Τὰ δικά μας ὄνειρα.

Ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια, κάθε ἡμέρα ποὺ κυλᾶ, ἡ διαβίωσίς μας δυσκολεύει ὅλο καὶ περισσότερο.
Λίγο ὁ φόβος μας, λίγο οἱ διαρκῶς μεγαλύτερες οἰκονομικὲς πιέσεις ποὺ δεχόμεθα, λίγο ὁ τρόμος τῶν γύρω μας… Ἔχουμε φθάσει στὰ ὅρια τῆς  καταθλίψεως, τοὺ μιθριδατισμοῦ καὶ κάποιες φορὲς τῆς παρανοίας.
Ἀφήσετε δὲ ποὺ κάποιοι ἀπὸ ἐμὰς δὲν ἀντέχουν τὰ φορτία, ἤ ἴσως τὴν σκέψιν τῶν φορτίων, κι …ἀποχωροῦν μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες.

Σήμερα ὅμως θέλω νὰ γράψω γιὰ τὰ ὄνειρά μας. Ὄχι αὐτὰ ποὺ εἴχαμε πρὶν τὴν ἔναρξιν τῆς κρίσεως, οὔτε κι αὐτὰ ποὺ ἀκόμη κλωθογυρίζουν μέσα στὸ κεφάλι μας, κρεμασμένα ἀπὸ κάτι κουρελιασμένες ἐλπίδες…
Σήμερα θέλω νὰ γράψω γιὰ τὰ ἄλλα ὄνειρα… Αὐτὰ ποὺ ἐθάψαμε ἤ ἀγνοήσαμε. Αὐτὰ ποὺ οὐδέποτε σκεφθήκαμε πὼς ἀξίζει νὰ τὰ διεκδικήσουμε καὶ νὰ τὰ κάνουμε πραγματικότητα. Αὐτὰ ποὺ ἡ Φύσις κατέγραψε διὰ παντὸς στὸ γονίδιό μας καὶ μᾶς ἐπεφόρτισε μὲ τὴν ἱερᾶ ἐντολὴ τῆς διαφυλάξεώς των.
Κι αὐτὰ τὰ ὄνειρα εἶναι πανανθρώπινα, δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ ἐμάθαμε πὼς εἶναι ὄνειρα. Αὐτὰ τὰ ὄνειρα εἶναι ὁδηγοί… Κι αὐτὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε….

Τὰ ὄνειρά μας… Τὰ δικά μας ὄνειρα… Αὐτὰ ποὺ δὲν ἐμάθαμε νὰ κυνηγοῦμε, διότι ἐπιστεύσαμε πολὺ νωρὶς πὼς εἶναι ἄπιαστα…  Οὐτοπικά… Ἀνεκπλήρωτα… Κι ὅμως… Ἀκριβῶς τώρα ἔφθασε ἡ μεγάλη στιγμὴ νὰ τὰ ἀνασύρουμε ἀπὸ τὶς ἀραχνιασμένες καὶ σκοροφαγωμένες θυρίδες τῆς συνειδήσεώς μας καὶ νὰ τὰ κάνουμε πράξιν… Πραγματικότητα… Δική μας ἀλήθεια… Παγκόσμιο ἀλήθεια…

