Δικαίωμα στήν διαβίωσι;

Ἐδῶ κι ἀρκετὲς ἑβδομάδες διάφορες σκέψεις μὲ ἀπασχολοῦν, ἀναφορικῶς μὲ τὸ δικαίωμα στὴν διαβίωσι. Πόσοι τό ἔχουμε; Καί γιατί;
Τὸ πρόβλημα ξεκινᾶ ἀπὸ κάποια κυρία, πολὺ κοντινή μου, ποὺ ἐδῶ καὶ μία δεκαετία τοὐλάχιστον πάσχει ἀπὸ ἄνοια.
Τὰ πρῶτα χρόνια τὰ συμπτώματά της ἦσαν, γιὰ ὅσους δὲν τὴν ἐγνώριζαν καλά, μάλλον δυσδιάκριτα.  Ὅμως γιὰ ἐμέναν ποὺ ἤμουν ἀρκετὰ κοντά της ἦσαν ἐμφανῆ.
Συζήτησα ἀρκετὲς φορὲς μὲ τοὺς δικούς της καὶ μὲ περιεγέλασαν. Ἤθελα νὰ τὴν προστατεύσω ἀλλὰ μάλλον δὲν τὸ κατάλαβαν.
Τελικῶς ἡ κυριούλα αὐτή, ἐδῶ καὶ μίαν πενταετία, διαβιῇ λάθρα… Ὅλο καὶ πιὸ λάθρα…
Τί ἐννοῶ;

Ἀπὸ τότε ποὺ οἱ συγγενεῖς της ἀπεδέχθησαν τὸ πρόβλημα, τὸ ἀνεγνώρισαν καὶ ἀπεφάσισαν νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν, ἐξεκίνησε ἕνας μαραθώνιος μεταξὺ τῶν διαφόρων ἰατρῶν, γιὰ τὸ ποιὸς θὰ δώσῃ περισσότερα φάρμακα στὴν γυνακούλα.
Τὸν τελευταῖο χρόνο δὲ ἡ κατάστασις εἶναι τοὐλάχιστον ἀηδιαστική. Ἔχουμε πλέον νὰ κάνουμε μὲ ἕνα ζόμπυ, ποὺ δὲν γνωρίζει τὰ παιδιά του, τὰ ἐγγόνια του, πολὺ περισσότερο δὲ ἀνθρώπους ποὺ ἀγαποῦσε καὶ διατηροῦσε μαζύ τους στενὲς σχέσεις.
Τώρα πιὰ δὲν μιλᾶ, δὲν ἀντιδρᾶ, δὲν περπατᾶ, δὲν… Σὲ μία καρέκλα ὅλην τὴν ἡμέρα. Ὅταν πρέπει νὰ φάῃ τὴν ταΐζουν. Ὅταν πρέπει νὰ κοιμηθῇ τὴν κοιμίζουν. Ὅταν θέλουν νὰ συζητήσουν τὸ ὅ,τι δήποτε, ἀκόμη καὶ αὐτὰ ποὺ τὴν ἀφοροῦν, τὴν …ἀγνοοῦν. Σὰν νὰ μὴν ὑπάρχῃ…

Δὲν ἰσχυρίζομαι πὼς τῆς φέρονται ἄσχημα. Ἰσχυρίζομαι ὅμως πὼς αὐτὴ ἡ γυναίκα, ποὺ τόσο πολλὰ καλὰ ἔχω νὰ τῆς ἀναγνωρίσω, σήμερα διαβιῇ μόνον καὶ μόνον διότι ἔτσι μᾶς ἔμαθαν. Ἔτσι μᾶς ὐπαγόρευσαν… Ἔτσι πρέπει.

Καί τί προτείνω; Νά πετᾶμε τούς ἀνθρώπους μας ὅταν πιά δέν ἔχουν τήν μνήμη τους ἤ τά κουράγια τους;
Ὄχι φυσικά. Θαυμάζω μάλιστα τοὺς συγγενεῖς της ποὺ τὴν φροντίζουν, μὲ ὅλα τὰ μέσα, ἀφήνοντας κατὰ μέρος, ἀρκετὲς φορές, τὶς δικές τους ἀνάγκες. Ὅμως ξανὰ ἐρωτῶ.
Γιατί αὐτή ἠ γυναικούλα σήμερα νά διαβιῇ κατά αὐτόν τόν τρόπο;
Δὲν αἰσθάνεται. Τὰ χάπια τῆς ἔχουν ἐξαφανίσει κάθε αἴσθησι.
Δὲν ἀπολαμβάνει κάτι. Οὔτε τὴν τροφή, οὔτε τὸ νερό, οὔτε τὴν συναναστροφή, οὔτε τὴν οἰκογένειά της, οὔτε τὰ παιδιά της, οὔτε τοὺς φίλους της, οὔτε τὰ ἐγγόνια της, οὔτε τὸ ἡλιοβασίλεμα, οὔτε κἄν τὸ φῶς… Εἶναι ἕνα φυτό. Κυριολεκτικῶς. Ὄχι μόνον δὲν ζεῖ ἀλλὰ θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ πὼς ἤδη εἶναι νεκρή.
Διότι τί εἶναι ζωή; Καί τί δέν εἶναι;
Ἐάν, τὸ ἁπλούστερον, ποὺ λέγεται ἀπόλαυσις, ἡδονή, χαρά, μέσῳ τῶν αἰσθήσεών της, ἀδυνατῇ ἀκόμη καὶ νὰ τὸ ὑποψιασθῇ, τότε γιά ποιόν λόγο ἀκόμη ὑπάρχει…

Ἀπαντήσεις δὲν ἔχω.
Τὶς σκέψεις μου καταθέτω.
Δὲν εἶμαι ὑπὲρ τῆς εὐθανασίας. Οὔτε εἶμαι ὑπὲρ τοῦ νὰ πετᾶμε τοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὴν τὴν κατάστασι. Μὲ πονᾶ ὅμως νὰ βλέπω αὐτὴν τὴν κατάντια. Μὲ πονᾶ νὰ ταλαιπωρεῖται αὐτὴ ἀλλὰ νὰ ταλαιπωρῇ καὶ τοὺς γύρω της.
Κι ἐπεὶ δὴ δὲν εἶναι μόνον αὐτὴ ἡ γυναικούλα  μὲ αὐτὸ τὸ πρόβλημα, θέτω ἐρώτημα.. Ἔχω δικαίωμα ἐγώ νά διαβιῶ, ἐάν φθάσω σέ τέτοιαν κατάστασι; Ναί ἤ ὄχι; Κι ἐάν ὄχι, τότε θά ἔχω τήν ἱκανότητα καί τήν διαύγεια νά λάβω τίς ἀνάλογες ἀποφάσεις;

Φιλονόη

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply