Ἡ νόησις δὲν ὑπάρχει ἄνευ τοῦ σώματος. Ἡ ψυχὴ, εἶναι ἡ δίδουσα εἰς φυσικὸν τι σῶμα τὴν ἀτομικότητα καὶ τὴν σημασίαν αὐτοῦ καὶ ἀποτελεῖται ἐκ τῆς θρέψεως, κινήσεως κατὰ τόπον αἰσθήσεως, μνήμης, πάθους, φαντασίας καὶ νοῦ. Ἐκ τῶν λειτουργιῶν τούτων τῆς ψυχῆς μόνος ὁ νοῦς εἶναι ἴδιος εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ καὶ οὖτος ἐν τῇ παθητικὴ μορφὴ αὐτοῦ βάσιν ἔχει τὴν πείραν καὶ εἶναι συνδεδεμένος μὲ τὴν ζωὴν τοῦ σώματος. Ὁ ποιητικὸς ὅμως νοῦς εἶναι ὅλῳς χωριστὸς ἀπὸ τοῦ σώματος καὶ ἀθάνατος, γινώσκει δὲ τὴν ἀλήθειαν (τὰς ἀρχάς) ἐποπτικῷς, ἀμέσως, οὐχὶ ὥς ὁ παθητικὸς ἐμμέσως. Ἀλλ’ ὁ τοιοῦτος νοῦς δὲν φαίνεται ἔχων θέσιν ἐν τῷ ὁρισμῷ τῆς ψυχῆς, καθ’ ὅν αὕτη εἶναι ἐντελέχεια σώματος φυσικοῦ ἔχοντος τὴν δύναμιν τοῦ ζῆν.
Ἀριστοτέλης
Γιὰ τὴν ἀντιγραφὴ Τάσος Γκολέμης