ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΙΚΟΜΑΝΕΙΣ ἀλλὰ καὶ πολιτικομανεῖς κι αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴ δυστυχία τους καὶ τὸ πλέον ἄγονο στοιχεῖο τους. Σὲ ὁποιοδήποτε θέμα, εἴτε εἶναι λογοτεχνία, εἴτε εἶναι οἰκονομία, εἴτε εἶναι παιδεία δίνουμε πολιτικὴ διάσταση καὶ κ υ ρ ί ω ς μέσα ἀπ’ αὐτὴν ἀντιμετωπίζουμε τὸ κάθε ζήτημα.
Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς στάσης καὶ τοῦ μονολιθικοῦ τρόπου σκέψεως εἶναι νάχουμε καταντήσει νὰ μιλᾶμε γιὰ τὰ πάντα μόνο μὲ πολιτικοὺς ὅρους, νὰ τὰ βλέπουμε ὅλα πολιτικὰ σὰν νὰ μὴν ὑπάρχῃ ἄλλος τρόπος θεωρήσεως τῶν πραγμάτων. Κι ἂν ὑπάρχῃ, ὅποιος τὸν υἱοθετεί, θεωρεῖται τρελλὸς ἢ γραφικὸς στὴν καλλίτερη περίπτωση καὶ ὕποπτος ἢ ἐπικίνδυνος στὴ χειρότερη.
Δὲν εἶναι, βέβαια, ν’ ἀναρωτιέται γι’ αὐτὸκανείς: μᾶς ἔχει φυτευτῆ ἡ νοοτροπία τούτη ἀπ’ τὰ μικρᾶτα μας μέσῳ μιᾶς καλλιέργειας πολιτικῆς· καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ σκέψη μας εἶναι παραμορφωμένη κι ὁ φακὸς λήψεως τῶν πραγμάτων ἀλλοιωμένος. Ἔτσι τὰ κάνουμε θάλασσα σ’ ὅλα μας!
Γιατὶ μὴν μοῦ πῆτε ὅτι ἡ πολιτική μας ἀθλιότητα εἶναι πράγματι οὐσιαστικὴ πολιτική, ὅτι τὸ πρῖσμα θεώρησης τῶν πραγμάτων μὲ τὸ ὁποῖο σήμερα στὴν Ἑλλάδα βλέπουμε τὰ πάντα εἶναι πολιτική, ὅτι ἡ ἐκπαιδευτικὴ ἢ ἡ οἰκονομικὴ «πολιτική» εἶναι πολιτική. Δὲν εἶναι, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι γιατὶ ὑποτίθεται ὅτι ἡ πολιτικὴ εἶναι τὸ μέσον γιὰ τὴν σωστὴ καὶ δίκαιη διάχειριση τῶν κοινῶν ὑποθέσεων, ἐνῷ ἐδῶ τέτοια διαχείριση δὲν ὑπῆρξε ποτέ. Καὶ τὸ βλέπουμε τώρα ποὺ κατρακυλᾶμε!
Ἡ κρίση ποὺ βιώνουμε τὰ τελευταῖα πέντε χρόνια (καθὼς ἐπίσης κι ὅλα τὰ ὑπόλοιπα προαιώνια προβλήματα τῆς Ἑλλάδας) δὲν εἶναι, πρωτίστως, ἀποτέλεσμα κρίσεως πολιτικῆς κι ἂς προβάλλεται ὡς τέτοια ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς πολιτικομανεῖς. Δὲν εἶναι θέμα πολιτικό, ἀλλὰ κυρίως θέμα κρίσεως τῶν συνειδήσεων τοῦ λαοῦ αὐτοῦ. Ἐκεῖ πάσχουμε, αὐτό εἶναι τ’ ἀδύνατο σημεῖο μας κι ἂς μὴν θέλουμε νὰ τὸ παραδεχτοῦμε.

Ἐρινύες Τίσις

φωτογραφία