Νέα λέξις;
Χμμμ…. Κατὰ μίαν ἔννοιαν ναί… Ἀλλὰ ὄχι ἀκριβῶς… Οὐσιαστικῶς αὐτὴ ἡ λέξις εἶναι μία πραγματικότης, τὴν ὁποία ὅμως ἀρνούμεθα νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε. Εἶναι δῆλα δὴ κάτι ποὺ οὔτως ἤ ἄλλως ἔχουμε ἀλλὰ δὲν θέλουμε νὰ τὸ ὀνομάσουμε, νὰ τὸ ἀναγνωρίσουμε καὶ τελικῶς νὰ τὸ ξεπεράσουμε. Διότι σαφῶς καὶ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σημεῖα, τὰ μελανὰ σημεῖα, ποὺ ὀφείλουμε νὰ ξεπεράσουμε, ὡς κοινωνίες, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν κατάρα ποὺ λέγεται συναισθηματικὴ ἐξάρτησις.

Τί εἶναι λοιπόν τά ἀνθρωποκτήματα;
Ἐμεῖς φυσικά… Ἤ τὰ παιδιά μας… Ἤ ὁ σύντροφός μας…
Ἀλλὰ καλλίτερα νὰ τὸ πιάσω ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν ἕνας φίλος μοῦ ἔλεγε πὼς θὰ πάῃ σὲ …κηδεία. Ἐρωτῶ γιὰ νὰ μάθω τὸ ποιὸς ἐτελεύτησε καὶ μοῦ ἀπαντᾶ πὼς δὲν ἐτελεύτησε ἀκόμη… Γάμος εἶναι ἀλλὰ ἔτσι ὅπως ἔχουν καταντήσει οἱ γάμοι, τελικῶς περισσότερο μὲ κηδεῖες ὁμοιάζουν…
Καὶ εἶναι πράγματι ἔτσι… Τὰ διαζύγια πλέον ἔχουν καταντήσει μάστιγα…

Ἔχετε δεῖ ζευγαράκι στά …«μέλια» του; Φαντάζομαι πὼς ναί…
Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων, ἐκεῖ, στὴν ἀγαπημένη μου παραλία, ἕνα ἀκόμη ζευγαράκι ἐναγκαλίζετο τρυφερά, δίχως νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸν κόσμο γύρω του. Τοὺς ἐκαμάρωνα.
Ὄχι, δὲν κυττοῦσα πρὸς τὸ μέρος τους μὲ περιέργεια.  Ἀντιθέτως… Τοὺς ἐκαμάρωνα κυριολεκτικῶς. Ὅμως ἐκεῖ ποὺ τοὺς ἐκαμάρωνα ἐσυνειδητοποίησα πὼς σὲ μερικοὺς μῆνες, ἤ χρόνια, πολὺ πιθανὸν νὰ σφάζονται μέσα σὲ δικαστικὲς αἴθουσες γιὰ τὸ ποιὸ μαχαίρι ἀνήκει σὲ ποιόν, ποιὸ παιδὶ ἀγαπᾶ περισσότερο ποιόν, ποιὰ παντόφλα ἀγόρασε ποιός…
Μία ἀλήθεια ἀπὸ τὴν ὁποίαν ὅσο καὶ νὰ θέλουμε, ἀδυνατοῦμε νὰ ξεφύγουμε, διότι ἀφορᾷ στὴν πραγματικότητά μας.

Ἄνθρωποι ἀνικανοποιήτοι, δυστυχεῖς, ἄπληστοι, ἀχόρταγοι, διψασμένοι, πεινασμένοι καταντήσαμε….
Γιατί; Μήπως δέν ὑπάρχει ἀφθονία  τῶν πάντων γύρω μας ἤ μήπως εἶναι κάτι ἄλλο αὐτό πού μᾶς φταίει;

Ὅλα ξεκινοῦν καὶ τελειώνουν σὲ ἐμᾶς. Ὅλα ξεκινοῦν καὶ καταλήγουν στὸ τί ἐμεῖς ἀποφασίζουμε πὼς χρειαζόμεθα γιὰ νὰ αἰσθανόμεθα  καλά… Ὅλα ξεκινοῦν καὶ καταλήγουν στὸ ποιοὶ ἐμεῖς θέλουμε νὰ εἴμεθα.
Δὲν εἴμεθα οὔτε τὸ πλυντήριο οὔτε ἡ παντόφλα ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ αὐτοκίνητο.
Δὲν εἴμεθα ὅμως κι αὐτὸ ποὺ πράγματι θὰ θέλαμε νὰ εἴμαστε διότι οὐδέποτε ἔχουμε ἀναρωτηθεῖ γιὰ τὸ τὶ ἀκριβῶς θὰ θέλαμε, θὰ ἔπρεπε καὶ θὰ δικαιούμεθα νὰ ἤμεθα. Μιμούμεθα αὐτὰ ποὺ ἄλλοι μᾶς ὑπαγόρευσαν, δίχως νὰ μποροῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὶς ἀνάγκες μας, τὰ θέλω μας, ἀκόμη καὶ τὶς ἴδιες μας τὶς σκέψεις, ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὴν ἀρίστη μας ἐκπαίδευσι.
Ἐκπαιδευόμεθα ἀπὸ οἰκογένειες, ἀπὸ σχολεῖα, ἀπὸ κοινωνίες ποὺ δὲν ἀνέπτυξαν πρωτοβουλίες, δὲν ἀνερωτήθησαν γιὰ τὶς ἀξίες τὶς πραγματικὲς καὶ δὲν ἐκοπίασαν γιὰ τὸ ὑπέρτατον τῶν ἀγαθῶν ποὺ λέγεται ἐλευθερία*.
Κρυφθήκαμε πίσω ἀπὸ ἰδεολογήματα-ὀμβρέλες, ποὺ παραβιάζουν τοὺς νόμους τῆς Φύσεως καὶ πείσαμε τοὺς ἑαυτούς μας γιὰ τὴν ἀνάγκη ἐφαρμογῆς τους, δίχως ὅμως νὰ προβληματισθοῦμε γιὰ τὸ ἐὰν ἁπλῶς εἶναι παρὰ φύσιν καὶ κατ’ ἐπέκτασιν θὰ μεταμορφωθοῦν σὲ ὀχήματα δυστυχῶν, κακοποιημένων καὶ βιασμένων ἀνθρωπίνων κατασκευασμάτων.
Ἀγνοοῦμε βασικὲς ἔννοιες διότι οὐδέποτε ἐδιδάχθήμεν τὸ τὶ σημαίνουν αὐτὲς οἱ ἔννοιες, ἐφ΄ ὅσον τὸ ὑπέρτατον ἀγαθόν, ποὺ λέγεται γλῶσσα, ἐπιλέξαμε νὰ τὸ κακοποιήσουμε μὲ τὸν χείριστο τρόπο.
Ἐμάθαμε νὰ γελοιοποιοῦμε τὴν ὀμορφιά, ἰδίως ὅταν ἀδυνατοῦμε νὰ τὴν κατανοήσουμε ἤ νὰ τὴν βιώσουμε.
Ἐμάθαμε νὰ ὑποτιμοῦμε πρῶτα τοὺς ἐαυτούς μας καὶ στὴν συνέχεια τοὺς γύρω μας, διότι οὐδέποτε σεβασθήκαμε τὶς πραγματικές μας ἀνάγκες, θεωρῶντας πὼς οἱ ἀνάγκες μας εἶναι αὐτὲς ποὺ ἄλλοι μᾶς ὑπαγορεύουν.
Ἐκάναμε ἕνα πλυντήριο ἤ ἕναν σκύλο ἤ μία κατοικία «νόημα ζωῆς» λησμονῶντας πὼς ἡ ζωή μας εἶναι μία στιγμὴ μόνον καὶ ὀφείλαμε νὰ τὴν σεβασθοῦμε περισσότερο, ἀπὸ ὅσο μᾶς ἐπιτρέπουν οἱ ἀντιλήψεις μας νὰ διανοηθοῦμε…
Θεωρήσαμε τοὺς ἑαυτούς μας «τυχερούς», ἐπιτρέποντας στὸν παράγοντα τύχη νὰ καθορίσῃ τὰ βήματά μας, ἀδυνατῶντας νὰ ἐπιλέξουμε τὸ «εὐδαίμων» ὡς πορεία  καὶ στάσι ζωῆς…

Καί τελικῶς; Μποροῦμε νά ἀλλάξουμε κάτι ἀπό τήν σημερινή μας πραγματικότητα μετατρέποντας τίς ζωές μας σέ ζωές καί ἀφήνοντας πίσω τήν βία τοῦ βίου;

Ὄχι, ὄχι ἐφ΄ ὅσον παραμένουμε στὰ ὅσα φαίνονται καὶ δὲν ἀσχολούμεθα μὲ τὰ ὅσα πράγματι εἶναι.
Γιὰ νὰ τὸ θέσω διαφορετικὰ ὅμως, ὅπως πράγματι θὰ ἔπρεπε νὰ ἰσχύῃ:
Συνήθως γιὰ νὰ γίνουμε εὐτυχισμένοι (πάλι ὁ παράγων τύχη, ἀλλὰ τὸ προσπερνᾶμε) πρέπει νὰ ἔχουμε κάτι. Εἶτε αὐτὸ τὸ κάτι εἶναι ἕνα ἀντικείμενον, εἶτε ἕνας ἄνθρωπος, εἶτε ἀκόμη καὶ μία κατάστασις, ἐμεῖς ἐὰν δὲν τὸ ἀποκτήσουμε θὰ παραμένουμε δυστυχεῖς.
Ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀνατρέψουμε.
Πρῶτα ἀπὸ ὅλα ὀφείλω ἤδη νὰ ΕΙΜΑΙ αὐτὸ ποὺ θέλω νὰ εἶμαι καὶ μετὰ ἀρχίζω νὰ ἀσχολοῦμαι μὲ ὅσα πιστεύω πὼς πρέπει νὰ ἔχω, γιὰ νὰ εἶμαι.
Οὐσιαστικῶς οὔτως ἤ ἄλλως ἤδη πρέπει νὰ ΕΙΜΑΙ εὐτυχής, νὰ ΕΙΜΑΙ εὐδαίμων, νὰ ΕΙΜΑΙ τυχερὸς καὶ μετά, ὅταν θὰ τὸ ἔχω κατακτήσει ὡς κατάστασι, μπορῶ νὰ ἔχω πλυντήριο, σιδερωτήριο, παντόφλες, παιδιά, σκυλιά, συντρόφους… κι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἴσως νὰ κάνουν τὴν διαβίωσί μου πιὸ χαριτωμένη. Ὄχι νὰ ἔχω αὐτὰ γιὰ νὰ εἶναι ἠ διαβίωσίς μου χαριτωμένη… Νὰ εἶμαι ἐγὼ αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ΕΙΜΑΙ γιὰ νὰ μπορῇ καὶ ἡ διαβίωσίς μου νὰ γίνῃ χαριτωμένη…

Ναί, ξέρω, εἶναι τὸ ἀνάποδον ἀπὸ ὅσα ἐγνωρίζαμε…
Κι  ἐπίσης ἡ κοινωνία μας τελεῖ ὑπὸ διάλυσιν…
Ἡ εὐτυχία μας εἶναι ἀνύπαρκτος…
Ἡ εὐδαιμονία μας εἶναι παράλογος σκιὰ τοῦ παρελθόντος…
Ἡ τύχη οὐδέποτε μᾶς ἐπεσκέφθῃ, ἀκόμη κι ἐὰν ἔχουμε θησαυροφυλάκια γεμάτα ῥάβδους χρυσοῦ…
Οἱ σχέσεις μας εἶναι καταστροφικές…
Τὰ δικαστήρια δὲν προλαβαίνουν νὰ ἐκδίδουν διαζύγια…
Οἱ δικηγόροι θησαυρίζουν…
Τὰ παιδιά μας ἀναπαράγουν τὴν δυστυχία μας καὶ τὴν βλακεία μας…
Τὰ τραπεζομάχαιρα ἀλλάζουν χέρια, ἀναλόγως τῶν δικαστικῶν ἀποφάσεων κι ἐνίοτε χρησιμεύουν κι ὡς φονικὰ ἐργαλεῖα.
Κι ἐμεῖς πεθαίνουμε δίχως νὰ ἔχουμε κάνει κάτι καλὸ γιὰ τὸν πλανήτη, γιὰ τοὺς οἰκείους μας καὶ γιὰ τοὺς ἰδίους τοὺς ἑαυτούς μας…
Μήπως ὄμως ἁπλῶς τά ἔχουμε μάθει ἀνάποδα καί ὀφείλουμε μόνον νά τά ξεμάθουμε;
Μήπως ἡ εὐτυχία κρύβεται ἁπλῶς στήν ἀτομική μας ἐπανάστασι ἀπέναντι στόν ἴδιον μας τόν ἑαυτό;

Φιλονόη

Υ.Γ1. Ἡ ἀρχὴ τῆς καταστάσεως, ἐντὸς τῆς ὁποίας διαβιοῦμε, βασίζεται στὸ πρέπει νὰ ΕΧΩ, πρὸ κειμένου νὰ ΚΑΝΩ γιὰ νὰ ΕΙΜΑΙ κάτι. Ἐν ἀντιθέσει, ὀφείλουμε νὰ ἀναθεωρήσουμε καὶ νὰ θέσουμε νέα ἀρχή, μὲ τὸ ΕΙΜΑΙ αὐτὸ ποὺ μοῦ πρέπει νὰ εἶμαι, κι ἔτσι ΚΑΝΩ αὐτὰ ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ καταλήξω νὰ ΕΧΩ αὐτὰ ποὺ πιστεύω πὼς πρέπει νὰ ἔχω.

Υ.Γ.2. Πρώτη πράξις ἀνατροπῆς τῆς καταστροφικοδιαβιώσεῶς μας; Ἡ παύσις τοῦ νὰ θεωροῦμε τοὺς οἰκείους μας κτήματά μας. Τὸ μοναδικό μας περιουσιακὸ στοιχεῖο παραμένουμε ἐμεῖς… Κι αὐτὸ κάποιες φορὲς ἀμφισβητεῖται….

*Ἄς μὴ κοροϊδεύουμε τοὺς ἑαυτούς μας. Ἡ μεγαλυτέρα ἐλευθερία εἶναι αὐτὴ ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὸν σεβασμὸ πρὸς κάθε ὅρο, κανόνα, νόμο τῆς Φύσεως. Ἐμεῖς ὅμως εἴμεθα προγραμματισμένοι νὰ λειτουργοῦμε Παρὰ Φύσιν. Συνεπῶς κατεδικασμένοι, ἐκ τοῦ βασικοῦ μας «προγραμματισμοῦ» στὸ νὰ παραμένουμε ἀνελεύθεροι.

φωτογραφία