«Εἶπαν ὅτι πέθανε ἀπὸ καρδιά. Στὰ κρύα πιστοποιητικὰ θανάτου δὲ γράφεται ὅταν πεθάνει κανεὶς ἀπὸ ἀγάπη»

Συγκίνηση προκάλεσε στὴν ὁμογένεια ἡ εἴδηση τοῦ θανάτου ἑνὸς ἡλικιωμένου ζευγαριοῦ μὲ διαφορὰ λίγων λεπτῶν τῆς ὥρας.
Ὁ Νίκος Μαρκογιαννάκης, μόλις ξεψύχησε ἡ ἀγαπημένη του σύζυγος Μαρία τὴν ἔσφιξε στὴν ἀγκαλιά του, μὲ τὸν δικό του, τρυφερὸ καὶ δυνατὸ τρόπο καὶ βγῆκε νὰ καπνίσει ἕνα τσιγάρο, ὅπως ἔκανε ὅταν ἡ καρδιά του εἶχε φουρτοῦνες.

Τὸ μόνο ποὺ τὸν ἀπασχολοῦσε ἦταν νὰ μὴ τὴν ἀποχωρισθῇ. Νὰ μὴ τὴν ἀφήσῃ μόνη της στὸ μεγάλο ταξείδι.
Περίμενε λίγο νὰ δῇ τὸν μεγάλο του υἱό, τὸ Νικόλα, ποὺ ἦταν στὸ δρόμο καὶ μετὰ ἔγειρε καὶ ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή, λίγο πιὸ πέρα ἀπὸ τὴν ἀγαπημένη του.
Ὁ Νίκος Μαρκογιαννάκης, ὁ πρωτότοκος τοῦ Χρήστου και τῆς Μαρίας, ἐδήλωσε στὴν ἐφημερίδα:
«Οἱ γονεῖς μου ζοῦσαν ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον. Ποτὲ δὲν πήγαινε ὁ πατέρας κάπου μόνος του. Ἔπρεπε νὰ ἔχῃ καὶ τὴν μητέρα μου δίπλα του. Ὁ πατέρας μου ἦταν φανερὸ ὅτι δὲ θὰ μποροῦσε πλέον νὰ ζήσῃ χωρὶς τὴ μητέρα μου. Ἐκείνη ἦταν ὅλη του ἡ ζωή. Ἀπὸ τότε ποὺ θυμᾶμαι τὸν κόσμο, ἀπὸ τὸ χωριὸ στὴν Κρήτη, μὲ τὰ χωράφια, τίς ἐλιὲς καὶ τὸ μόχθο τὸ καθημερινό, μέχρι ἐδῶ στὴν Αὐστραλία, μαζὺ δούλεψαν, μαζὺ μόχθησαν, μαζὺ χάρηκαν τὴ ζωή, ὁπότε πῶς γινόταν νὰ μὴ φύγουν καὶ μαζύ;»

Ἀβραὰμ Ἀτταλιάδης