Διαπίστωσις Αὐγῆς τὸ παραπάνω.
Ἐὰν διαβάσετε ὅμως τὸ ἄρθρο, μία ἀκόμη γκρίνια εἶναι, προσθετική, ὅπως κάθε ἄλλη γκρίνια τῶν τελευταίων ἐτῶν. Παραπλανητικὸς λοιπὸν ὁ τίτλος, γιὰ ἕνα πολὺ σοβαρὸ ζήτημα, ποὺ ὅμως οὔτε ποὺ ὑποψιάζεται ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου.
Θὰ ἔλεγα λοιπὸν νὰ διαβάσετε τὸ δημοσίευμα τῆς αὐγῆς καὶ μετὰ νὰ κάτσουμε καὶ νὰ τὸ ἐρευνήσουμε.

Αγράμματη η τριτοβάθια εκπαίδευση;

 «Μα αν είναι κάτι θλιβερό, θλιβερότερο και από την αγραμματοσύνη είναι ο τρόπος, που αντικρύζεται το πρόβλημα» έγραφε ο Δημήτρης Γληνός στον «Νέο Δρόμο», το περιοδικό του Εκπαιδευτικού Ομίλου, στο πρώτο από τα τέσσερα άρθρα του για την εκπαίδευση που δημοσιεύτηκαν από τον Δεκέμβριο του 1928 ώς τον Φεβρουάριο του 1929, με τίτλο “Το κύμα της αγραμματοσύνης”. Πέρα από το περιεχόμενο και τη στόχευση της συγκεκριμένης αρθρογραφίας, η διαπίστωση του Γληνού παραμένει κάτι παραπάνω από επίκαιρη στις μέρες μας, με τον τρόπο που η συγκυβέρνηση κατακρημνίζει τη δημόσια εκπαίδευση στο πυρ το εξώτερο. Είναι πλέον κοινός τόπος και θλιβερή διαπίστωση ότι είμαστε οι τελευταίες γενιές που μπορέσαμε να μορφωθούμε σε ένα δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο. Την ώρα που η εκπαιδευτική και η ακαδημαϊκή κοινότητα βρίσκονται σε αδιέξοδο από τις εφαρμοζόμενες “μεταρρυθμίσεις” του υπουργείου Παιδείας και τις “διαρθρωτικού” χαρακτήρα υποδείξεις της τρόικας, ένα ακόμα χτύπημα, πολύ σοβαρό έως εγκληματικό, δίνεται στην καρδιά της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Απειλούν με κλείσιμο τις βιβλιοθήκες των μεγαλύτερων πανεπιστημίων της χώρας, καταργώντας επί της ουσίας την έρευνα αλλά και την ιδιοσυστασία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Με τη δημοσίευση στο ΦΕΚ της Κοινής Υπουργικής Απόφασης για τη διαθεσιμότητα των περίπου 1.400 υπαλλήλων στα ελληνικά πανεπιστήμια, 92 εξ’ αυτών είναι βιβλιοθηκονόμοι – εργαζόμενοι στις ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες και ιδρύματα. Μπορεί ο αριθμός να ακούγεται μικρός, ωστόσο πίσω απ’ αυτό το νούμερο και τις ήδη υποστελεχωμένες ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες, μετά τη μη ανανέωση των συμβάσεων του προσωπικού με συμβάσεις έργου την περίοδο 2007-2008, κρύβεται ένα ωραιότατο λουκέτο. “Ουσιαστικά, οι ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες μένουν χωρίς προσωπικό, άρα παύουν να προσφέρουν υπηρεσίες. Οι βιβλιοθήκες δεν είναι μόνο τα βιβλία, αλλά είναι και οι βιβλιοθηκονόμοι που δίνουν αξία σ’ αυτά μέσω των υπηρεσιών που προσφέρουν” υπογραμμίζει ο Γιώργος Γλωσσιώτης, πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων, συμπληρώνοντας ότι τώρα πλέον αναμένεται, στις επόμενες 15 ημέρες, οι πρυτάνεις να ανακοινώσουν τα ονόματα των υπαλλήλων που τίθενται σε διαθεσιμότητα.

Υπ’ αυτό το δεδομένο, οι βιβλιοθήκες των έξι μεγαλύτερων ΑΕΙ της χώρας, δηλαδή του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, των Πανεπιστημίων Πατρών, Κρήτης και Θεσσαλίας θα αδυνατούν να παρέχουν υπηρεσίες στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Επίσης, απειλείται η βιωσιμότητα έργων ΕΣΠΑ, καθώς πολλά από αυτά υλοποιούνται μέσω των βιβλιοθηκών των ιδρυμάτων αυτών. Όπως μάλιστα διευκρινίζει ο Σύνδεσμος Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών “διακυβεύεται και η βιωσιμότητα των πολλών και σημαντικών νέων υπηρεσιών, οι οποίες έχουν δρομολογηθεί από τα εν εξελίξει έργα ΕΣΠΑ, των Ε.Π. Ψηφιακή Σύγκλιση και Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση, όπως αυτές του Συνεργατικού Καταλόγου, των Ιδρυματικών Αποθετηρίων και των Ακαδημαϊκών Ηλεκτρονικών Συγγραμμάτων, δεδομένου ότι οι υπηρεσίες αυτές, μετά το πέρας των έργων, σχεδιάζεται να υποστηρίζονται αποκλειστικά από το υφιστάμενο προσωπικό των βιβλιοθηκών”.

«Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που αποστελεχώνονται οι βιβλιοθήκες των μεγαλύτερων πανεπιστημίων της χώρας, αυτών δηλαδή που συναντάμε σε υψηλές θέσεις στις λίστες κατάταξης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων παγκοσμίως;» αναρωτιέται ο κ. Γλωσσιώτης. Την απάντηση μπορούν να τη δώσουν μόνο οι υπουργοί που υπέγραψαν την ΚΥΑ θεωρώντας ότι η ανάπτυξη μπορεί να προκύψει παρακάμπτοντας την έρευνα. «Ακόμα και στις χώρες που εφαρμόζονται οι πιο νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι βιβλιοθήκες βρίσκονται στον πυρήνα των πανεπιστημίων τους γιατί είναι αδιανόητο να λειτουργεί ένα πανεπιστήμιο χωρίς βιβλιοθήκη, η οποία παράγει υπεραξία στην ακαδημαϊκή κοινότητα».

Ανάστατος είναι ο βιβλιοθηκονομικός κόσμος, και η ακαδημαϊκή κοινότητα της χώρας. «Το ζήτημα όπως καταλαβαίνετε δεν είναι συντεχνιακό. Όταν μόνο στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο φεύγει πάνω από το 50% του προσωπικού των βιβλιοθηκών του, δηλαδή 50 από τους 94 εργαζόμενους, αναρωτιόμαστε κατά πόσο μπορεί να εξακολουθήσει να λειτουργεί το ίδρυμα. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα πέντε».

Οι ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες έρχονται να προσθέσουν ένα ακόμα κομμάτι του παζλ στον καμβά της αποσάθρωσης του δικαιώματος πρόσβασης στη γνώση και την πληροφορία, το οποίο κατά τα άλλα προστατεύεται και από το Σύνταγμα. Μετά τις σχολικές, δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες, φαίνεται πια πως ήρθε η ώρα των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών. Οι συνέπειες βέβαια εκτείνονται πέραν της ακαδημαϊκής κοινότητας και απλώνονται στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. “Όταν η χώρα έχει ανάγκη να διατηρήσει το έμψυχο δυναμικό ζωντανό και ενεργό, για να παρέχει υπηρεσίες προς τους πολίτες, η επένδυση εκατομμυρίων σε τοίχους και ντουβάρια αποτελεί πρόκληση. Για ένα όμως να είναι σίγουροι, ότι η άμμος θα τους καταπιεί και οι κοινωνίες των ανθρώπων θα επικρατήσουν” μας λέει ο κ. Γλωσσιώτης, παραπέμποντας στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Ένωση Ελλήνων Βιβλιοθηκονόμων.

Την ώρα που ο νεοναζισμός δείχνει το πιο αποτρόπαιο πρόσωπό του, οι χώροι που καλλιεργούν την κουλτούρα, τη σκέψη, την κατανόηση και τη διακίνηση ιδεών «δολοφονούνται» με συνοπτικές διαδικασίες. Μα δεν είναι θλιβερό, θλιβερότατο;

αὐγή

Εἴδατε λοιπόν πῶς τό ἐγύρισε ὁ ἀρθρογράφος;
Ἡ τριτοβάθμιος ἐκπαίδευσις πράγματι εἶναι ἀγράμματος… Ἀπὸ ἀρχῆς ἔως τέλους….  Ἀπὸ τὴν κορυφή, ἔως τὴν βάσι.
Ἀπὸ τὸν μαθητή, τὸν φοιτητή, τὸν καθηγητή, ἔως τὸ καθηγητὴ τοῦ καθηγητοῦ.
Βέβαια, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ κρατοῦν τὶς ἀντίστοιχες θέσεις ἐκεῖ μέσα, αἰσθάνονται μορφωμένοι. Ἰδίως ἐὰν κουβαλοῦν καὶ μερικοὺς  τίτλους ἤ κάποια μεταπτυχιακά, πολλῷ δὲ μᾶλλον κάποιαν …κομματικὴ ταὐτότητα. Διότι αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ τίτλοι ἔρχονται νὰ καλύψουν τὴν ἀγραμματοσύνη ποὺ κρύβουν.
Ἔχουμε, γιὰ παράδειγμα, ὀρθοπεδικοὺς γιὰ ἀριστερὸ δάκτυλο ποδιοῦ, γιὰ δεξιὸ δάκτυλο χεριοῦ, γιὰ τὴν μύτη ἀλλὰ ὀρθοπεδικοὺς ὀρθοπεδικούς, ποὺ νὰ εἶναι γενικοὶ ἰατροί, δὲν ἔχουμε πλέον. Ἀφῆστε δὲ  ποὺ ἐὰν ζητήσῃς ἀπὸ κάποιον καρδιολόγο νὰ ξεγεννήσῃ ἕνα μωρό, σηκώνει τὰ χέρια ψηλὰ καὶ πάει γιὰ …μπύρες.

Ἄς μὴ τὸ ἀναλύσω περισσότερο σήμερα.
Μόνον ἕνα παράδειγμα θὰ σᾶς φέρω.
Πρὸ μερικῶν μηνῶν τὸ παιδάκι φίλου μου παιδικοῦ, ἰατροῦ στὸ ἐπάγγελμα, γυναικολόγου, ἐκάῃ μὲ βραστὸ νερό. Ὁ πατέρας ἔτρεξε νὰ εὕρῃ στὸ φαρμακεῖο ἀλοιφές κι ἐγὼ ἔπιασα ἀπὸ ἕνα αὐγὸ τὸ ἀσπράδι του, καὶ πασάλειψα τὸ παιδάκι στὸ ἔγκαυμα.
Ἔως νὰ ἔλθῃ ὁ πατέρας του τὸ παιδάκι ἦταν μία χαρά.
Ἔχετε κάτι νά πεῖτε;

Κατὰ τὰ ἄλλα μᾶς φταίει ποὺ κλείνουν οἱ βιβλιοθῆκες.
Ἀλήθεια, γιά ποιόν λόγο λειτουργοῦν οἱ βιβλιοθῆκες; Γιά νά ἀπασχολοῦν ὑπαλλήλους ἤ γιά νά μορφώνουν ἀνθρώπους; Ἤ μήπως γιά νά «φιλτράρονται» τά «ἐγκεκριμένα βιβλία» καί νά …ἐξαφανίζονται τά …«ἀπηγορευμένα»;
Μήπως κι αὐτές, ὅπως κι ὅλα φυσικά, πρέπει νά καταῤῥεύσουν ἀπολύτως γιά νά μπορέσουμε μέσα ἀπό τά συντρίμια τους νά βροῦμε τό πραγματικό τους νόημα;

Φιλονόη

Γιὰ κάθε ἐνδεχόμενον ὅμως διαβᾶστε καὶ τὶς θέσεις τοῦ «Ἀναπτῆρος»…

Ἐπιστήμια καὶ Πανεπιστήμια.