Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὰν σκιὰ τοῦ Ὀνείρου…

 

Θυμάμαι ὅταν πήγαινα σχολεῖο τοὺς συμμαθητές μου νὰ παραπονοῦνται: «ἄντε να πάρουμε τὸ ἀπολυτήριο νὰ τελειώνουμε».

Ἐγὼ τοὺς ἔλεγα νὰ ζοῦν τὸ ΤΩΡΑ… τὸ σχολεῖο εἶναι γιὰ λίγα χρόνια, τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μας θὰ ἦταν χωρὶς αὐτὸ καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν ΕΜΠΕΙΡΙΑ γιὰ ὄσο κρατοῦσε.

Μετὰ θὰ τοὺς ἔλειπε…

 Ἀργότερα, στὸν στρατό, θυμᾶμαι τὶς «σειρές» μου νὰ παραπονοῦνται: «ἄντε νὰ πάρουμε τὸ ἀπολυτήριο νὰ τελειώνουμε».

Ἐγὼ τοὺς ἔλεγα νὰ ζοῦν τὸ ΤΩΡΑ… ἡ στρατιωτικὴ θητεία εἶναι γιὰ λίγους μῆνες, τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μας θὰ ἦταν χωρὶς αὐτὴ καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν ΕΜΠΕΙΡΙΑ γιὰ ὄσο θὰ κρατοῦσε.

Μετὰ θὰ τοὺς ἔλειπε… 

Θυμᾶμαι ἀνθρώπους νὰ λένε: «μὲ κούρασε ὁ τάδε, ἡ δεῖνα» μιλῶντας γιὰ ἀγαπημένα τους πρόσωπα.

Ἐγὼ τοὺς ἔλεγα νὰ τοὺς χαίρονται ὄσο τὸν/τὴν ἔχουν δίπλα τους, γιατὶ κανένας μας δὲν εἶναι δεδομένος στὴν ζωὴ καί, ἐπάνω ἀπ’ ὅλα, κανεὶς μας δὲν εἶναι ἀθάνατος.

Μετὰ θὰ τοὺς ἔλειπε… 

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι Σκιὰ τοῦ Ὀνείρου… τὴν μία στιγμῇ ζῇς καὶ ἀναπνέεις καὶ τὴν ἄλλη ἔχεις ἁπλᾶ «φύγει».

Καὶ ἑγὼ σᾶς λέω νὰ μὴν ἀφήνετε ἐκκρεμότητες μὲ τοὺς ἀνθρώπους-σταθμοὺς τῆς ζωῆς σας… δὲν ξέρετε ἂν δὲν τοὺς ἔχετε δεῖ  ΗΔΗ γιὰ τελευταία φορά.

Καὶ μετὰ θὰ σᾶς λείπουν…

Γιατὶ τὰ πιὸ βαρειὰ λόγια, εἶναι τὰ λόγια ποὺ φοβηθήκαμε νὰ ποῦμε.

Καὶ θὰ μᾶς βαραίνουν πάντα…

Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply