Πρὶν ξεκινήσω νὰ διαβάσω τὸ παρακάτω κείμενον μελετοῦσα τὴν βιογραφία τοῦ Καραϊσκάκη, διὰ χειρὸς Φωτιάδου.
Τί κατάλαβα;
«Μοῦλοι» καὶ οἱ δύο. Ὁ ἕνας ὅμως ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν ἐλευθερία, δίχως νὰ ἐκδικεῖται τοὺς ὀθωμανοὺς ποὺ νικοῦσε καὶ δίχως νὰ σφάζῃ τὶς οἰκογένειές τους καὶ τὰ παιδιά τους. Ὁ ἄλλος κτῆνος ἐκ φύσεως… Μόνον αἷμα χαρακτηρίζει κάθε του βῆμα…
Συγκρίνονται; Ναί, συγκρίνονται… Συγκρίνονται στὸ εἶδος ποὺ καταδεικνύει τὸ ἦθος…
Πῶς κατέληξε ὁ ἕνας καί πῶς ὁ ἄλλος; Γνωρίζουμε…
Αὐτοὶ ποὺ δὲν γνωρίζουν καὶ δὲν θέλουν νὰ γνωρίζουν εἶναι οἱ γείτονες… Καὶ δυστυχῶς, ἰσχύει γιὰ τὰ πάντα, τὸ «λαὸς ποὺ ξεχνᾶ τὴν ἱστορία του εἶναι λαὸς χαμένος…».

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἀδιαφορῶ γιὰ τὸν μπαμπᾶ τοῦ μπαμπᾶ τῶν μογγόλων. Μόνον μὲ τὶς πράξεις τοῦ τέρατος ποὺ παρήγαγε ἀσχολοῦμαι.

Το να είναι κάποιος «πατέρας» ενός λαού αποτελεί μοναδικό γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι να είσαι πατέρας. Ακόμη και κάποιος που συμπεριφέρεται με καλοσύνη στον διπλανό του λέμε ότι του συμπεριφέρθηκε σαν πατέρας, στην μεταφορική βέβαια έννοια της λέξεως. Αλλά το να υποχρεώνεις έναν λαό να σε ονομάζει πατέρα, να σε λατρεύει και να ακούει 24 ώρες το 24ωρο για τα «επιτεύγματά», τις «αρχές»  και τα «κατορθώματά» σου είναι παράλογο και ίσως αποκρύπτει κάτι βλαπτικό για την προσωπικότητά σου.  Γιατί άραγε ο Μουσταφά Κεμάλ αυτοαναγορεύτηκε με διάταγμα το 1934  Kemal Ataturk (μετ. Ataturk: «πατέρας των Τούρκων»). Υπάρχει απάντηση στο ερώτημα, αλλά ουδείς στην Τουρκία και σε άλλες χώρες τολμάει να την δώσει. Οι Τούρκοι δεν τολμούν καν να θέσουν το ερώτημα ή να το συζητήσουν διότι γνωρίζουν τα επακόλουθα, ήτοι σύλληψη ίσως και λυντσάρισμα. Τα ψέμματα των Κεμαλιστών, και κάποιων ολίγων συνοδοιπόρων τους στην Ελλάδα, δεν έχουν όρια. Πόσο καιρό όμως ακόμη θα πρέπει να σιωπούμε χωρίς να αναφέρουμε για τους αιμοσταγείς γείτονες μας κάποιες πικρές αλήθειες που αφορούν στον «πατέρα» τους. Και εξηγούμεθα αναλυτικότερα.Υπάρχει απόφαση του (τότε) οθωμανικού δικαστηρίου της Θεσσαλονίκης σύμφωνα με την οποία ο Μουσταφά Κεμάλ είναι παιδί αγνώστου πατρός. Θα ήταν βέβαια ποταπό να κατηγορήσουμε κάποιον επειδή είναι νόθος. Και δεν θα το κάνουμε. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά στον πλανήτη που γεννήθηκαν νόθα και δεν φταίνε σε τίποτα γι αυτό. Σε τελευταία ανάλυση δεν έφταιγε σε τίποτε ο Κεμάλ. Θα ήταν προφανώς δύσκολο για αυτόν να ομιλεί για την παιδική του ηλικία και κατανοούμε ότι ποτέ δεν είχε αναφερθεί όσο ζούσε σε αυτήν και μάλιστα παραποίησε τα πάντα σχετικά με τα παιδικά του χρόνια. Ουδείς θα ήθελε να είναι στην θέση του Μουσταφά Κεμάλ και σίγουρα μια τέτοια κατάσταση είναι οικτρή.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται κάποιος είναι γιατί οι Κεμαλιστές δεν επαναξιολογούν την ιστορία του Κεμάλ, έτσι ώστε όλος ο κόσμος να μάθει και να έχει μια αντικειμενική εικόνα για αυτό το ιστορικό πρόσωπο. Οι Ρώσσοι π.χ. επαναξιολογούν την περίοδο της κομμουνιστικής δικτατορίας και τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν εκείνη την περίοδο. Πολλοί λαοί και πολλά έθνη επαναξιολόγησαν την ιστορία τους και τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο ώστε οι επόμενες γενεές να μάθουν την ιστορική αλήθεια. Οι τούρκοι Κεμαλιστές όμως επιμένουν στην «αγιοποίηση» του Κεμάλ και των υποτιθέμενων «αρχών» του, αρχές που ποτέ δεν είχε. Η μόνη του αρχή και πιστεύω ήταν η βία και η λεηλασία.

Ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν αρχιτέκτων μαζικών δολοφονιών και εκκαθαρίσεων. Ο Μουσταφά Κεμάλ δεν ίδρυσε κάποιο «κοσμικό» και «μοντέρνο» κράτος όπως διατείνονται οι οπαδοί του. Αυτό το λεγόμενο μοντέρνο κράτος από την ημέρα της ιδρύσεως του έως σήμερα έχει διαπράξει εναντίον όλων των μειονοτήτων εγκλήματα όπως βασανιστήρια, απελάσεις, αφομοιώσεις και εξοντώσεις. Είναι αυτό ένα μοντέρνο κράτος; Όσον αφορά στην κοσμικότητα αυτού του κράτους να υπενθυμίσουμε ότι ο Μουσταφά Κεμάλ μέχρι του θανάτου του διοικούσε την Τουρκία με δικτατορικά διατάγματα και μονοκομματικό σύστημα. Είχε δε δώσει στον τουρκικό στρατό αρμοδιότητες τέτοιες που του έδιναν την δυνατότητα να ελέγχει τα πάντα. Η μόνη μεταρρύθμιση που επέφερε στην Τουρκία ήταν η εισαγωγή του λατινικού αλφαβήτου. Όμως με αυτή την αλλαγή απωλέσθηκαν περίπου 85.000 οθωμανικές λέξεις με αποτέλεσμα το τουρκικό λεξιλόγιο σήμερα να αποτελείται μόνο από 35.000 λέξεις και οι νέες γενεές των Τούρκων να αδυνατούν σήμερα να καταλάβουν τα οθωμανικά κείμενα του Κεμάλ.

Διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους δεν υπήρξε ποτέ. Οι μουσουλμάνοι ιερωμένοι είναι υπάλληλοι του κράτους και στην προσευχή της Παρασκευής διαβάζουν και μεταβιβάζουν τις γραπτές εντολές της Άγκυρας. Τι άλλαξε στην πράξη με την άνοδο του Κεμάλ στην εξουσία; Τίποτα, εκτός της εμφανίσεως της βαρβαρότητας των Κεμαλιστών. Η λεγόμενη Δύση, ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι, θα πρέπει κάποτε να αντιληφθούν και να παραδεχθούν την αλήθεια. Οι Κούρδοι, οι Αρμένιοι, οι Πόντιοι, ο Ελληνισμός της Σμύρνης, της Κωνσταντινουπόλεως, της Ίμβρου, της Τενέδου μπορούν να αξιολογήσουν καλλίτερα από αυτούς που μακρόθεν αναμασούν κυριολεκτικά μπαρούφες για τον «μεταρρυθμιστή» Κεμάλ. Τα ευρωπαϊκά κράτη είναι εξ ίσου υπεύθυνα για τα αίσχη του Κεμάλ και των Κεμαλιστών και θα πρέπει να πάψουν να επαινούν το έργο του σφαγέα, διότι αλλιώς είναι το ίδιο ανήθικοι όσο  αυτός και οι συνοδοιπόροι του.

Σε όλη την διάρκεια υπάρξεως αυτού του πειρατικού κράτους που ονομάζεται Τουρκική Δημοκρατία όλους αυτούς που οι Κεμαλιστές τους θεωρούσαν ιδεολογικούς εχθρούς τους έβλαπταν με την μέθοδο της δυσφημίσεως και αναληθείας. Όροι και έννοιες όπως «αρμενική καταγωγή» (ermeni dolu), «άπιστος» (giavur), «εβραϊκή σπορά» (yahudi kokenli) χρησιμοποιούντο και χρησιμοποιούνται ως σήμερα για να λασπολογήσουν Τούρκους και μη που αμφισβητούσαν και αμφισβητούν το έργο του Κεμάλ και αποκαλύπτουν τα βάρβαρα πεπραγμένα του. Η Τουρκική Δημοκρατία ψήφισε μάλιστα και τον νόμο 5816, σύμφωνα με τον οποίο όποιος αμφισβητεί το πρόσωπο και το έργο του Κεμάλ «πατέρα των Τούρκων» φυλακίζεται άμεσα και τα δικαστήριο επιβάλλει εξοντωτικές ποινές.

 

Εμείς ούτε θα δυσφημήσουμε, ούτε θα λασπολογήσουμε. Στην κατωτέρω εικόνα η απόφαση 451 του δικαστηρίου της Θεσσαλονίκης στην οθωμανική γλώσσα και αραβική γραφή και στην νέα τουρκική. Αποδίδουμε ακολούθως τα γεγονότα όπως προκύπτουν και από τα έγγραφα.

Η Zubeyde είναι η μητέρα του Κεμάλ. Ο Ali Riza ήταν στην Θεσσαλονίκη ένας τελωνειακός υπάλληλος, ο οποίος παντρεύτηκε την Zubeyde όταν ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν 5 ετών. Έτσι δεν τυγχάνει φυσικός, αλλά θετός πατέρας του Κεμάλ. Σύμφωνα με το δικαστήριο η Zubeyde εργαζόταν στην Θεσσαλονίκη σε οίκο ανοχής και είχε μαζύ της και τον μικρό Κεμάλ. Ένας γνωστός αγάς της πόλεως ονόματι Αbdos ή Abdus γνώρισε την μητέρα του Κεμάλ όταν αυτός ήταν 2 ετών. Όταν ο Κεμάλ ήταν 5 ετών πέθανε ο Abdus. Σε ηλικία 12 ετών ο Κεμάλ ταξειδεύει στην Timova  για να απαιτήσει την κληρονομιά του Abdus. Οι συγγενείς του θανόντος απορρίπτουν το αίτημά του και η μητέρα του απευθύνεται στο δικαστήριο για να διεκδικήσει την κληρονομιά.

Απόφαση 451 του δικαστηρίου (μετ.): Μετά τον θάνατο του Abdus η Zubeyde ισχυρίστηκε με μήνυση που κατέθεσε ότι ήταν η γυναίκα του Αbdus και το παιδί της ο Κεμάλ ο γιός του. Οι αδελφές του Abdus κατέθεσαν ότι η Zubeyde δεν ήταν παντρεμένη με τον αδελφό τους και ότι την πήρε σπίτι του ως ερωμένη από τον οίκο ανοχής. Στην αγκαλιά της τότε είχε τον δίχρονο γιό της Κεμάλ. Ο Abdul πέθανε χωρίς δικούς του απογόνους.

Σε σχετικό ερώτημα που απηύθυνε το δικαστήριο στον οίκο ανοχής της Θεσσαλονίκης πήρε την εξής απάντηση: Η Zubeyde ήρθε σε εμάς την 19η Ιουνίου 1297 (σημ.: σύμφωνα με την ισλαμική χρονολόγηση) με τον γιό της και μας εγκατέλειψε την 11η Απριλίου 1298 αφού συμφώνησε με κάποιον Abdus.
Εκ των ανωτέρω προκύπτει ότι δεν υπάρχει καμμία απόδειξη ότι ο Κεμάλ γνώρισε ποτέ τον φυσικό του πατέρα. Ο Κεμάλ δεν μίλησε ποτέ και δεν έγραψε ποτέ κάτι για το θέμα αυτό, όποιος δε ανέφερε κάτι σχετικό τον σταχυολογούσε ως εχθρό του.

Οι γιοί και οι κόρες του «πατέρα των Τούρκων» που σύλησαν  και βεβήλωσαν τα ιερά και όσια του Ελληνισμού είναι καιρός να μάθουν την πραγματική ιστορία του «πατέρα» τους. Διότι όπως είπε ο Έλληνας ποιητής Μένανδρος: Αεί κράτιστον εστί τα αληθή λέγειν επί παντώ καιρώ.

Γ. Λιναρδής