Καὶ φθάνουμε στὴν 17η Νοεμβρίου 1973… Τὴν ἀρχή…

«Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ ὑπόθεσις τοῦ Πολυτεχνείου, ἡ ὁποια ἤρχισεν ἀπὰ φοιτητὰς ἀγομένους ἀπὸ ἁγνὰ ἐλατήρια, εἶχε σὺν τῷ χρόνῳ διαβρωθῆ ἀπὸ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα – ὡς τὰ πράγματα ἀπέδειξαν – οὐδεμίαν εἶχον σχέσιν μὲ τὸν  φοιτητικὸν κόσμον.
Αὐτοὶ ἐκινοῦντο ἀπὸ ἐλατήρια ὄχι φοιτητικά, οὔτε κἄν πολιτικά, τὰ ὁποῖα εἶναι φυσικὸν νὰ συνδέονται ἐνίοτε μὲ τὰ φοιτητικὰ καὶ  μάλιστα ὅταν δὲν λειτουργεῖ ἡ δημοκρατία ἀπολύτως.
Δὲν ἦσαν ἀκόμη  πρόσωπα τὰ ὁποῖα ἠγωνίζοντο διὰ τὴν ἐπικράτησιν αὐτῆς ἤ ἐκείνης τῆς ἀπόψεως ἤ ἰδέας, ἀλλ’  ἐνίοτε ἄβουλα ὄργανα σκοτεινῶν δυνάμεων, κινουμένων ἐνσυνειδήτως ἤ ἀσυνειδήτως. Εἶναι λοιπὸν προφανὲς ὅτι ἡ καθυστέρησις τῆς ἐπεμβάσεως τῆς ἀστυνομίας ὑπῆρξε λάθος. Ἴσως καὶ τὸ μὴ ἔγκαιρον κλείσιμον τοῦ Πολυτεχνείου ὡς συνέβη μὲ τὸ Πανεπιστήμιον.» (1)

Αὐτὸ εἶναι ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ, Σπυρίδωνος Μαρκεζίνου «Ἀναμνήσεις 1972-1974».
Οὐσιαστικῶς, ἄν καὶ ὁ Μαρκεζίνης ἀνῆκε στὸν πολιτικὸ κόσμο τῆς χώρας, κι ὄχι στὸν στρατιωτικό, οὐδέποτε ἀμφισβήτησε τὶς προθέσεις τοῦ Παπαδοπούλου γιὰ ἐπιστροφὴ στοὺς δημοκρατικοὺς θεσμούς. Ἡ πρωθυπουργική του θητεία λοιπόν,  ἄν καὶ σύντομος, εἶχε σὰν μοναδικό της στόχο ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ὑποτίθεται ζητοῦσαν οἱ νέοι τοῦ Πολυτεχνείου.

Ποιοί νέοι ὅμως;
Διότι στὰ τῶν φοιτητικῶν ἀπαιτήσεων ἤδη ἡ κυβέρνησις Μαρκεζίνου εἶχε προβῇ σὲ συμφωνίες μὲ τὰ φοιτητικὰ κινήματα, ἀπὸ τὶς πρῶτες ἡμέρες ἀναλήψεως τῆς ἀρχῆς. Συνεπῶς; Ποῦ ἦταν τό πρόβλημα;  Γιατί συνέβῃ τό εὐτράπελον τοῦ Πολυτεχνείου;
Πράγματι ὑπῆρχαν θέματα ἐλευθερίας, ἰδίως ἐπί κυβερνήσεως Μαρκεζίνου; Διότι γιὰ «ψωμὶ» δὲν ἐτίθετο θέμα, ἐφ΄ ὅσον ἡ μικροτέρα, σὲ ποσοστὰ ἀνεργία, στὴν χώρα μας, ἐπετεύχθη ἐπὶ δικτατορίας.

Ἄρα, τὰ δύο αἰτήματα ποὺ ἀπέμεναν ἦσαν ἡ «παιδεία» καὶ ἡ «ἐλευθερία».

Σὲ προηγούμενο ὅμως σημεῖον διαβάζουμε:

 «…Πάντως κατὰ τὰ ἄλλα τὰ ἀποφασισθέντα ἔπρεπε, λογικῶς, νὰ ἱκανοποιοῦν ὅλα τὰ φοιτητικὰ αἰτήματα μὲ τὸ παραπάνω. Ἀκόμη καὶ εἰς τὸ θέμα τῶν Ἐπιτρόπων εἰς τὰ Πανεπιστήμια εὑρέθη συμβιβαστικὴ λύσις, δηλαδὴ νὰ ἐσυντομεύετο ἡ θητεία των διὰ νόμου. Δὲν ἐχρειάσθη ἐν τούτοις νὰ συμβῇ τοῦτο, διότι ἅπαντες οἱ στρατιωτικοὶ  προσεφέρθησαν αὐτοβούλως νὰ παραιτηθοῦν. Καλῶς μάλιστα ἐνθυμοῦμαι ὅτι εἰς τηλεφωνικήν μου συνομιλίαν μὲ τὸν κ. Μάριον Μοντιάνο, λόγῳ σχετικῆς ἀσαφείας τῶν ἀνακοινώσεων τοῦ  Σιφναίου, τὸν ἐνημέρωσα πλήρως διὰ νὰ μὴν  παραμένουν ἀμφιβολίαι.
Δυστυχῶς ὅπως συνέβη καὶ μὲ τὸ οἰκονομικόν, ὑστερήσαμεν πολὺ εἰς τὴν δημοσίαν ἐκμετάλλευσιν τῶν σχετικῶν μέτρων, πράγμα τὸ ὁποῖον ἦτο ἐν τούτοις ἀναγκαῖον, ἰδίως λόγῳ τῆς ἐχθρικῆς κατὰ κανόνα στάσεως τοῦ Τύπου ὁ ὁποῖος ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μου ἦτο ἐντελῶς ἐλεύθερος νὰ γράφῃ ὅ,τι ἤθελε, οὐδεμίαν φοβούμενος δίωξιν. Ἔγραφον μάλιστα τότε εἰς τὸ σημείωμά μου ὅτι διὰ τῆς καταλλήλου διαφωτίσεως τοῦ κοινοῦ, νὰ γίνῃ ἀξιοποίησις μὲ καθυστέρησιν ἔστω, τῶν μέτρων τὰ ὁποῖα ἀπετέλουν ἀπόδειξιν ὅτι ἤμεθα ἀποφασισμένοι νὰ φέρωμεν εἰς ὅλα δημοκρατοποίησιν… Ἐνδεικτικὰ δὲν ἀνέφερον καὶ τοῦτο, ὅτι εἶχε ἀποφασισθῇ νὰ σταματήσουν καὶ τὰ πολιτικὰ προπαγανδιστικὰ σχόλια τῆς τηλεοράσεως, ἀκόμη καὶ τοῦ διαὐλου τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων…» (2)

Συνεπῶς, κατὰ πῶς μαθαίνουμε ἀπὸ τὸν τὸτε πρωθυπουργό, τὰ δύο ἀπὸ τὰ τρία μέρη τῶν κεντρικῶν συνθημάτων ἦσαν παραπλανητικά.
Τὸ τρίτο, τὸ θέμα τῆς παιδείας, δὲν θὰ τὸ ἀγγίξω σήμερα, διότι εἰδικῶς σὲ αὐτὸ σκοπεύω νὰ κάνω συντόμως ξεχωριστὲς ἀναφορές.  Μπορῶ μόνον νὰ ἀναφέρω πὼς βάσει τῆς αὐξήσεως τοῦ ἀριθμοῦ τῶν αἰθουσῶν καὶ τῶν τμημάτων σὲ σχολεῖα, κάθε βαθμίδος, καθὼς ἐπίσης καὶ σὲ αἴθουσες Πανεπιστημίων, σὲ γενικὲς γραμμὲς πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε πὼς οὔτε θέμα παιδείας ὑφίστατο. Ὄχι τοὐλάχιστον στὸν βαθμὸ ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε σήμερα. Ἡ παιδεία, ὡς πραγματικὴ ἀνάγκη, δὲν εἶχε τὶς σημερινὲς ἀπαιτήσεις, ἀλλὰ ἤδη σὲ μεγάλο βαθμὸ ἐκἀλυπτε τὶς κοινωνικὲς ἀνάγκες,  ἐφ’ ὅσον αὐξήθηκαν κατὰ πολύ,  οἱ ἐπενδύσεις καὶ οἱ παροχές, ἀναφορικῶς πάντα μὲ τὴν πρὸ δικτατορίας περίοδον.
Τότε ὅμως γιά ποιόν λόγο αὐτά εἰδικῶς τά συνθήματα; Γιατί ὄχι σκέτο τό «ἐλευθερία» ἤ τό «κάτω ἡ χούντα» ἤ τό «θέλουμε δημοκρατία τώρα»;
Εἰλικρινῶς, αὐτὰ τὰ τρία συνθήματα μὲ παραπέμπουν σὲ ἄλλες τακτικές… Ὄχι σὲ πραγματικὲς ἀνάγκες….

