Νὰ σᾶς πῶ…
Ἐὰν ἡ Ἀθήνα εἶχε αὐτὴν τὴν εἰκόνα θὰ τὴν σεβόμουν καὶ μαζὺ μὲ ἐμέναν θὰ τὴν ἐσέβοντο ὅλοι οἱ κάτοικοί της.
Ἀλλὰ ἡ Ἀθήνα δὲν ἔχει αὐτὴν τὴν εἰκόνα.
Οὔτε αὐτὰ τὰ χρώματα… Οὔτε αὐτὲς τὶς μυρωδιές…  Οὔτε αὐτὲς τὶς γεύσεις… (Μὴ γελιέσθε… Αὐτὲς οἱ φωτογραφίες εἶναι ὁλοζώντανες… Καὶ μυρωδιὲς ἀναδύουν καὶ χρώματα καὶ γεύσεις ἀφήνουν….)
Ἡ Ἀθήνα πλέον εἶναι ἕνα τέρας. Εἶναι ἕνα τέρας ποὺ αὐτοκαταστρέφεται καὶ καταστρέφει ὅλους τοὺς κατοίκους της… Δὲν τὴν σέβονται καὶ δὲν σέβεται…
Κι ὅταν χάνεται ὁ σεβασμὸς ἀρχίζῃἡ κατάῤῥευσις….
Μία κατάῤῥευσις ποὺ πλέον ἀπαιτεῖται!

Φιλονόη.

Πλατεία Κυψέλης περίπου το 1950-55.

Την βρήκαμε στο ημερολόγιο της «Δράσης για την κοινωνία τον πολιτισμό και την ποιότητα ζωής», τους οποίους και ευχαριστούμε.

Για τους παλαιότερους, που ζήσαμε αυτές τις εικόνες, είναι αυτό που λέμε «Μια εικόνα χίλιες λέξεις».
Η φωτογραφία έχει ληφθεί, από ένα σπίτι γωνία της Οδού Κυψέλης με την Κασταλίας. Από την ίδια οπτική γωνία, έχουμε και άλλες φωτογραφίες της πλατείας, σε χρονικό διάστημα από το 50-60.

Απέναντι γωνία Φαιδριάδων και πλατείας, ήταν το ζαχαροπλαστείο του Χριστόπουλου, τόπος «λατρείας» για τα πιτσιρίκια της γειτονιάς. Εκείνες οι μεγάλες γυάλες, με τις στριφτές καραμέλες, ήταν μαγνήτες στα παιδικά μάτια.

Στην γωνία Φαιδριάδων και Κύπρου, κάποιος μάλλον με «κινητό» μανάβικο επί κάρου, διαλαλεί το εμπόρευμα του.

Βλέπετε ότι ένα από τα πρώτα τρόλεϊ της εποχής, κατεβαίνει από τον μεσαίο δρόμο της Πλατείας, που υπήρχε τότε, στην θέση στον διάδρομο, δίπλα στην παιδική χαρά που είναι τώρα.

Η ενδυματολογική εμφάνιση της κυρίας που διασχίζει τον δρόμο, πίσω από το λεωφορείο, είναι ενδεικτική.
Δεν μπορώ να διακρίνω, αν ο λουστράκος της φωτογραφίας δεξιά του περιπτέρου, ήταν ο Μπάρμπα Αντώνης. Εκείνος ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος, που αναλάμβανε, να μας φρεσκάρει τα παπούτσια, ειδικά όταν ήταν καινούργια, από την σκόνη που σηκώναμε στην αμπάριζα και στο ποδόσφαιρο.

πηγή