Προχθὲς τὸ ἀπόγευμα εἶχα τὶς ἐπισκέψεις μου. Ἦταν τὴν ἡμέρα ποὺ μᾶς ἀνεκοινώθη πὼς κλείνει ἡ ΕΡΤ καὶ ὅλος ὁ κόσμος μὲ αὐτὴν καταπιανόταν.
Οἱ ἐπισκέψεις μου λοιπόν, συγγενεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐδῶ καὶ μῆνες σκυλό-ἐξύβριζαν τοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους, τὰ βολέματά τους, τὶς τεμπελιές τους, ξαφνικά, ἔτσι, δίχως αἴτιο, ἄρχισαν νὰ θρηνοῦν γιὰ μίαν Βαγγελίτσα, ἡ ὁποία θὰ ἔχανε τὴν δουλειά της.
«Καὶ τὶ καλὸ κορίτσι… Καὶ τὶ ἐργατικό… Καὶ τὶ κοινωνικό… Καὶ τὶ ἄτυχο… Καὶ τί… καὶ τί…»

Ἄκουγα κι ἐγὼ τὰ περὶ Βαγγελίτσας καὶ δὲν ἐσχολίαζα.
Ποῦ νά ξέρω τώρα ἐγώ τήν κάθε Βαγγελίτσα καί τίς συνήθειές τους;
Κι ὅταν ἐτελείωσαν τὸ μοιρολόι τους γιὰ τὴν Βαγγελίτσα, ἕνα τοὺς ἠρώτησα.
«Μά καλά, αὐτή ἡ Βαγγελίτσα δέν ἦταν δημόσιος ὑπάλληλος; Ἐσεῖς δέν ὑβρίζατε τούς δημοσίους ὑπαλλήλους τόσα χρόνια;»

Τί νά σᾶς πῶ;
Τά ἀκατοίκητα τά γνωρίζετε;
Ἔ, κάπως ἔτσι.
-«Ναί, οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι εἶναι τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, βολεμένοι ἀλλὰ ἡ Βαγγελίτσα δὲν ἦταν ἔτσι».
-«Ἄ, μάλιστα… Τότε μήπως νά κρατήσουμε τήν ΕΡΤ ἀνοικτή γιά νά μή χάσῃ ἡ κάθε καλή Βαγγελίτσα τήν δουλειά της;»  ἐρωτῶ.
-«Ἔ ὄχι νὰ πληρώνουμε τόσους χιλιάδες λεχρίτες γιὰ τὴν Βαγγελίτσα. Αὐτὸ μᾶς ἔλειπε.»

Ἐκεῖ ἐτελείωσε ἡ θλίψις τους γιὰ τὴν Βαγγελίτσα. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα τοὺς ἐνδιέφερε μόνον τὸ νὰ μὴν ἐξακολουθῇ ἡ ἀναισθησία τῶν ὑπολοίπων.

Κατακαϋμένη Βαγγελίτσα.
Ἐὰν πράγματι εἶναι ὅπως τὰ ἔλεγαν οἱ δικοί μου, τότε ἐσύ, καθῶς καὶ κάποιες ἄλλες σὰν κι ἐσέναν, ποὺ εἶσθε τὰ χλωρά, καίγεσθε στὸν βωμὸ τῆς καθάρσεως τῶν ξηρῶν.
Τί νά σᾶς κάνω; Κατὰ πῶς φαίνεται δὲν εἶναι καὶ τόσο εὔκολο τὸ νὰ μπορῇς νὰ εἶσαι ἐσὺ διαφορετικός… ἀκόμη τοὐλάχιστον.
Κι ἐὰν κατάλαβα καλῶς, κι ἐφ΄ ὅσον κάποτε θὰ ξανά-μανά-ἀνοίξῃ ἡ ΕΡΤ, μᾶλλον ἡ κάθε Βαγγελίτσα δὲν θὰ ἐξυπηρετῇ νὰ ἐπαπροσληφθῇ, διότι δὲν θὰ περιλαμβάνεται μέσα στὴν χιλιάδα τῶν ἀπολύτως ἀφοσιωμένων.

Λυπᾶμαι τὶς Βαγγελίτσες πολύ, διότι ἔχασαν τὶς δουλειές τους…
Μὰ περισσότερο ὅλων τὶς λυπᾶμαι γιὰ τοὺς φίλους ποὺ ἔχουν. Αὐτό ποιός θά τό θίξῃ ἐπί τέλους;

Φιλονόη.

φωτογραφία