Ἐπανέρχομαι λοιπὸν στὰ ἱστορικὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα οὔτως ἤ ἄλλως γνωρίζουν, αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ γνωρίζουν, ἐφ΄ ὅσον διαρκῶς μελετοῦν κι ἐρευνοῦν τὴν ἱστορία, κι ἀγνοοῦν αὐτοὶ ποὺ ἐπιτρέπουν στοὺς ἑαυτούς τους νὰ ἄγονται καὶ νὰ φέρονται. σὰν πρόβατα σὲ μαντριά*.
Ποιός ὑπεκίνησε τά γεγονότα; Ποιός κέρδιζε ἀπό αὐτά; Ποιός ἦταν πίσω ἀπό τίς καταστάσεις;
Ἐὰν ἐντοπίσουμε τοὺς κερδισμένους, θὰ ἀντιληφθοῦμε πάρα πολλὰ γιὰ τὸ ποιοὶ ὑπεκίνησαν τότε τὰ ἐπεισόδια.

Σύσσωμος ὁ τότε πολιτικὸς κόσμος εἶχε ἀρνηθῇ νὰ συμμετάσχῃ στὶς ἐπερχόμενες ἐκλογές, ἀρνούμενος νὰ ἀποδεκτῇ πὼς ἡ δικτατορία θὰ ἔφευγε ἀναίμακτα. Ζητοῦσαν αἷμα (;;;) γιὰ νὰ τὴν στιγματίσουν, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἦταν, ἤ ὄχι, καταπιεστικὴ γιὰ τὴν χώρα. Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις δὲν ἰσχύει τὸ «ὑπὲρ ἄνω ὅλων ἡ Πατρὶς» ἀλλὰ τὸ «ὑπὲρ ἄνω ὅλων τὸ τομάρι μας». Δὲν τοὺς ἐνδιέφερε δῆλα δὴ τὸ νὰ ὠφελήσουν τὴν Πατρίδα ἀλλὰ τὸ νὰ βγοῦν οἱ ἴδιοι κερδισμένοι, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ τὴν τραγωδία τῆς Κύπρου. Εἴπαμε… Τὸ τομάρι τους…
Τὸ δὲ ΚΚΕ, ποὺ ἔως τότε ἀκροβατοῦσε μεταξὺ παρανομίας καὶ ἀνυπαρξίας, ἦταν ὁ πρῶτος κομματικὸς μηχανισμὸς ποὺ δὲν ἤθελε νὰ συδεθῇ μὲ τὸ Πολυτεχνεῖο, ἄν καὶ οὐσιαστικῶς ἕδρασε κατὰ κύριον λόγο, μέσῳ τῶν στελεχῶν του σὲ ὅλα τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου**.
Καὶ ἦταν αὐτὸ ποὺ κατὰ κύριον λόγο καπηλεύθηκε τὰ ὅποια «ὠφέλη του», κάτι ποὺ μᾶς ἀποδεικνύει καὶ σήμερα μὲ τὴν στάσι του.

Φθάνουμε λοιπὸν στὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου.
Τὰ συνολικὰ κίνητρα, τῶν πρωταιτίων, δὲν τὰ γνωρίζουμε ἐπακριβῶς. Γνωρίζουμε ὅμως τὰ ἐπὶ μέρους κίνητρα, καθὼς ἐπίσης καὶ τὰ ἀποτελέσματα τῶν πράξεῶν τους μὲ πολλὲς λεπτομέρειες. Κι ἐπεὶ δὴ οὐδέποτε θὰ τολμοῦσαν μόνοι τους νὰ στήσουν τέτοιες μηχανές, ἐφ΄ ὅσον τρώγονταν σὰν τὰ σκυλιά, λόγῳ προσωπικῶν φιλοδοξιῶν, θὰ πρέπῃ, ἐξ ἀνάγκης, νὰ πιστέψουμε πὼς ἁπλῶς ἐξυπηρέτησαν ὅλοι τους ἀλλότρια συμφέροντα. Οὐσιαστικῶς, ἀπὸ τὴν παρατήρησιν τῶν γεγονότων καταλήγω πλέον στὸ συμπέρασμα πὼς ναί, ἀπὸ τὴν μία μεριὰ δειλοί, ἐφ΄ ὅσον μόνοι τους ἀδυνατοῦσαν νὰ ἐκκινήσουν διαδικασίες ἀνατροπῆς τῆς δικτατορίας, κι ἀπὸ τὴν ἄλλην μεριὰ αὐλοκόλακες, ποὺ βρῆκαν μίαν «αὐλή», μπῆκαν, ἔγλειψαν καταλλήλως, ἐξυπηρέτησαν κι ἐξυπηρετήθηκαν. Ἀμφότεροι…

Λεπτομέρειες ποὺ ἀποδεικνύουν πὼς πράγματι, οὐδὲ ἕνας ἐξ αὐτῶν ἐνδιαφερόταν γιὰ τὸ συνολικὸ καλό, ἔρχονται καθημερινῶς στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος.
Κύριον μέλημα, ἀπὸ τότε ἔως καὶ σήμερα, ἀποδεδειγμένως,  στάθηκε ἠ προβολή τους, ἡ καπήλευσις τῆς ἀρχῆς μὲ πολλὲς παρασπονδίες, ψεύδη καὶ ἀνακρίβειες καὶ φυσικὰ ἡ καταστροφὴ τῆς χώρας μέσῳ τῶν ἀπανωτῶν δανεισμῶν καὶ τῶν ὑπεξαιρέσεων.
Καί ἡ εἰρωνία;
Ἄν καὶ οἱ κύριοι ὑπεύθυνοι τῆς καταστροφῆς ἀκόμη καὶ σήμερα ἐξακολουθοῦν νὰ παραποιοῦν τὰ γεγονότα, νὰ ἀποσιωποῦν τὰ ὅσα ἀφοροῦν στὰ περὶ δικῶν τους εὐθυνῶν καταλήγουν πάντα στὸ νὰ παρουσιάζουν ἑαυτοὺς ὡς ἥρωες.
Ἥρωες ὅμως οὐδέποτε ὑπῆρξαν. Ἐντεταλμένοι ναί, ἥρωες ὄχι.

Τὴν ἀντίδρασι τῶν φοιτητῶν τὴν καπηλεύθησαν καὶ τὴν κατεσπάραξαν, ὄχι γιὰ νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν δικτατορία ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν σημερινὴ δικτατορία… Αὐτὴν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐνώσεως**** ποὺ τελικῶς εἶναι ἕνα ἀντίγραφον, πανομοιότυπον, τῆς Σοβιετικῆς Ἐνώσεως.
Οἱ «Ἥρωες» ἄλλαξαν χρώματα, ταμπέλες, συνθήματα καὶ παρέμειναν στὸν ἀφρό, ὡς ἄλλες κουράδες ἤ φελλοί, ἀποδεικνύοντας πὼς ναί, Τίποτα ἤσαν, Τίποτα παρέμειναν.
Κι ἐμεῖς, γιὰ ἀκόμη μίαν φορὰ προδομένοι, γιὰ ἀκόμη μίαν φορὰ ἐγκαταλελειμμένοι, παρακολουθοῦμε τοὺς τότε «ἥρωες» νὰ λεηλατοῦν ὅλα ὅσα τοὺς ξέφυγαν μέσα στὶς δεκάδες ἐπιδρομὲς ποὺ διέπραξαν ἐναντίον μας τὶς τελευταῖες δεκαετίες.

Τὸ Πολυτεχνεῖον ἦταν μία πλάνη.
Οὐδέποτε συνέβῃ.
Οἰ πραγματικοὶ ἥρωες, διότι ὑπῆρξαν κι αὐτοί, οὐδέποτε πέθαναν ἤ σκοτώθηκαν ἤ βασανίστηκαν γιὰ νὰ δοξαστοῦν. Ἀκόμη κι ἐὰν πέρασαν ἀπὸ ταλαιπωρίες  σιώπησαν καὶ χάθηκαν στὴν λήθη…
Διέφυγαν κρυφά, νύκτα μὴ θέλοντας νὰ ἔχουν σχέσεις μὲ τοὺς  γιαλαντζὶ «ἥρωες».
Οἱ πραγματικοὶ ἥρωες τὸ Πολυτεχνεῖο τὸ σκότωσαν μέσα τους πρὶν κἄν γίνῃ θρῦλος, γιὰ ὅλους ἐμᾶς.
Οἱ πραγματικοί του ἥρωες, οἱ ἀφανεῖς του ἥρωες, οἱ γνωστὲς παράπλευρες ἀπώλειες, θυσιάστηκαν στὸν βωμὸ ξένων συμφερόντων ποὺ ἤθελαν νὰ ἀνακτήσουν πλήρως τὸν ἔλεγχο τῆς χώρας μας.
Εἶναι αὐτοὶ ποὺ  ἐπέτυχαν… Ἦσαν οἱ μόνοι ποὺ ἐπέτυχαν…
Ὅλοι οἱ ἄλλοι, αὐτοὶ ποὺ πολέμησαν, αὐτοὶ ποὺ κτυπήθηκαν, ἀκόμη κι αὐτοὶ ποὺ ἔπεσαν ἀναίτια στὶς αὐλὲς τῶν σπιτιῶν τους, ἀπὸ ἀδέσποτες, πολὺ πολὺ μακρυὰ ἀπὸ τὸ Πολυτεχνεῖο, οὐδέποτε ἔμαθαν ἤ θὰ μάθουν τὸ γιατί…
Ἔτσι ἀπεφάσισαν οἱ «ἰσχυροὶ» τοῦ πλανήτου…
Κι ὅπως πάντα, «ὅλως τυχαίως» ἀνευρέθησαν τὰ κατάλληλα πρόσωπα, στὶς κατάλληλες θέσεις, πρὸ κειμένου νὰ ἐξυπηρετηθοῦν καὶ νὰ ἐξυπηρετήσουν.
Κάτι Δαμανάκηδες, κάτι Ἀνδρουλάκηδες, κάτι Σημίτιδες, κάτι Λαλιώτηδες, κάτι Εὐθυμίου, κάτι Παπουτσῆδες, ποὺ σὲ κάθε ἄλλην περίπτωσιν δὲν θὰ τοὺς γνώριζε οὔτε ἡ μάνα τους, ἀπὸ τὸ πουθενὰ βρέθηκαν, φυτεύτηκαν γιὰ τὴν ἀκρίβεια, σὲ κάθε θέσι  «κλειδί», κι ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα τὴν συνέχεια τὴν ζοῦμε ὅλοι μας.

Φιλονόη

Σημείωσις

 Ἀρνοῦμαι νὰ δεχθῶ ὡς ἐθνική μου ἐορτή, κάτι ποὺ συνέβῃ γιὰ νὰ ξεπουλήσῃ ἐν τελῶς τὴν Πατρίδα μας, σὲ τοκογλύφους.
Ἀρνοῦμαι νὰ ἀναγνωρίσω ὡς ἐθνικὴ πράξι τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου, ἐκτὸς ἐὰν συμπληρώσω πὼς ναί, εἶναι ἐθνικὴ πράξις μειοδοσίας. Θὰ ἦταν πράγματι ἐκπληκτικὸ τὰ γεγονότα αὐτὰ νὰ μᾶς ὁδηγοῦσαν σὲ ἀπελευθέρωσι. Ἀντιθέτως μᾶς ὁδήγησαν σὲ μεγαλυτέρα σκλαβιά. Κι ὅλο αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ τὸ βλέπουμε συνολικῶς κι ὄχι ἀποσπασματικῶς. Δὲν μπορῶ νὰ διαχωρίσω, γιὰ παράδειγμα, τὶς ἐποχὲς τῶν «παχέων ἀγελάδων» ἀπὸ τὴν σημερινὴ κατάντια, διότι οἱ «παχεῖες ἀγελάδες» ἦταν μόχλευσις γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ ἐδῶ καὶ τώρα. Δῆλα δὴ ἦταν μία ἀκόμη παγίδα ποὺ μᾶς ἔστησαν οἱ ἐθνικοὶ μειοδότες.

Ναί, λοιπόν. Δὲν γίνεται νὰ θεωρήσω αὐτὴν τὴν ἡμέρα ὡς κάτι ποὺ πρέπει νὰ τιμῶ ἀλλὰ ὡς ἀρχὴ τῶν κακῶν.
Ἐὰν τὸ ἀντιμετωπίσω ἔτσι, ὑπάρχει διέξοδος. Ἐὰν ἐξακολουθῶ ὅμως νὰ θεωρῶ πὼς κερδίσαμε, ὡς λαός, ἀπὸ τὰ τότε γεγονότα, δυστυχῶς, παραμένω ἀκόμη ἐργαλεῖο τῶν Ἐφιαλτῶν.

* Νὰ μὴν μὲ παρεξηγήσουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἤδη ἐναποθέσῃ τὶς ὅποιες ἐλπίδες τους γιὰ διάσωσι σὲ κάποιο κόμμα. Ἁπλῶς τὴν ἀλήθεια καταγράφω.

** Ἡ Μαρία Δαμανάκη, καθὼς κι ἄλλοι πολλοί, ἦσαν τότε μέλη τοῦ ΚΚΕ.

***Μά τότε πῶς στό καλό προέκυψαν τόσοι νεκροί μέσα στήν πόλι; Διότι δὲν μποροῦμε νὰ ἀγνοήσουμε τοὺς νεκρούς… Ὑπῆρξαν. Τὸ πόρισμα Τσεβᾶ μᾶς τοὺς ἀναφέρει καὶ μάλιστα, σὲ κάποιες περιπτώσεις, κατονομάζει καὶ τοὺς ἠθικοὺς αὐτουργοὺς ἤ ἐκτελεστές.
Πῶς; Γιατί; Μήπως κάποιοι διέθεταν πραγματικές σφαῖρες καί κάποιοι ἄλλοι ὄχι;
Τὴν ἀπάντησι, κατὰ τὸ ἥμισυ, θὰ  μᾶς τὴν δώσῃ φίλος ποὺ διέμενε ἔναντι τοῦ Πολυτεχνείου.

Πράγματι τὰ πυρὰ στὴν πλειοψηφία τους ἦσαν ἄσφαιρα. Μέσα στὰ στρατιωτικὰ σώματα ὅμως ὑπῆρχαν καὶ σφαῖρες, διότι ὅπως μᾶς περιγράφει καὶ ὁ Μαρκεζίνης, γνώριζαν ἅπαντες οἱ τῆς κυβερνήσεως, πὼς αὐτὸ τὸ γεγονὸς δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα αὐθορμήτων ἀντιδράσεων ἀλλὰ κατευθυνομένων σχεδιασμῶν.
Οἱ νεκροὶ ἦσαν σὲ ὅλη τὴν Ἀθήνα, ἤ καὶ στὴν Πάτρα, ἀπὸ ἀδέσποτε σφαῖρες κυρίως.
Ὅμως πῶς δικαιολογεῖται τό ὅ,τι ὑπῆρξε ἀδέσποτη στούς Ἁγίους Ἀναργύρους; Ἤ στοῦ Παπάγου; Ἤ στήν Κηφισίας;
Μήπως κάτι ἄλλο τίς …ὠθοῦσε;
Ὁ φίλος μου λοιπόν, ποὺ διέμενε ἔναντι τοῦ Πολυτεχνείου, ἰσχυρίζεται πὼς σὲ πολλὲς ταράτσες κυκλοφοροῦσαν «περίεργοι» τύποι, ὁπλισμένοι, ποὺ δὲν ἀνῆκαν σὲ Ἑλληνικὰ στρατιωτικὰ σώματα. Οὔτε ὁ ὁπλισμός τους, οὔτε ἡ ἐνδυμασία τους ἀλλὰ κυρίως οὔτε ἡ γλῶσσα τους, τοὺς συνέδεαν μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ἄλλως τὲ κι ὁ ἴδιος «ἀνεκάλυψε» μερικοὺς ἀπὸ αὐτούς, στὴν διπλανὴ τοῦ κτιρίου ποὺ διέμενε ταράτσα καὶ ἀπὸ ἑλληνικῆς γλώσσης ἀντίληψι δὲν εἶχαν.

**** Ἀκόμη κι αὐτοί, ποὺ ὑποτίθεται, εἶναι ἐνάντιοι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἔνωσι, μποροῦμε πλέον νὰ διαπιστώσουμε πόσο ἐνάντιοι εἶναι στὴν πράξι. Μὲ τὰ χρήματα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐνώσεως ὑπάρχουν ἀκόμη.

Τὰ ἀποπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Μαρκεζίνου στὶς σελίδες:

(1) 422-423
(2)  390
φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply