Ἄντεξα αὐτοὺς τοὺς αἰῶνες, τῆς σιωπῆς
μὲ τὸ κεφάλι σκυφτό
καὶ τὴν ψυχὴ ἐγκλωβισμένη, στὴν ἀπραξία·
καὶ τὴν στιγμὴ αὐτὴν
ποὺ ὁ κίνδυνος διαταράσσει
τὴν ἀνθρώπινη σοφία
παραδίδομαι στὸ ἔνστικτο, νὰ ὁδηγήσῃ,
τὸ τυφλό·
καὶ στὶς διδαχὲς τῶν προγόνων…
Εἶναι δύσκολο ν΄ἀποκατασταθῇ ἡ ἀλήθεια
ὅταν στὴν θέση της ριζώνει μία πλάνη…
Καὶ ἡ ἀνθρώπινη σοφία
ἀντὶ ν΄ἀπλώνεται θεριεμένη
ξεψυχᾶ στὰ πόδια μας·
καὶ αὐτὰ τὰ βήματα ποὺ πάντα
μ῾ ὁδηγοῦσαν σὲ ἀδιέξοδο,
χάραξαν τὸ δικό τους μονοπάτι
καὶ ἀντίκρυσα αἴφνης
τὴν ψηλὴ κορφὴ, νὰ πλησιάζῃ·
τὴν ἄπιαστη αὐτὴ κορφὴ, τὴν πολυπόθητη…
Καὶ γαντζώθηκα στὴν τραχειὰ πέτρα
τὴν ἀνεμογδαρμένη
καὶ ὀρθὴ παρατήρησα· τὰ πάντα Εἶναι
φύση, τοπίο καὶ μάρμαρα
ποὺ γέμισαν τὸν κόσμο μὲ τὴ φήμη τους.
Αὐτὸ τὸ φῶς…
Καὶ παρακολουθῶ ἀπὸ ψηλὰ
τὸν σκοτεινὸ ταξιδιώτη
ν῾ ἀκολουθῇ τὰ ἀχνά μου ἲχνη,
σίγουρη πιὰ πῶς ὁ ἥλιος ὁ λαμπρὸς
μὲ κρύβει ἀπ῾ τὸ βλέμμα του…

Χλόη,
10/11/2013