Συγνώμη που δεν αυτοκτόνησα, πρωθυπουργέ μου. Συγνώμη που δεν πήρα σχοινί χοντρό να το δέσω στο πολύφωτο του σαλονιού, που δεν έχω όπλο να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα. Συγνώμη που δεν έμοιασα στην γιαγιά σου, πρωθυπουργέ μου να πιω το κώνειο την ώρα που εσύ άνοιγες τις πόρτες και τα παράθυρα να κάνουν ντου από όλες τις μεριές οι πολιτισμένοι εισβολείς. 
Λυπάμαι βαθύτατα, πρωθυπουργέ μου, που δεν έγινα εγώ το παράδειγμα ηρωισμού, όπως έγινε η γιαγιά σας στις ομιλίες που δίνετε σε ιδρύματα και φόρουμ στην Αμερική, όπου βρίσκεστε. Συγνώμη που δεν έγινα αντιναζιστής την ώρα που εσείς ορίσατε ότι θα έπρεπε να είμαι, την ώρα που εσείς ορίσατε ότι αντιναζιστής ορίζεσαι από την ώρα που δέχεσαι την μπότα του κατακτητή που εσύ, πρωθυπουργέ μου, τον προσκύνησες στρώνοντας κόκκινα χαλιά. Δεν ξέρω πλέον ποια είναι η κατάλληλη ώρα να αυτοκτονήσεις για την Ελευθερία, πρωθυπουργέ μου. Την ώρα που η συνείδηση σου το διατάσσει ή όταν η “κυβερνητική πλειοψηφία” το αποφασίζει. 
Μόνο να σου κάνω μια ερώτηση,πρωθυπουργέ μου. Είναι άλλο να αυτοκτονείς όταν δεις την σημαία της κατοχικής δύναμης να υψώνεται στην Ακρόπολη κι άλλο όταν δεις τους νεογκεσταπίτες να σε πετούν έξω από το σπίτι σου που δεν είναι τίποτε λιγότερο από μία προσωπική Ακρόπολη του καθένα μας; 
Βρίσκομαι σε απόγνωση πρωθυπουργέ μου. Σας γράφω μέσα από την δική μου Ακρόπολη. Είναι 85 τετραγωνικά όλα κι όλα, πρωθυπουργέ μου. Έχει για θεμέλια ιδρώτα τριών γενεών, τοίχους χτισμένους από χέρια που κράτησαν το μυστρί της δημιουργίας όπως κράτησαν και το όπλο της Ελευθερίας χρόνια πριν. Έχει τρεις ρίζες πορτοκαλιές και τριανταφυλλιές που μεγάλωσαν μαζί με μένα και μεγαλώνουν τώρα μαζί με τους απογόνους μου. Τα δημοκρατικά πολιτισμένα στρατεύματα, πρωθυπουργέ μου, έχουν κυκλώσει τα τείχη της ατομικής μου ελευθερίας. Της Ακρόπολής ΜΟΥ και εσείς έχετε δώσει την εντολή να υψωθεί στο ιστό αυτής της Ακρόπολης η σημαία του δικού σας κράτους, το οποίο πρωθυπουργέ μου, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την σημαία της δικής μου προσωπικής πατρίδας. 
Λοιπόν, πρωθυπουργέ μου, απαντήστε μου. Να αυτοκτονήσω ή να αποκρούσω τον εχθρό;

Γιάννης Λαζάρου, στὸν τοῖχο

Υ.Γ. Μία καὶ τὸ θίξαμε. Φίλος, ὅταν τοῦ ἔστειλαν τὸν κεφαλικὸ φόρο γιὰ τὰ παιδιά του, πῆγε τὰ παιδιά του στὴν ἐφορία, ἀν τὶ πληρωμῆς. ἐτσακίστθησαν νὰ τὸν ξεφορτωθοῦν κι αὐτὸν καὶ τὰ παιδιά του. Τί λέτε; Τό ὀργανώνουμε;