Τὸ παρακάτω, μὲ μία μικρὴ «διόρθωσι» ἦταν ὁ χθεσινός μου σχολιασμός, ὅταν ἔμαθα τὰ καθέκαστα γιὰ τὸ διπλό, καί, ἀπὸ λάθος, ὄχι τριπλὸ φονικό.
Θεωρῶ πὼς πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἔγκλημα ἦταν μόνον πρόσωπα ὑπανθρώπου συνειδήσεως, ἐγκληματικῆς φύσεως, ἀνθέλληνες, ἐπικίνδυνοι, μισάνθρωποι, καθοδηγούμενοι καὶ ὁπωσδήποτε παρανοϊκοί.

Συγχαρητήρια σὲ ὅλους τοὺς «ἀντιφασίστες» ποὺ ἤθελαν νὰ καθαρίσουν τὴν χώρα ἀπὸ τοὺς φασίστες.
Τώρα πιὰ ἐδόθῃ τό σύνθημα καὶ φυσικὰ ὁ ἐμφύλιος ξεκίνησε.
Ὅσο γιὰ τὸ παρακράτος καὶ τὸ κράτος, ἕνα ἔχω νὰ πῶ… ἐμεῖς εἴμαστε καὶ παρακράτος καὶ κράτος, ὅταν γινόμαστε ὑποχείρια τοῦ κάθε προπαγανδιστοῦ…
Συγχαρητήρια λοιπὸν στοὺς «ἀνθρωπιστὲς» «ἀντιφασίστες» ποὺ τσίμπησαν τὸ δόλωμα καὶ τώρα θρηνοῦμε θύματα.
Συγχαρητήρια στὰ ΜΜΕ ποὺ σαφῶς ἔπαιξαν τὸν ῥόλο τους ἄψογα.
Συγχαρητήρια σὲ κάθε ἠλίθιο κι ἀνεγκέφαλο αὐτῆς τῆς χώρας ποὺ τόσα χρόνια τὸ βούλωνε.
Συγχαρηρήρια ἐπίσης σὲ κάθε πληρωμένο τομάρι ποὺ ἔσπρωχνε πρὸς τὴν μία ἤ τὴν ἄλλην κατεύθυνσι τοὺς μὲν καὶ τοὺς δέ.

Τὰ θερμά μου συλληπητήρια στοὺς συγγενεῖς τῶν θυμάτων. Γιὰ ἐμέναν δύο (ἀκόμη*) νέοι ἄνθρωποι ἔπεσαν νεκροί.
Αὐτὸ μετρᾶ.

Σήμερα, περισσότερο νηφάλια καὶ ψύχραιμη, καταθέτω ἀκόμη μερικὲς σκέψεις μου, ἄν καὶ νομίζω πὼς μάλλον εἶναι περιττές.
Ἤδη ὅλοι μας ἀντιλαμβανόμαστε πὼς μᾶς ἔχουν κυριολεκτικῶς βάλῃ στὸ στόχαστρο καὶ κτυποῦν ἀλύπητα.
Πιστεύω πὼς ναί, τὸ μεγαλύτερο πρόβλημά μας, σὰν κοινωνία, προέρχεται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θέτουν ταμπέλες καὶ διαχωριστικά. Πιστεύω πὼς αὐτοὺς πρέπει νὰ περιθωριοποιήσουμε καὶ νὰ ἀποπέμψουμε ἀπὸ τὴν κοινωνία μας κι ἀπὸ τὴν χώρα μας, ἐὰν πράγματι θέλουμε καὶ νὰ τὴν σώσουμε καὶ νὰ σωθοῦμε. Πιστεύω ἐπίσης πὼς οἱ Ἕλληνες δὲν εἶναι κάτι… Δὲν εἶναι γιὰ παράδειγμα ἀριστεροί, δεξιοί, κεντρῶοι, φασίστες, ἀναρχικοί, ἀντιφασίστες…
Μᾶς ἔχουν πείσῃ πὼς εἴμαστε, ἤ πὼς πρέπει νὰ εἴμαστε, δίχως ὅμως καὶ νὰ εἴμαστε. Οἱ Ἕλληνες, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἕνα ἱερὸν εἶχαν: τὴν Πατρίδα. Αὐτὴν φρόντιζαν, γιὰ αὐτὴν πολεμοῦσαν, αὐτὴν ὑπερασπίζοντο. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ὀδοντόκρεμες.

Δὲν γίνεται, γιὰ παράδειγμα, νὰ ξεχάσω τὸν «ῤατσισμό» μας ὡς κοινωνία, μόλις παρουσιάστηκε ἡ μικρὴ «Μαρία» ὡς κοινωνικὸν φαινόμενον. Ἀπὸ τὸ πουθενὰ ΟΛΟΙ οἱ γύφτουλες τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαθλιώσεως τραβοῦσαν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὴν ὑπάνθρωπο φύσι τῶν ἀθιγγάνων.
Οἱ ἀθίγγανοι δὲν εἶναι οὔτε περισσότερο καλοὶ οὔτε περισσότερο κακοί, ἀπὸ ὅσο ἦσαν πάντα. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ εἶναι καὶ δὲν χάλασαν τώρα. Οὔτε θὰ φτιάξουν αὔριο. Ἔχουμε μάθῃ νὰ ζοῦμε μαζύ τους καὶ δὲν ἦταν πρόβλημα ἔως πρὸ δύο ἑβδομάδων. Τώρα ὅμως ἔγινε…
Κι αὐτὸ τὸ ἀναφέρω ὡς παράδειγμα μόνον.
Ἄλλο παράδειγμα…
Οἱ Πακιστανοὶ δὲν εἶναι οὔτε καλοὶ οὔτε κακοί. Οἰ Ἀφγανοὶ τὸ ἴδιο. Ὅλοι, οἱ κάθε φυλῆς,  «νεοέλληνες» ἐπίσης. Δὲν εἶναι οὔτε καλοὶ οὔτε κακοί. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἦσαν πάντα κι ἐμεῖς ἁπλῶς δὲν ζούσαμε μαζύ τους. Ἤ θὰ προσαρμόσουμε λοιπὸν τὶς ζωές μας στὶς νέες πραγματικότητες ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν ἤ θὰ ἀξιώσουμε νὰ πάρουμε τὶς ζωές μας πίσω.

Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα λοιπὸν ὡς κοινωνίες ἐμεῖς δὲν ἤμασταν οὔτε ῥατσιστὲς οὔτε ἀντιῤῥατσιστές. Ἁπλῶς τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουμε χάσῃ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητά μας κι ὀφείλουμε νὰ τὴν ἀποκαταστήσουμε. Ἀν τὶ νὰ ἑστιάσουμε στὸ πρόβλημα, ποὺ παραμένει πάντα ἡ διάσωσις τῆς Πατρίδος μας, ἀπὸ κάθε ἐπιβουλή, ἐμεῖς κυττᾶμε τὸ δάκτυλο ποὺ μᾶς ὑποδεικνύει ἄρες μάρες κουκουνάρες…
Κατ’  ἐπέκτασιν φυσικὰ ὀφείλουμε νὰ πετάξουμε ἀπὸ ἐπάνω μας κάθε ταμπέλα, κάθε -ισμό, κάθε μονομέρεια.
Μποροῦμε νὰ ψηφίσουμε ὅποιον θέλουμε, νὰ ἀρνηθοῦμε νὰ ἀκούσουμε τὸν λόγο ὅποιου δὲν μᾶς ἀρέσει, νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ κάθε πηγὴ μίσους ἤ νὰ κολλήσουμε ἐπάνω της, ἀλλὰ πάντα ὀφείλουμε νὰ διατηροῦμε μέσα μας τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες τοῦ Ἕλλληνος. Κι ἐπεὶ δὴ τὶς χάσαμε, ἄς τὸ περιορίσουμε, γιὰ τὴν ὤρα, ἔως νὰ ξαναβροῦμε τὸν δρόμο μας, στὸ μοναδικὸ κριτήριο ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε: τὴν προάσπισι τῆς Πατρίδος μας, τῆς κοινωνίας μας ἀλλὰ καὶ τῶν ἴδιων τῶν παιδιῶν μας.
Ἄς παραμείνουμε ΜΟΝΟΝ στὸ ΤΙ ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ νὰ πράξουμε γιὰ τὸ καλὸ τῆς Πατρίδος μας καὶ ὄχι τὸ τὶ τὸ κάθε κόμμα, παράταξις, κομματίδιον μᾶς ὐπαγορεύει. Αὐτοὶ ὅλοι, ἄλλος λιγότερο κι ἄλλος περισσότερο, εἶναι ἑταιρεῖες περιορισμένης αὐθύνης, ἀνώνυμες ἑταιρεῖες ἤ ἀκόμη καὶ σκέτο ὑποκαταστήματα τοῦ κάθε «κοσμαφέντου».
Προέχει πάντα ἡ Ἀνάγκη τῆς διασώσεως τοῦ συνόλου κι ὄχι τὰ προσωπικά μας μικροσυμφέροντα ἤ βολέματα ἤ παραξενιές. Τὰ κόμματα, οἱ παρατάξεις, οἱ διαχωρισμοὶ γενικότερα, εἶναι αὐτὰ ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς διαλύσουν κι ὄχι νὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ διαβιοῦμε ἀξιοπρεπῶς. Οἱ ἰδεολογίες εἶναι καλὲς ὅσο δὲν θίγουν τὸ κοινὸ συμφέρον καὶ τελικῶς τὴν Πατρίδα. Οἱ διαφωνίες εἶναι ἀπαραίτητες ὅσο δὲν ἀκυρώνουν τὴν Πατρίδα καὶ τὸ γενικότερο καλό. Οἱ συγκρούσεις εἶναι χρήσιμες ἔως τοῦ σημείου ποὺ δὲν θίγουν τὸ γενικὸ συμφέρον.
Τί στά κομμάτια θέλουμε γιά νά μονιάσουμε καί νά πετάξουμε στό πῦρ τό ἐξώτερον κάθε κάθαρμα πού συντηρεῖ τό «διαίρει καί βασίλευε»;  Ἔ;
Θέλουμε νά δοῦμε τόν ὅποιον ἐξωτερικό ἐχθρό νά μᾶς λιανίζῃ; Μόνον τότε θά ἐνώσουμε τίς δράσεις μας;  Μά εἶναι λογικό αὐτό; Ἔ;
Ἄς ποῦμε, γιὰ πρώτη φορά, πὼς  ὑπὲρ ἄνω ὅλων πρέπει νὰ στέκεται ἡ Πατρίς. Γιὰ πρώτη φορά!!!
Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἀηδιαστικὰ παρατράγουδα ποὺ μόνον καθυστεροῦν, αὐτὸ ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως, θὰ συμβῇ.
Κι αὐτὸ ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως θὰ συμβῇ, εἶναι ἡ ἀπελευθέρωσις τοῦ Ἕλληνος.
Τελεία καὶ παύλα!

Φιλονόη

*ἡ «διόρθωσις»

φωτογραφία