Δὲν μένει χῶρος ἐλεύθερος, κενός, γιὰ νὰ ἔλθουν τὰ νέα…
Ἐὰν δὲν πετᾶς αὐτὰ ποὺ περισσεύουν, τότε τὰ ἐπόμενα δὲν θὰ φθάσουν…
Ἐὰν δὲν ἀφήσουμε πίσω μας τὶς προσκολλήσεις μας, αὐτὲς ποὺ μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ δενόμαστε μὲ ἄψυχα ἤ μὲ τελειωμένα, οὐδέποτε θὰ καταφέρουμε νὰ ἀναπνεύσουμε ἀέρα ἐλευθερίας…

Πῶς θά κερδίσω λοιπόν τό δικαίωμα στήν ζωή ἐάν δέν πασχίσω γιά αὐτό;
Μόνον μὲ ἕνα τρόπο… Ἀφήνοντας τὸ παρελθὸν στὴν ἡσυχία του… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, πάει, πέρασε, τελείωσε…
Εἶναι κι αὐτὸ ἄχρηστο…
Μόνον ἡ γνώσις ποὺ ἄφησε, μαζὺ μὲ τὴν ἐμπειρία, εἶναι σημαντικές… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅμως ὅλα αὐτὰ εἶναι μέσα μας…
Γιὰ νὰ περάσουμε στὸ ἐπόμενον βῆμα, πρέπει πρῶτα νὰ σύρουμε τὸ πόδι μας ἐμπρός…
Μὰ τὸ σημαντικότερον ὅλων εἶναι νὰ παραμένουμε ἀνάλαφροι, δίχως περιττὰ βάρη καὶ κόπους…

Φιλονόη

φωτογραφία