Αὐτὰ τὰ ὄνειρα εἶναι κοινά… Εἶναι πανανθρώπινα.. Εἶναι συμπαντικά…
Ἐὰν ῥίξουμε μίαν κλεφτὴ ματιὰ στὴν Φύσι, θὰ διαπιστώσουμε πὼς κάθε πλᾶσμα της σέβεται ὅρια, κανόνες, ἀρχές… Κάθε πλᾶσμα της ἔχει δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις… Κάθε πλᾶσμα της ἔχει ἐλευθερίες καὶ δεσμεύσεις…
Γιατί ὄχι κι ἐμεῖς; Ἡ κορωνίς τῆς Φύσεως δέν εἶναι ὁ Ἄνθρωπος; Δέν θά ἔπρεπε λογικά νά μπορῇ νά γεύεται ἐξ ἴσου τίς αὐτές ἀπολαύσεις μέ τά ὑπόλοιπα ὄντα τοῦ ζωϊκοῦ καί φυτικοῦ βασιλείου; Καί γιατί δέν τό ἔχουμε κατακτήσει ἀκόμη, ἄν καί τόσους αἰῶνες διαρκῶς παλεύουμε γιά βασικά ἀγαθά;
Πότε ἔπαυσε λοιπόν ἡ δουλεία στόν πλανήτη; Πότε ἔπαυσε ἡ ἀσέβεια στούς Φυσικούς Νόμους; Πότε ἔπαυσε ἡ καταπάτησις τῶν δικαιωμάτων τῶν πολλῶν ἀπό τούς ὁλίγους;  (Ἄς μὴ πιασθοῦν κάποιοι ἀπὸ τὰ πολλά, δυστυχῶς, παραδείγματα καφροειδῶν ποὺ κυκλοφοροῦν γύρω μας. Κι αὐτὰ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς στάσεως εἶναι! Παραίτησις τῶν συνειδητοποιημένων, καταπάτησις χώρου ὑπὸ τῶν ἀσυνειδήτων!!!)

Τώρα πιὰ ἔχουμε περάσει στὴν κορύφωσι τῆς ἀκυρώσεως τῶν δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου! Κι αὐτὸ τὸ τμῆμα τοῦ ἔργου θὰ εἶναι τὸ σκληρότερον. Ἤ ποὺ θὰ ἐπικρατήσῃ διὰ παντὸς στὸν πλανήτη ἡ Ὕβρις, ἤ ποὺ θὰ τὴν καθαρίσῃ ἡ Νέμεσις!!! Καὶ νομίζω πὼς πλησίαζουμε ἐπὶ τέλους στὴν καμπή…

Καί τί εἶναι ἡ Νέμεσις ἐάν δέν εἶναι μία μορφή καθάρσεως τέτοια, πού θά χαράξῃ διά παντός στίς μνῆμες τῶν τιμωρημένων τήν κάθαρσιν;
Συζητᾶμε γιὰ Νέμεσι, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε σταθεῖ οὔτε κἄν στὴν ἱστορία ποὺ κουβαλᾶ…
Μέσα μας βαθειά, πολὺ βαθειά, γνωρίζουμε πὼς ἔρχεται… Ἀλλὰ δὲν γνωρίζουμε οὔτε πῶς εἶναι, οὔτε τὶ μορφὴ ἔχει, οὔτε τὰ ἀποτελέσματα ποὺ θὰ ἐπιφέρῃ… Ἔχουμε μήπως ἀναρωτηθεῖ τό ἐάν κι ἐμεῖς εἴμεθα τμῆμα της; Ἐάν κι ἐμεῖς σιγά, ἀλλά σταθερά, μεταμορφωνόμεθα σέ ὄργανό της; Ἤ ἀκόμη κι αὐτή ἡ πιθανότης μᾶς τρομάζει;

Ὁ λαός μας λέει πὼς τὸ πυκνότερον σκότος πρὸ τῆς Αὐγῆς φαίνεται. Κι ἔχει ἀπόλυτον δίκαιον. Εἰσερχόμεθα μὲ ταχύτητες ποὺ δὲν ἀντέχουμε (ἀκόμη), στὸ βαθύτερον σκότος τῆς Νυκτὸς ποὺ ἔχει σκιάσει κάθε τὶ γύρω μας, καὶ ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ καταπιῇ καὶ νὰ ἀκυρώσῃ κάθε ἀντίδρασιν…
Μᾶς πονᾶ αὐτό… Τρόμος μᾶς καταλαμβάνει… Παραλύουν ὅλα μας τὰ μέλη…. Κι ὅμως… Τώρα εἶναι ἡ μεγάλη μας εὐκαιρία…
Τώρα θὰ ἀποδειξουμε ἐὰν δικαιούμεθα νὰ καμαρώνουμε γιὰ προγόνους καὶ δόξες τοῦ παρελθόντος… Τώρα θὰ ἀποδείξουμε πὼς αὐτὰ τὰ ὄνειρα, αὐτὰ τὰ παιδικὰ ὄνειρα, ποὺ ἡ Φύσις ἐνεφύσησε μέσα στὴν ὕπαρξίν μας, μὲ τὴν γέννησιν, δικαιούμεθα ἤ ὄχι νὰ τὰ διεκδικήσουμε!
Καὶ εἴπαμε… Αὐτὰ τὰ ὄνειρα εἶναι μεγαλύτερα ἀπὸ ἐμάς…
Ξεφεύγουν ἀπὸ τὸ μικρὸ σπιτάκι… Ἀπὸ τὴν μικρὴ ζωούλα… Ἀπὸ τὴν μεγάλη καθημερινότητα…
Εἶναι ἡ Ἀνάγκη ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ πλέον! Κι ἐκεῖ  θὰ φθάσουμε, διότι δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή!

Δὲν ἀγωνιζόμεθα πλέον γιὰ νὰ κρατήσουμε κάτι ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἴχαμε. Καὶ μάλιστα, τὸ καλλίτερο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε, εἶναι νὰ ἀποκοποῦμε συναισθηματικῶς ἀπὸ τέτοιου εἴδους ἐξαρτήσεις πλέον, διότι αὐτοὶ ποὺ λαμβάνουν τὶς ὁποίες ἀποφάσεις δὲν ἔχουν χρόνο γιὰ χάσιμο. Δὲν θὰ σταθοῦν στὰ κλαψουρίσματά μας καὶ τὶς ἱκεσίες μας. Βιάζονται νὰ σαρώσουν, κι ὅσο τοὺς παίρνει, θὰ σαρώνουν…
Δὲν εἴμαστε ἐμπόδια… Οὔτε κἄν συνθῆκες καθυστερήσεως εἴμαστε…  Εἴμαστε ἁπλῶς ἀριθμοί…
Οἱ ἀριθμοὶ δὲν ὑπολογίζονται… Καταγράφονται, προστίθενται κι ἀφαιρῶνται…

Τὰ δικά μας ὄνειρα δὲν εἶναι ἡ ἀποτίναξις τῶν ἐπιδερμικῶν ζυγῶν… Οὔτε μόνον ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν κατ’ ἐξακολούθησιν ἀτιμωρησία… Οὔτε μόνον ἡ ἀντικατάστασις τῶν ὑπαρχόντων κάφρων, μὲ ἄλλους, ὀλιγότερον κάφρους.
Ἡ δική  μας Ἀνάγκη, Μοίρα καὶ Δρόμος πλέον μᾶς ὁδηγεῖ στὴν συνολικὴ ἀπελευθέρωσι τοῦ Ἀνθρώπου ἀπὸ κάθε μορφῆς ζυγό, ὀρατὸ ἤ μή.
Τί θά κάνουμε λοιπόν ἐμεῖς; Ἐμεῖς πού βαλλόμεθα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον στόν πλανήτη σήμερα; Θά σκύψουμε τό κεφάλι ἤ θά ἀντιδράσουμε; Καί θά ἀντιδράσουμε γιά ποιόν; Γιά ἐμάς ἤ γιά τό σύνολον τῆς Ἀνθρωπότητος;

Ἕλληνες….
Οἱ φερόμενοι ὥς ἔχοντες, αὐτοὶ ποὺ ὑπογράφουν καὶ σκύβουν καὶ προσκυνοῦν καὶ ξεπουλοῦν, δὲν εἶναι τίποτα περισσότερα ἀπὸ μικρά, σιχαμερά, ἀνύπαρκατα ὑπανθρωπάρια. Μιάσματα τοῦ πλανήτου… Τὰ τελευταῖα ζόμπυ-φύλακες, μίας κοινωνίας ἁρπακτικῶν…
Βιάζονται νὰ κάμψουν κάθε ἀντίστασιν, μὴ ἀντιλαμβανόμενοι πὼς ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους των.
Ἡ Δράσις φέρνει Ἀντίδρασιν. Ἀλλὰ καμμία ἀντίδρασις, σὰν αὐτὲς ποὺ ἐγνωρίζαμε δὲν εἶναι ἱκανὴ νὰ τοὺς σταματήσῃ!
Ἡ μοναδική μας Ἀντίδρασις, αὐτὴ ποὺ πράγματι θὰ κάμψῃ κάθε πίεσι, εἶναι ἡ καθαρότης τῆς Σκέψεώς μας. Αὐτῆς ποὺ θὰ μᾶς κρατήσῃ ζωντανούς, ἱκανούς, ἑτοιμοπολέμους…
Γιὰ νὰ συμβῇ ὅμως αὐτὸ θὰ πρέπῃ νὰ ὁρίσουμε τὸν στόχο μας ξεκάθαρα!
Τί ἀκριβῶς θέλουμε;
Θέλουμε κοινωνίες πού θά ἔχουν μισούς καλούς καί μισούς κακούς, ἤ  θέλουμε κοινωνίες Ἀρίστων;
Θέλουμε δικαιοσύνη τυφλή, καί συνεπῶς ἄδικο, ἤ θέλουμε δικαιοσύνη παναθρωπίνως δικαία;
Θέλουμε ἰσονομία ἤ θέλουμε πολλά μέτρα καί πολλά σταθμά, ἀναλόγως τῶν συνθηκῶν;
Τί θέλουμε;

Ἐὰν γιὰ παράδειγμα ὁ διπλανός μου θέλῃ μόνον νὰ ἀλλάξουμε τοὺς ὑπάρχοντες κρατοῦντες, μὲ ἄλλους, τότε ποιός ὁ λόγος νά συμπορευόμεθα μαζύ του; Ἐγὼ δὲν θέλω κανέναν… Αὐτὸς θέλει κάποιους. Ὑπάρχει περίπτωσις νά συναντηθοῦν οἱ δρόμοι μας κάπου;
Ἐὰν πάλι κάποιος ἄλλος θέλῃ μόνον νὰ τιμωρηθοῦν οἱ καταχραστές, τότε γιατί νά παραμένουμε στίς ἴδιες ἐπάλξεις; Αὐτὸς μόλις θὰ δῇ κάποιο εἰδικὸ δικαστήριο,  θὰ χαμογελάσῃ ἱκανοποιημένος καὶ θὰ ἐπιστρέψῃ στὰ τοῦ οἴκου του.
Ἐὰν πάλι κάποιος ἐπιθυμῇ νὰ  μποῦμε στὴν βο(υ)λὴ καὶ νὰ τοὺς σφάξουμε ὅλους, ποιός ὁ λόγος νά συμπορευόμεθα; Μία σφαγὴ δὲν φέρνει συνειδητότητα, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ συνείδησις ἔχει χαθεῖ ἀπὸ πάρα πολλούς, συμμετέχοντες καὶ μή, στὰ τῆς βο(υ)λῆς. Τὸ μόνον ποὺ θὰ φέρῃ εἶναι ἕνα ἐλαφρὺ μούδιασμα, ἔως τῆς στιγμῆς ποὺ πάλι, σὰν τὰ ποντίκια, θὰ ἀρχίσουν νὰ βγαίνουν τὰ γνωστὰ ἁρπακτικά, ἀπὸ τὰ λαγούμια των, ποὺ στὸ μεταξὺ θὰ ἔχουν κρυφθῇ.
Ἐὰν δίπλα μου θὰ εἶναι κάποιος ἄνεργος, μήπως θά ἐπιστρέψῃ στά τῆς ζωούλας του μόλις θά εὕρῃ μίαν ἐργασία;
Ἐάν θά εἶναι κάποιος συνταξιοῦχος, καί καταφέρουμε νά τοῦ ἐπιστραφοῦν μέρος τῶν χρημάτων πού ἐλάμβανε, μήπως θά ἐπιστρέψῃ στό καφενεῖο του κι αὐτός;
Ἐάν δίπλα μου εὑρεθῇ κάποιος πού θά θέλῃ νά κάνῃ τήν Ἑλλάδα ἐπαρχία τῆς Τουρκίας ἤ τῆς Ῥωσσίας ἤ τῆς Νορβηγίας, πῶς θά μπορέσουμε νά συμπορευθοῦμε ἀργότερα; Θά εὕρουμε τρόπους ἤ θά κτυπᾶμε ὁ ἕνας τό κεφάλι τοῦ ἄλλου σέ λίγον καιρό;

Οἱ τάσεις ποὺ ἐπικρατοῦν γύρω μας πολλές. Οἱ κομματᾶρχες ἐπίσης ἀπεκδύθησαν τὴν κομματικὴ ταὐτότητα καὶ ἐνεδύθησαν τὴν ταὐτότητα τοῦ ἀμεσοδημοκράτου… (Κούνια ποὺ μᾶς ἐκούναγε…!!!) Οἱ διαπλεκόμενοι ἄρχισαν νὰ προσεγγίζουν ἤδη κόμματα, ἀποκόμματα καὶ συνιστῶσες τῶν ὅσων μέλλεται νὰ μᾶς κυβερνήσουν, ἀποδεικνύοντας πὼς οὐσιαστικῶς ὁ λύκος δὲν ἀλλάζει, ὅσα χρώματα κι ἐὰν ἀλλάξουν οἱ προβιές του.
Κι ἐμεῖς πᾶμε, ὅπου μᾶς πηγαίνουν, δίχως ὅραμα. Δίχως ὄνειρο… Δίχως δέσμευσι…

Κι ὅπως μᾶς βαροῦν χορεύουμε… Αὐτὸ ἔχουμε!!! Ξένοι ταμπουράδες στὸ δικό μας γλέντι…
Καὶ τὶ ταμπουράδες… Γιὰ μαϊμοῦδες…
Τί θά κάνουμε λοιπόν ἐμεῖς;
Θά ἐξακολουθήσουμε νά χορεύουμε κατά πῶς βολεύει τούς ἄλλους ἤ θά πιάσουμε τόν δικό μας χορό; Τόν δικό μας ῥυθμό;

Τὰ δικά μας ὄνειρα…
Γιὰ νὰ μάθουμε ὅμως νὰ τὰ ἀναγνωρίζουμε καὶ κατ’ ἐπέκτασιν νὰ τοὺς δώσουμε χῶρο καὶ χρόνο γιὰ νὰ πραγματοποιηθοῦν ὀφείλουμε νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ ἐμᾶς. Ὄχι ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἐπὸ ἐμᾶς.
Ὀφείλουμε νὰ ξανὰ γνωρίσουμε αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ εἴμεθα. Νὰ τὸ ἀνακαλύψουμε βῆμα τῷ βῆμᾳ. Νὰ ξανὰ γίνουμε ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα αὐτὸ ποὺ θαυμάζουμε σὲ κάποιους ἄλλους, ποὺ ἐπέρασαν, ἄφησαν τὸ στίγμα τους ἀλλὰ μᾶς ἔχρισαν κληρονόμους των. Ὀφείλουμε νὰ γίνουμε οὐσιαστικῶς τιμημένοι ἀπόγονοι τιμημένων προγόνων.
Πῶς; Μόνον μὲ τὴν παιδεία. Μόνον μὲ τὴν ἐπίγνωσι. Μόνον μὲ τὴν διαρκὴ ἐνασχόλησι μὲ τὸ ὄνειρο…
Γιὰ νὰ παύσῃ ἐπὶ τέλους νὰ εἶναι ὄνειρο καὶ νὰ γίνῃ πραγματικότης.

Φιλονόη.

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply