Ὁ κάφρος, ἡ κάφραινα καὶ τὰ …καφράκια.

Τὰ μόνα τοξικὰ ἀπόβλητα στὸν πλανήτη εἴμαστε ἐμεῖς!!! Μόνον ἐμεῖς!!!

Σκηνὴ πρώτη:
Στὴν ἀγαπημένη μου παραλία, δύο πιτσιρίκια, ἀδελφάκια, τεσσάρων καὶ πέντε ἐτῶν, περίπου, κρατοῦν ἀπὸ δύο κομμάτια φελιζὸλ στὰ χεράκια τους καὶ τὰ τρίβουν μεταξύ τους.  Ἡ παραλία ἔχει γεμίσῃ. Βάζω τὶς φωνές. «Γιατί παιδί μου τό κάνεις αὐτό; Δέν βλέπεις πού βρώμισες ὅλην τήν παραλία;»
Πετάγεται ἡ κάφραινα μαμά: «Ἄφησέ τὰ παιδιά… Παίζουν. Αὐτὰ θὰ τὰ πάρῃ ὁ ἀέρας… Χὰ χὰ χά…».
«Ναί, ἀλλὰ ἕνα πουλὶ ἤ μία χελώνα ἤ ἕνα ψάρι, ἐφ΄ ὅσον εἴμαστε δίπλα στὴν θάλασσα, κινδυνεύει νὰ φάῃ αὐτὰ τὰ σκουπίδια καὶ νὰ ψοφήσῃ…»
«Χὰ χὰ χά… Τὰ παιδιὰ παίζουν εἴπαμε… ».

Δὲν ὑπάρχει ἀπάντησις γιὰ τὴν κάφραινα!!! Τὰ ἔχει πῇ ὅλα μόνη της! Τὰ παιδιὰ παίζουν, δὲν τὴν ἐνοχλοῦν, βρῆκε τὴν ἡσυχία της καὶ νὰ βγάλουμε ἐμεῖς τὸν σκασμὸ γιατὶ θὰ μᾶς χοροπηδήξῃ ἐὰν διακόψουμε τὴν νιρβάνα τῆς βλακείας της.

Σκηνὴ δευτέρα.
Πάλι στὴν ἰδία παραλία. Πάλι ἡ μαμὰ κάφραινα μὲ τὰ μικρά της καφράκια. Μαζύ κι ὁ μπαμπὰς κάφρος.
Ἔχουν ἁπλώσῃ ἕνα ἀθερινόδικτο στὴν παραλία καὶ μαζεύουν τὴν ψαριά. Ἀναστατώθηκα μόλις τὸ εἶδα. Οὔτε τὸ ὅ,τι ἦταν ἡμέρα μεσημέρι δὲν ἐσέβοντο. Γιὰ νομοθεσίες ἀφῆστε τά… Μὴ τὸ συζητᾶμε…
«Καλά, δέν γνωρίζετε πώς ἀπαγορεύεται αὐτό πού κάνετε;», ἐρωτῶ.
«Χὰ χὰ χά… Γιατί; Θά καλέσῃς τό λιμεναρχεῖο;»
«Ναί, γιατὶ ὄχι», ἀπαντῶ κι ἀπομακρύνομαι πρὸς τὸ σημεῖο ποὺ εἶχα τὰ πράγματά μου. (Σκεπτόμουν πράγματι νὰ καλέσω τὸ λιμεναρχεῖο ἀλλὰ μὲ προέλαβαν τὰ …γεγονότα.).
Ἐντὸς ὁλίγων λεπτῶν μαζεύουν τὰ δίκτυα, τὶς λεκάνες, τὰ ψάρια καὶ ὁ μπαμπὰς κάφρος, ποὺ πρὸς τιμήν του δὲν μίλησε, παίρνει τὰ πιτσιρίκια καὶ ἀπομακρύνεται. Ἡ μαμὰ κάφραινα ὅμως παρέμεινε καὶ μοῦ ἀρχινᾶ τὸ κήρυγμα: «Τό ξέρεις πώς ὁ λιμενάρχης εἶναι φίλος μου; Τό ξέρεις πώς ἐγώ εἶμαι σαράντα χρόνια ἐδῶ; Τό ξέρεις πώς τό δίκτυ τό ἔριξα γιά νά διασκεδάσουν τά παιδιά μου, τά κακόμοιρα, πού δέν ἔχουν τί νά κάνουν ὅλην τήν ἡμέρα;»
«Ἀδιαφορῶ καὶ γιὰ τὶς φιλίες σου μὲ τὸν λιμενάρχη καὶ γιὰ τὰ σαράντα σου χρόνια στὴν παραλία.  Καὶ βρὲς ἄλλους τρόπους νὰ ἀπασχολήσῃς τὰ παιδιά σου. Ἀλλὰ αὐτὰ τὰ παιδιὰ εἶναι ὁ σοβαρότερος λόγος  ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ σὲ κάνῃ νὰ σέβεσαι καὶ νὰ προστατεύῃς περισσότερο τὸ περιβάλλον, ὅπως ἐπίσης καὶ νὰ δίδῃς τὸ καλὸ παράδειγμα στὰ παιδιά σου, διδάσκοντάς τα νόμιμα, ὄμορφα καὶ ἠθικὰ ἔργα. Ὄχι νὰ μοῦ ἁπλώνῃς δίκτυα μέσα σὲ παραλίες λουομένων, ἡμέρα μεσημέρι, καὶ νὰ τοὺς ἐπιτρέπῃς νὰ σκορποῦν τὰ φελιζὸλ σὰν νὰ εἶναι τὸ φυσιολογικότερον ὅλωνι…»
«Μά τί λές τώρα; Ἐγώ θά φτιάξω τόν κόσμο;», ἀπαντᾶ ἀπορημένη κι ἐκνευρισμένη.
«Ναί, ἐσύ, ἐγώ, ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς τὸ κομμάτι ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα τοὺς ἑαυτούς μας καὶ τὶς οἰκογένειές μας…»
Εἶπε πολλά, ἀλλὰ σὲ κάθε της φράσι τῆς «πέταγα» μίαν ἐπανάληψι τῶν παραπάνω. Σὲ πέντε λεπτὰ εἶχε ἐξαφανισθῇ κι αὐτή…

Σκηνὴ τρίτη.
Ἕνα ἀδέσποτο (γιὰ τὸ ὁποῖον ἔχω ξαναγράψῃ) ἦλθε στὴν παραλία νὰ δροσισθῇ.
Τὸ ἔκανε μία, τὸ ἔκανε δύο, τὸ ἔκανε καθημερινῶς. Ὅποτε ζεσταινόταν ἐρχόταν νὰ βουτήξῃ στὴν θάλασσα καὶ νὰ δροσισθῇ. Τὸ μάθαμε ὅλοι μας καὶ ἀπολαμβάναμε τὶς ἐπισκέψεις του.
Ὅλοι; Λᾶθος… Ἡ κάφραινα κι ὁ κάφρος, (μαζὺ μὲ κάτι …Μήτσους …Μήτσαινες)  ἄν καὶ καθημερινῶς στὴν παραλία μας, δὲν τὸ ἐγούσταραν.
Ὅταν λοιπὸν δὲν ἔβλεπε κάποιος πετοῦσαν πέτρες, κατὰ πῶς ὁμολόγησαν ἀργότερα τὰ παιδιά τους..
Ἔρχεται λοιπὸν τὸ ἀδέσποτο στὴν παραλία καὶ κάνει τὴν συνηθισμένη του βουτιά. Φωνάζει τότε ὁ μπαμπὰς κάφρος στὸ καφράκι του: «Πέτα του πέτρες. Πέτα του νὰ φύγῃ… »
Εὐκαιρία ἔψαχνε τὸ καφράκι καὶ πῆρε στὸ κυνήγι τὸ φουκαριάρικο τὸ ζωντανό…
«Γιατί καλέ μου …«κάφρε» συμβουλεύεις τό παιδάκι σου νά πετᾶ πέτρες; Γιατί δέν τό σταματᾶς; Δέν τό λυπᾶσαι τό ζωντανό; Τί σᾶς ἔκανε;» ἐπεμβαίνω ἐγὼ φωνάζοντας.
Ἡ ἀπάντησις μὲ …ἔστειλε στὸν …ἀγύριστο.
«Ξέρεις πόσοι ἐγκαταλείπουν τά σκυλιά τους, γιατί τά βαριοῦνται, στόν δρόμο»; μοῦ λέει!!!
«Παρακαλῶ; Τί σχέσι ἔχει αὐτό μέ τίς πέτρες;»
«Ὄχι, νά, ἔτσι τὸ εἶπα γιὰ νὰ ξέρῃς. Δὲν μποροῦμε νὰ ταΐζουμε τόσα ἀδέσποτα. Ἄσε ποὺ ἐὰν πᾶς σὲ μίαν ταβέρνα οἱ γάτες ἀνεβαίνουν στὸ τραπέζι σου καὶ δὲν σὲ ἀφήνουν νὰ φᾶς…»
«Καί καλά, εἶναι λόγοι αὐτοί γιά νά βάλῃς τό παιδί νά πετᾷ πέτρες; Σοβαρολογεῖς;»
(Σχεδὸν οὐρλιάζοντας) «ξέρεις πόσοι ἀφήνουν τά σκυλιά τους στούς δρόμους γιατί τά βαριοῦνται;»
«Ἄρα κι ἐμεῖς πρέπει νὰ παίρνουμε πέτρες… Σωστά;» τοῦ ἀπαντῶ, ἐπίσης φωνάζοντας καὶ τοῦ γυρίζω τὴν πλάτη.
Τί νά τοῦ πῇς τοῦ κάφρου; Ἀπὸ Ἑλληνικὰ δὲν ἀντιλαμβάνεται… Νά δοκιμάσω σέ σουαχίλι; Δὲν ξέρω..
Τὸν παρατᾶς καὶ πᾶς παρακάτω εὐχόμενος νὰ πέσῃ σὲ κάποιον πιὸ …κάφρο γιὰ νὰ τοῦ κάνῃ τὰ νεῦρα κλωστές.

