Μοῦ εἶπε ἕνα παιδὶ μόλις δώδεκα ἐτῶν πρὸ ἡμερῶν.
«Τὸ ἀγοράζω. Ὅ,τι θέλω τὸ ἀγοράζω. Λεφτὰ ἔχουμε!!!»

Ἡ συζήτησις περιεστρέφετο γύρω ἀπὸ τὸ ἐὰν εἶχε στόχους καὶ ποιούς.
Μοῦ μίλησε γιὰ κάποια πτυχία ποὺ θὰ ἤθελε νὰ ἔχῃ, μεγαλώνοντας, καὶ μόλις ἔφθασε στὸν βαθμὸ δυσκολίας, ποὺ ἴσως νὰ συναντοῦσε, στὴν διαδρομή του γιὰ τὴν λήψι αὐτῶν τῶν πτυχίων, ἀν τί νὰ μοῦ πῇ πὼς ἦταν διατεθειμένο νὰ προσπαθήσῃ καὶ νὰ καταβάλῃ τὸ ὅποιο τίμημα, μοῦ ἐδήλωσε θρασύτατα πὼς δὲν πρόκειται νὰ κοπιάσῃ, διότι λεφτὰ ἔχουν… «Τὸ ἀγοράζω. Ὅ,τι θέλω τὸ ἀγοράζω!!! Γιατί νά μήν ἀγοράσω καί αὐτά τά πτυχία;»

Στὴν προσπάθειά μου νὰ τοῦ ἐξηγήσω πὼς ὁ ὅποιος κόπος καταβάλλεται, γιὰ νὰ κερδίσουμε κάτι, εἶναι ἀπόδειξις τῶν δικῶν μας βημάτων. Εἶναι ἡ δική μας κατάθεσις στὴν γενικοτέρα προσπάθεια ποὺ κάνει ὁ πλανήτης νὰ βελτιώσῃ τὶς συνθῆκες διαβιώσεως τῆς ἀνθρωπότητος. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ συνείδησίς μας ποὺ καθημερινῶς ζητᾶ ἀποδείξεις γιὰ τὸ ἐὰν μᾶς ἀξίζῃ, ἤ ὄχι, νὰ λεγόμαστε ἄνθρωποι….

«Βαριέμαι τὸν κόπο. Βαριέμαι τὴν γυμναστική, τὸ διάβασμα, τὴν προσπάθεια. Αὐτὰ εἶναι γιὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν χρήματα… » Συνεπλήρωσε περιφρονητικὰ τὸ παιδί.
Ἄναυδη ἐγώ… Ἐτρόμαξα.
Ἐάν ἕνα τόσο μικρό παιδί ἀντιμετωπίζῃ τίς πιθανές προκλήσεις τῆς δικῆς του ζωῆς μέ τόση κυνικότητα, τί ἀκριβῶς κρύβουν οἱ γονεῖς του μέσα τους;

Δὲν ἄργησα νὰ λάβω τὶς ἀπαντήσεις.
Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ, λίγα λεπτὰ ἀργότερα, πλησίασε γιὰ νὰ μάθῃ τὸ ἀντικείμενον τῆς μεταξύ μας συζητήσεως. Ἄκουσε γιὰ λίγα λεπτὰ προσεκτικὰ τὰ ὅσα ἔλεγα καὶ ξαφνικά, ἐξοργισμένος, ἐπεμβαίνει, σχεδὸν οὐρλιάζοντας, γιὰ νὰ δηλώσῃ «μὰ ἐμεῖς ἔχουμε λεφτά!!! Γιατί νά κουρασθῇ τό παιδί μου;».

Εἶχε δίκαιον.
Τὰ ἐμάζεψα κι ἔφυγα.
Ἦταν ἀδύνατον νὰ κάνω διάλογο μὲ κάποιον γονέα ποὺ ὅλα τὰ ἀγοράζει. Ποὺ γιὰ αὐτὸν ὅλα ἔχουν κάποιαν τιμή. Ποὺ ἔχει μεγαλώσῃ παιδιὰ μὲ τὴν λογικὴ τῆς ἀγοραπωλησίας.
Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀναγνωρίσω δικαίωμα διαλόγου σὲ ἕναν τέτοιον τύπο. Ἕνα ἀνθρωποειδές. Διότι γιὰ ἄνθρωπο δὲν τὸν ἔχω.
Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐξακολουθήσῃ γιὰ πολὺ αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ Ὕβρις. Εἶναι ἀδύνατον νὰ ἔχῃ γιὰ πολὺ ἀκόμη λόγο αὐτὸ τὸ ὄν. Εἶναι ἀδύνατον νὰ διατηρήσῃ τὸ δικαίωμά του στὴν διαβίωσι ἕνα τόσο ὑπάνθρωπο κατασκεύασμα.
Ἴσως  μὲ τὴν ἀνοχή μου, ἐμπρὸς σὲ τέτοια νούμερα, ἴσως  εἶτε ὅλοι μας μὲ τὴν σιωπή μας, ἴσως  ἀκόμη καὶ συντηρῶντας τὴν ψευδαίσθησι τοῦ ὅ,τι αὐτοὶ ἔχουν τὴν δύναμι καὶ κατ’  ἐπέκτασιν καὶ τὸ δικαίωμα νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὶς ζωὲς τῶν ἄλλων, ἔχουν ἐπιτρέψῃ χῶρο καὶ τόπο ὑπάρξεως γιὰ κάθε σκουπίδι.

Καὶ ναί…
Συζητᾶμε γιὰ σκουπίδια.
Δὲν ξέρω πόσα εἶναι καὶ τί ποσοστὸ καταλαμβάνουν μέσα στὶς κοινωνίες μας.
Τὸ μόνον ποὺ γνωρίζω εἶναι πὼς περισσεύουν.
Κι ἐπίσης γνωρίζω πὼς τώρα πιὰ ἐγὼ δὲν χρειάζεται νὰ κάνω κάτι γιὰ νὰ ἀνακυκλωθοῦν… Τὰ κάνουν ὅλα μόνοι τους…

Φιλονόη.

φωτογραφία