«Ξένε ποὺ μόνος κι ἔρημος 
σὲ ξένους τόπους τρέχεις, 
πές μου, ποιὸς εἶναι ὁ τόπος σου 
καὶ ποιὰ πατρίδα ἔχεις;»

«Τὴ μακρινὴ πατρίδα μου 
πάντα ποθῶ στὰ ξένα. 
Ἐκεῖ τὰ χρόνια τῆς ζωῆς 
περνοῦν εὐλογημένα.

Ἐκεῖ κι ὁ θάνατος γλυκός, 
κι ἀφοῦ κανεὶς πεθάνει, 
ἔχει στὸ μνῆμα του Σταυρό, 
καντήλι καὶ λιβάνι.

Στ᾿ ἀγαπημένο μου χωριὸ 
χαρὲς πάντα καὶ γέλια, 
στ᾿ ἁλώνια τραγουδιῶν φωνὲς 
ξεφάντωμα στ᾿ ἀμπέλια.

Κι ὅταν χορεύει ἡ λεβεντιὰ 
στῆς Πασχαλιᾶς τὴ μέρα, 
βροντοκοπᾶ τὸ τύμπανο 
καὶ κελαηδεῖ ἡ φλογέρα.

Στὴ μακρινὴ Πατρίδα 
ἔχει εὐωδιὰ καὶ χάρι 
τὸ ταπεινότερο δεντρί, 
τὸ πιὸ φτωχὸ χορτάρι.

Στοὺς κλώνους τῆς ἀμυγδαλιᾶς, 
σμίγουν ἀνθοὶ καὶ χιόνια 
καὶ φέρνουνε τὴν ἄνοιξι 
γοργὰ τὰ χελιδόνια.

Στῶν μαγεμένων της βουνῶν 
τὰ μαρμαρένια πλάγια, 
γλυκολαλοῦν οἱ πέρδικες 
καὶ κλαίει ἡ κουκουβάγια.

Ἡ ἀσημένια θάλασσα 
μ᾿ ἀφροὺς τὴν περιζώνει 
κι ὁ οὐρανὸς μὲ τ᾿ ἄστρα του 
τὴ χρυσοστεφανώνει.

Τὴ μακρινὴ Πατρίδα μου, 
πρὶν ἡ σκλαβιὰ πλακώσει, 
τὴ δόξαζ᾿ ἡ παλληκαριά, 
τὴ φώτιζεν ἡ γνώσι.

Καὶ τώρ᾿ ἀπὸ τὴ μαύρη γῆ, 
τὴ γῆ τὴ ματωμένη, 
πρόβαλε πάλ᾿ ἡ ἐλευθεριὰ 
σὰν πρῶτα ἀντρειωμένη».

«Φτάνει τὴ χώρα ποὺ μοῦ λές, 
τὴ γνώρισα, τὴν εἶδα, 
τὴ μακρινὴ Πατρίδα σου 
ἔχω κι ἐγὼ Πατρίδα».

Γεώργιος Δροσίνης