Ἡ ἀπουσία δράσεως εἶναι αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖον ζητᾶμε ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας συχνὰ ἐξηγήσεις.
Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερος πόνος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ βιώνει κάποιος γιὰ ὅσα δὲν ἔκανε.
Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία γιὰ αὐτοὺς ποὺ διαβιοῦν γύρω μας, παρὰ μόνον γιὰ ὅσα τοὺς διέφυγαν.
Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀποτυχημένη στάσις ζωῆς, ἀπὸ αὐτὴν ποὺ τὰ ἄτομα κρύβουν αὐτὸν τὸν πόνο σὰν νὰ μὴν ὑπάρχῃ…
Ἴσως ἡ δράσις, ἡ κίνησις, ἡ πράξις νὰ ἐπιφέρῃ θάνατο.
Ἀλλά τί σημασία ἔχει;
Ἐάν δέν μπορῇς νά ἔχῃς μίαν τιμημένη ζωή κι ἕναν τιμημένο θάνατον, ποιός ὁ λόγος τῆς ὑπάρξεως;

Φιλονόη.

Ἡ ἀναποφασιστικότης εἶναι ἕνα ἄστοχο στροβίλισμα τῶν ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων ποὺ δὲν παίρνουν καμμιὰ κατεύθυνση καὶ μένουν παγιδευμένες μέσα στὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό. Καὶ ὁ πόνος γιὰ μία χαμένη εὐκαιρία ἐξ αἰτίας τοῦ φόβου μας νὰ πάρουμε μίαν ἀπόφαση, εἶναι πολλὲς φορὲς πιὸ μεγάλος ἀπὸ τὴν ἀπογοήτευση μίας ἀποτυχίας.

Γιώτα Σούσουλα