Καί πῶς νά τούς πιάσουν;
Ἔχουμε τόσα καὶ τόσα νὰ μᾶς ἀπασχολήσουν… Ἔχουμε καὶ μίαν …ἐπανάστασι νὰ προλάβουμε, κι ἄς ξεχάσαμε πὼς ξεκίνησε δίχως μας…
Ἔχουμε καὶ κάτι νὰ σώσουμε… Ἀλλὰ ξεχάσαμε τὸ τί…
Πάντως σίγουρα ὄχι παιδιὰ ἀπὸ σφαῖρες… Οἱ σφαῖρες αὐτὲς δὲν ἀφοροῦν στὰ δικά μας παιδιά… Ἔχουμε ἄλλου εἴδους σφαῖες ἐμεῖς… Ἀπὸ τὴν πείνα…

Κάντο όπως στο Σαράγιεβο

Να ξεχάσουμε τα προβληματάκια μας για λίγες ημέρες. Μόνο με κατακρεουργημένα κορμιά, νεκρά παιδιά, την απόγνωση της απώλειας, βιασμούς και πολύ αίμα ησυχάζουν οι ταραγμένες από τα φτωχά οικονομικά ζωές μας. Δείξτε μας ακόμη μία σφαγή για να λέμε στους εαυτούς μας ότι  “ο κόσμος είναι μακρυά” και  ότι “καλύτερα έτσι παρά όπως στην Συρία”. “Τους τηλεθεατές δεν τους πιάνουν σφαίρες”. Κάτι τέτοιο θα έλεγαν και οι Σύριοι το 1992…

Ὀχιά

Εἶναι ἀπαίσιο;
Τὸ ξέρω…
Ἀλλά τί μᾶς νοιάζει ἐμᾶς;
Στὴν Συρία ἐπαναλαμβάνεται, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, σκηνικὸ Γιουγκοσλαυΐας, Λιβύης, Λιβάνου, Ἰράκ, Ἀφγανιστᾶν…
Ἀλλὰ ἄς ἡσυχάσουμε…
Ἐμεῖς τηλεθεατὲς εἴμαστε. Οἱ σφαῖρες εἶναι πίσω ἀπὸ τὴν ὀθόνη.

Φιλονόη.

φωτογραφία