Μέσα σὲ ἐλάχιστες ἡμέρες τὰ εἶδα καὶ τὰ ἄκουσα ὅλα. Τοὺς …Μήτσους τοὺς ξεφορτωθήκαμε ἐφέτος. Μᾶς ἔμειναν ὅμως οἱ κάφροι.
Καὶ τὶ κάφροι!!! Στὸν κύβο!

Ἀλήθεια, ἀναρωτιέται ἀκόμη κάποιος γιά τό ἐάν αὐτά πού περνᾶμε τά περνᾶμε ἀδίκως;
Διότι ἐγὼ πλέον ἔχω λάβῃ ὅλες τὶς ἀπαντήσεις…

Φιλονόη

Σημείωσις

Τά παιδιά εἶναι ἀθῶα;
Ναί, εἶναι ἀθῶα. Οἱ κάφροι, οἱ πραγματικοὶ κάφροι, αὐτοὶ  ποὺ προῆλθαν προφανῶς ἀπὸ ἄλλους κάφρους, εἶναι οἱ γονεῖς. Αὐτοὶ οἱ γονεῖς, οἱ κάφροι γονεῖς, ἤ ἄλλως καφρογονεῖς, θὰ ὁλοκληρώσουν σὲ λίγα χρόνια τὸ ἔργο τους στὴν ἀναπαραγωγὴ τῆς καφρίλας.  Θὰ παραδόσουν δῆλα δὴ στὴν κοινωνία  μας φωτοτυπημένα ἀντίγραφά τους καὶ θὰ ὑπερηφανεύονται γιὰ τὰ ἔργα (;;;) τους.
Ἤδη καμαρώνουν γιὰ ὅσα ἔχουν διδάξῃ στὰ βλαστάρια τους. Καὶ ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι οἱ μόνοι…
Πῶς λοιπόν θά σταματήσῃ ὅλη αὐτή ἡ κατρακύλα; Αὐτός ὁ ὠχαδελφισμός; Αὐτή ἡ σαπίλα; Ἡ Ὕβρις; Ἡ ἀηδία; Ἡ τσαπατσουλιά; Ἡ ἀνευθυνότης; Ἡ ἀδιαφορία; Ἡ ἐγκληματικότης; Ἡ παράνοια; Ἡ κακία; Ἡ βλακεία;
Δὲν θὰ σταματήσῃ. Δὲν γίνεται νὰ σταματήσῃ.
Τὶς περισσότερες φορές, ἐὰν ὄχι σὲ ὅλες, στὶς παραπάνω σκηνές, καθὼς ἐπίσης καὶ σὲ ἀρκετὲς ἄλλες, ἀναλόγου καφρίλας, μὲ τοὺς ἰδίους ἤ μὲ ἄλλους κάφρους, ἀναλόγου διαμετρήματος, ὑπῆρχαν μάρτυρες. Μάρτυρες ποὺ ἐπίσης εἶναι σαράντα χρόνια σὲ αὐτὴν τὴν παραλία. Μάρτυρες ποὺ προτίμησαν νὰ τὸ βουλώσουν γιὰ νὰ μὴ κακοκαρδίσουν καὶ νὰ μὴν ἐκτεθοῦν. Ἄνθρωποι, (λέμε καὶ κάπου κάπου ἕνα ἀστεῖο…) ποὺ ἀνέχονται ἤ ἀρέσκονται σὲ ἀνάλογες πράξεις. Ἄτομα ποὺ ἐνδιαφέρονται μόνον γιὰ τὸ τομάρι τους καὶ τὴν καλοπέρασί τους.
Αὐτοὶ ἀκριβῶς εἶναι οἱ χειρότεροι.
Κυττοῦν μὲ περιέργεια, ἀκοῦν καὶ καταγράφουν τοὺς διαλόγους καὶ μετὰ ἔρχονται νὰ σὲ εὕρουν γιὰ νὰ σοῦ ποῦν, στὸ αὐτί, πόσο δίκαιον εἶχες. Ἀλλὰ σιγά, ψιθυριστά, νὰ μὴν ἀκούσῃ ὁ ἄλλος ποὺ νωρίτερα κονταροκτυπιόσουν. Νὰ βγάλῃς δῆλα δὴ ἐσὺ τὸ φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα γιὰ νὰ πάῃ ὁ ἄλλος νὰ κάτσῃ στὴν τρύπα….
Ἐὰν ὅμως τοὺς πετάξῃς μίαν σακκούλα μὲ σκουπίδια στὸν κῆπο τους ἤ ἕνα φορτηγὸ μὲ μπᾶζα στὸ σαλόνι τους θὰ σὲ κατασπαράξουν. Βλέπετε ὁ κῆπος, τὸ σαλόνι, ἡ κουζίνα τοὺς ἀνήκουν. Ὁ πλανήτης, ὁ δρόμος, τὸ δάσος, ἡ θάλασσα, ἡ παραλία, ὁ κῆπος τοῦ γείτονος εἶναι ξένα… Ἄρα ὅλες τους τὶς βρωμιὲς τὶς πετοῦν ἤ τὶς ἐναποθέτουν ὁπουδήποτε, ὁποτεδήποτε μὴ συνειδητοποιῶντας φυσικά, διότι δὲν νογοῦν, πὼς ἐκεῖ ποὺ κατούρησαν σήμερα, θὰ κοιμηθοῦν αὔριο.
Εἰλικρινῶς, ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, χαίρομαι ἀν τὶ νὰ λυποῦμαι. Ναί, μᾶς ἀξίζουν ὅλα γιὰ ὅλα, κι ἄλλα τόσα, στὸ πολλαπλάσιο, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ περνᾶμε σήμερα. Καὶ καλῶς νὰ ἔλθουν ὅλα ὅσα εἶναι νὰ ἔλθουν, γιὰ νὰ μπορέσουμε ἐπὶ τέλους, νὰ διαχωρίσουμε τὴν ἧρα ἀπὸ τὸ στάρι.
Διότι ὅσο ὑπάρχουν κάφροι, ποὺ θὰ ὑπάρχουν γιὰ πολὺ ἀκόμη, αὐτὸς ὁ πλανήτης θὰ καταστρέφεται. Πατρίδα δὲν πρόκειται νὰ φτιάξουμε καὶ νόμος δὲν θὰ ἐφαρμοσθῇ. Ἡ ἀδικία θὰ βασιλεύῃ παντοῦ καὶ ἡ βλακεία θὰ περισσεύῃ.
Βλέπετε, ναί, ὅλα ξεκινοῦν ἀπὸ ἐμέναν. Μόνον ἐμέναν. Μόνον ἐγὼ μπορῶ νὰ φτιάξω τὸν πλανήτη πλέον! Καὶ ἤ θὰ γίνουν οἱ κάφροι ἄνθρωποι ἤ θὰ περάσουν στὴν χωματερή, μαζὺ μὲ τὰ σκουπίδια τους.

Ἐξαίρεσις στὸν παραπάνω κανόνα, διότι περὶ κανόνος πρόκειται,  εἶναι ἕνας συνταξιοῦχος, ποὺ κυνηγᾶ κάθε κάφρο, ὅπως τὸν κυνηγῶ ἐγώ. Ἀλλά τί νά τό κάνῃς; Μόνος του αὐτός… Μόνη κι ἐγώ… Σπανίως μποροῦμε νὰ …συνεργασθοῦμε. Μόνον τὰ σκουπίδια τῶν κάφρων μαζεύουμε παρέα…

σχετικά:

Ἀπαγορεύονται τὰ σκυλιὰ στὶς παραλίες!

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply