλω νὰ γίνω…

 Υπήρξε κάποιο ερέθισμα για αρχή; 
Ἐρέθισμα; Ναί… Ἤμουν μικρὸς ἀμούστακος καὶ μέσα εἰς τὸν νοῦ μου, τὰ κορίτσια τῆς γειτονιᾶς ἐτραγουδοῦσαν τὴν Ἄνοιξιν, ἐχόρευαν σὰν τὸν καλπασμὸν τῆς δικῆς μας Πανσελήνου, μὰ δὲν εἶχα καθόλου δύναμιν νὰ ἀρθρώσω ἔστω μίαν λέξιν… Ὁ Ἔρωτας λοιπὸν ἀπ’τὴν χαμένην μου νιότη, ἔδωσε εἰς τὴν παιδικήν μου ψυχή, τὸ χάρισμα τοῦ γράφειν…
Πόσα βιβλία έχεις γράψει; 
Ἔχω γράψει ἕξι βιβλία. Τὸ ἕνα μυθιστόρημα καὶ τὰ πέντε ποίησις.
Ἔχω ἐκδόσει μόνον ἕνα μὲ Ποίησιν καὶ τίτλον: «Καὶ ἐγέννησεν Ποίησιν»
καὶ ἕνα μὲ τὸ ἔργον μου γιὰ τὴν κλοπὴν τῶν Μαρμάρων τοῦ Παρθενῶνος, τὸ ὁποῖον τιμήθηκε τὸ 2011 μὲ τὸ τρίτον βραβεῖον εἰς τὸν Διεθνῆ Διαγωνισμὸν Λογοτεχνίας μὲ τὸν αὐτὸν τίτλον.
Κανένα ἀπὸ αὐτὰ δὲν εὑρίσκεται εἰς τὰ ῥάφια κάποιου βιβλιοπωλείου…
Ἐπὶ τῇ εὐκαιρείᾳ, θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω τὴν Εὔη Χαλᾶ – Δημουλῆ, ποὺ ἀφιλοκερδῶς ἐργάστηκε καὶ ὁδήγησε τὰ βιβλία μου εἰς τὴν ἔκδοσιν, καθὼς καὶ τὸν ἐκδοτικὸν οἶκον ΑΛΚΥΩΝ, ποὺ ἀμισθὶ ἐκτύπωσε τὴν ἀνθολογίαν μου.
 Ποια η ανταμοιβή σου;;;;;;;;;;; 
Κάθε ποὺ σηκώνω τὸ βλέμμα μου καὶ κυτῶ τὰ χαμογελαστὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ποὺ μὲ χειροκροτοῦν, τότες νὰ ξέρῃς, πιότερον εἶμαι ἀπὸ ὅλους χρυσοπληρωμένος.
Κλείνοντας θὰ ἤθελα νὰ σοῦ πῶ μίαν σκέψιν μου, ἴσως δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὰ ἐρωτήματά σου, μὰ θαρρῶ πὼς εἶναι σχετικὴ μὲ ὅλους μας…
«Τὸ Θέατρον τῶν Ἀθλίων»

Ὅταν ἐμεῖς ὅλοι,

ποὺ ἦθος ποιοῦμε,

λόγον ποὺ παράγουμε,

οἱ διαφορετικοί,

οἱ ἔχοντες σκέψιν Ἑλληνικήν,

οἱ τὶς γνώσεις κατέχοντες,

ἐμεῖς…

τὴν Ποίησιν σὰν καταφέρουμε νὰ διαχωρίσουμε,

ἀπὸ τῶν λέξεων τὸ ἄθλιον ἀνακάτωμα,

ἐμεῖς…

τὸ Θέατρον σὰν καταφέρουμε νὰ διαχωρίσουμε,

ἀπὸ τὴν φτωχὴν ἀνάλυσιν τῆς μίας μονάχα λέξεως τοῦ Μῖ,

ἐμεῖς,

τότες θὰ ἔχουμε παραδώσῃ μέγιστον ὅπλον,

ἐνάντια εἰς τὸ ἄθλιον τῶν παιδιῶν μας μέλλον,

ποὺ τὸ ἄθλιον ἐγώ μας δημιούργησε….

Ἐμεῖς οἱ ἄθλιοι κριταί,

ἄρα ἄθλιοι λόγοι στεφανωμένοι,

ἄρα Λόγος μηδενιστής,

ἄρα μονάχα ἕνα Διάσημον Παγκόσμιον Τίποτα…

Ἐμεῖς…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

πηγή