Οἱ νέοι Οἰδίποδες

Λυπᾶμαι πού εἶμαι ὑποχρεωμένος νά μιλήσω ὠμά ἀλλ᾽ οἱ καταστάσεις δέν ἐπιτρέπουν λόγια θωπευτικά. Ἡ κυβέρνηση, μετά ἀπό δύο χρόνια ἐξουσίας, μοιάζει μέ φάλαινα πού ἔχει ἐξοκείλει στά ρηχά. Οὐδεμία ἐπιτυχία προσγράφεται στό ἐνεργητικό της, οὔτε στήν οἰκονομία, οὔτε στήν δημόσια τάξη, οὔτε στή λειτουργία τῆς κρατικῆς μηχανῆς. Τά πάντα βρίσκονται ἐν παραλυσία ἤ στήν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου λίγο πρίν πάθει ἔμφραγμα.

Ἡ ἀποτυχία –κι ὄχι μόνον ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς παρούσης κυβερνήσεως– ἔχει γίνει ὁ γνώριμός μας σύντροφος. Πολλές καί πολυδάπανες οἱ ἀποστολές στό ἐξωτερικό ἀλλά τά θετικά ἀποτελέσματα μηδαμινά· τά ἀρνητικά πλῆθος, ἐκτός πιά κι ἄν τά δανεικά, μέ λεόντειους ὅρους, προσγράφονται στίς ἐπιτυχίες.

Οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουν κατανοήσει ὅτι διεξάγουν ἕναν ἀμείλικτο πόλεμο καί ὅτι, ὅπως σέ κάθε πόλεμο, ἡ ἐπιτυχία φέρνει τή δικαίωση. Δέν ὑπάρχει κανένα ἄλλο κριτήριο. Οἱ πολιτικοί μας ἔχουν ἀσκηθεῖ στό κομματικό μαντρί νά μάχονται γιά τή διεκδίκηση τῆς ψήφου σέ μικρές ἤ εὐρεῖες περιφέρειες. Ἡ ἐκλογική ἐπιτυχία τούς δίνει τήν ψευδαίσθηση πώς ξέρουν τίς ἀπαντήσεις σέ ὅλα τά προβλήματα. Δέν ἔχουν ἀντιληφθεῖ –παρόλο πού πολλοί ἔχουν σπουδάσει κι ἔχουν ζήσει στό ἐξωτερικό– ὅτι τά πράγματα στό διεθνές σκηνικό, μέσα στό ὁποῖο ἐντασσόμεθα κι ἐμεῖς, ἔχουν ἀλλάξει ριζικά. Δέν λειτουργοῦν τά πράγματα μέ τούς κανόνες τῆς παλιᾶς δουλειᾶς· συνήθως λειτουργοῦν μέ κανόνες «παλιοδουλειᾶς» καί –γιατί ὄχι;– παλιανθρωπιᾶς.

Γιά νά ἀνταποκριθεῖς στίς ἀπαιτήσεις τῆς νέας ἐποχῆς, πού λειτουργεῖ ἔξω ἀπό τούς κανόνες τῆς ἠθικῆς, πρέπει νά διαθέτεις τήν ταχύτητα καί τήν ἀποφασιστικότητα τοῦ ἑρπετοῦ, τήν ψυχρή μηχανική του ἀντίδραση, ὅταν ἐπιτίθεται στό θύμα του ἤ ὅταν προσπαθεῖ νά διαφύγει ἀπό κάποιον διώκτη.

Πῶς ἀντιμετωπίζουν τούς ἐκπροσώπους μας οἱ Εὐρωπαῖοι καί οἱ Ἀμερικανοί ὁμόλογοί τους; Γιά Κινέζους καί Ρώσσους δέν μιλῶ, γιατί αὐτοί μᾶς ἔχουν ξεγράψει ἀπό καιρό. Ἄς μή μᾶς ξεγελοῦν κάποιες σύντομες χαμογελαστές συζητήσεις. Γιά τούς ἑταίρους μας οἱ ἐκπρόσωποί μας εἶναι ἕνα τίποτα. Ἕνα ἄβουλο μηχάνημα πού παίρνει μπροστά ρίχνοντάς του κάποια κέρματα. Τά κέρματα αὐτά, παρά τίς ὅποιες βαρύγδουπες ὀνομασίες, λέγονται δανεικά καί παρέχονται μέ τέτοιους ὅρους ὥστε νά μήν καταστεῖ ποτέ ἐφικτή ἡ ἀποπληρωμή καί ἡ Ἑλλάδα νά τελεῖ ὑπό συνεχῆ ἐξάρτηση, οἰκονομική καί πολιτική. Μιλᾶμε δηλαδή γιά ὅρους ἐθνικῆς ὑποτέλειας.

Τόσον οἱ πολιτικοί ὅσο καί τό ἐκλογικό σῶμα τῆς Ἑλλάδος, ἀφ᾽ ὅτου μπήκαμε ἀρχικά στήν ΕΟΚ, ἔμαθαν – χάρη στίς ἐπιδοτήσεις– νά ζοῦν μέ φαντασιώσεις. Φαντασιώσεις ὅμως πού δέν ἔγιναν ποτέ πραγματικότητα, ἐκτός ἀπό μιά σάπια χλιδή πού δέν εἶχε καμμιά σχέση μέ τήν πραγματικότητα. Μέσα σέ λίγα χρόνια διαλύθηκαν οἱ ἁρμοί τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας καί κοινωνίας. Ἕνα πλῆθος ἠθικοβιολογικά προβλήματα μαστίζουν πόλεις καί χωριά. Τά δενδρύλλια τοῦ χασίς ἔχουν γίνει ἡ πλέον προσοδοφόρα ἀγροτική μας παραγωγή. Ἡ «μαστούρα» στούς χώρους τῆς νεολαίας (καί λίγο πιό πάνω) ἔγινε κουλτούρα. Δέν ἀνέβηκε κοινωνικά ὁ κόσμος· ἀνέβηκε ὁ ὑπόκοσμος. Δηλαδή ἕνα κοινωνικό ἀμάρευμα, πού, ὅπως σέ ὅλη τήν ὑφήλιο, ἔχει ὡς διακριτικά τή βία καί τή σκληρότητα. Εἶναι ἕνα καρκίνωμα πού ἀποκαλύπτεται μόνον ὅταν ψάξεις κάτω ἀπό τήν ἐπιδερμίδα τῆς κοινωνίας.

Ἀποτύχαμε πολιτικά ὄχι μόνον γιατί δέν μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε τά σαρκοφάγα τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς σκηνῆς, ὄχι μόνον διότι δέν ἔχουμε ἰσχυρή πολιτική πυγμή, ἀλλά κυρίως ἐπειδή καταργήσαμε ἐδῶ καί δεκαετίες αὐτό πού ἦταν ἡ δόξα μας: τή σωστή ἀγωγή. Καταργήσαμε τήν ἀγωγή εἰς ἡρωισμόν καί τήν κάναμε ἀγωγή εἰς τραμπουκισμό. Καταργήσαμε τήν ἀγωγή τῆς ἐργασίας καί τήν ἀντικαταστήσαμε μέ τήν ἀγωγή τῆς ὀκνηρίας. Καταργήσαμε τήν ἀγωγή τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς εὐπρεπείας καί τήν ἀντικαταστήσαμε μέ τήν ἀγωγή τῆς σαχλαμάρας καί τῆς κακοηθείας. Καταργήσαμε τήν ἀγωγή τῆς φιλομαθείας καί στή θέση της βάλαμε τήν ἀγωγή τῆς παπαγαλίας καί τῆς βλακομαθείας. Καταργήσαμε τήν ἀγωγή τῆς πρωτοβουλίας, τῆς αὐτενεργείας, τῆς τολμηρῆς καινοτομίας μέ τήν ἀγωγή τοῦ κρατικοῦ «μπιμπερό».

Παιδιά αὐτῆς τῆς ἀγωγῆς εἶναι οἱ πλεῖστοι σύγχρονοι πολιτικοί. Εἶναι παιδιά πού πίστευαν ὅτι ἔχουν λύσεις γιά ὅλα τά προβλήματα, πώς ξέρουν τίς ἀπαντήσεις ὅλων τῶν αἰνιγμάτων τῆς παγκόσμιας πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς Σφίγγας· ἕνα δέν ἤξεραν: ὅτι δέν εἶναι Οἰδίποδες. Ἀλλά καί ὅταν κάποιοι ἔγιναν Οἰδίποδες, δέν ἔμαθαν ν᾽ ἀκοῦν τούς Τειρεσίες. Ἄκουγαν τίς Σειρῆνες. Βέβαια δέν κάνουν ὅ,τι ἔκανε ὁ ἀρχαῖος Οἰδίποδας: δέν βγάζουν τά δικά τους, βγάζουν τά δικά μας μάτια…!

Σαράντος Καργάκος

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply