Τὸ ἱερὸν χρῶμα τῶν Ἑλλήνων!

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ…
δι’  ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνας εἶναι κατ’  ἐξοχὴν τὸ πορφυρόν.

 

Παναγιώτης Μαρίνης

Ἀπὸ παιδὶ ἀντιλαμβανόμουν πὼς τὸ γαλάζιο δὲν μοῦ ταιριάζει. Οὐσιαστικῶς διαισθανόμουν περισσότερο, παρὰ μποροῦσα νὰ ἐξηγήσω μὲ τὴν λογική μου, πὼς τὸ μοναδικὸ χρῶμα ποὺ ταιριάζει καὶ περιγράφει τὸν Ἕλληνα καὶ τὴν ψυχοσύνθεσί του εἶναι τὸ πορφυρόν.

Μεγαλώνοντας ἄρχισα νὰ συνειδητοποιῶ τοὺς λόγους… Τὸ αἷμα… Αὐτὸ ἐκφράζει καὶ περιγράφει ὅλα τὰ σύμβολα ποὺ ἀφοροῦν στὸν Ἕλληνα. Τὰ πάντα περιγράφει αὐτὸ τὸ χρῶμα.  Τὸ χρῶμα τοῦ αἵματος…
Τὴν «ἐπιβεβαίωσιν» μοῦ τὴν ἔφερε ἕνας φίλος ἀναρχικός, ὅταν σὲ μίαν ἐκπαιδευτικὴ ἐκδρομή, στὴν ὁποίαν συμμετεῖχαν πολλὰ παιδιά, κι ὁ ἴδιος ἦτο κεντρικὸς ὁμιλητής, παρουσίασε τὴν Ἑλληνικὴ σημαία καὶ ἐρώτησε: «Τί χρῶμα ἔχει αὐτή ἡ σημαία;»
Τὰ παιδιὰ ἔμειναν ἄφωνα. Δὲν μποροῦσαν νὰ ἀπαντήσουν. Ἔβλεπαν τὸ λευκὸ καὶ τὸ γαλάζιο ἀλλὰ δὲν μποροῦσαν νὰ ἐκφραστοῦν, διότι ἀντιλαμβάνονταν πὼς άλλοῦ ἤθελε νὰ τοὺς ὁδηγήσῃ ὁ φίλος μου.
Ὅταν παρετράβηξε ἡ σιωπὴ καὶ ἡ ἀμηχανία, ὁ φίλος ἀπήντησε: «Τὸ χρῶμα τοῦ αἵματος. Αὐτὴ ἡ σημαία εἶναι πορφυρή, ὅπως πορφυρὸ εἶναι τὸ αἷμα τῶν Ἑλλήνων ποὺ ῥέει τόσους αἰῶνες…!».

Ἄν καὶ ἡ σημαία γιὰ ἐμέναν εἶναι ἀπὸ τὰ ἱερότερα σύμβολα, γιὰ κάθε λαό, κι ἀπολύτως σεβαστὴ καὶ τιμημένη, ἡ δική μας σημαία ὄφειλε νὰ καταδεικνύῃ τὸ αἷμα τῶν Ἑλλήνων ποὺ ἀκόμη ῥέει… Διότι ῥέει… Οὐδέποτε ἔπαυσε ἡ αἱμοῤῥαγία μας…
Καὶ δὲν θὰ παύσῃ γιὰ ὅσο παραμένουμε ἔξω ἀπὸ αὐτὸν τὸν δρόμο ποὺ ἡ Φύσις μᾶς ὅρισε.

Φιλονόη.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply