Τὰ παιδιὰ χρειάζονται παραδείγματα κι ὄχι κριτικές.

Ὅλοι μας ἀγωνιοῦμε γιὰ τὰ παιδιὰ μας καὶ θέλουμε νὰ κάνουμε τὸ καλύτερο γι΄ αὐτά. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὰ παιδιά μας δὲν ἀκοῦν αὐτά ποὺ τοὺς λέμε, δὲν μαθαίνουν ἀπὸ αὐτά ποὺ τοὺς λέμε, μαθαίνουν ἀπὸ αὐτά ποὺ κάνουμε. Εἴμαστε πρότυπα γι΄ αὐτά. Ἀλλά τί εἴδους πρότυπα; Πῶς μποροῦμε νά τά διδάξουμε κάτι πού ἐμεῖς δέν τό ἔχουμε μάθει;

 

Πῶς μποροῦμε νά ζητᾶμε ἀπό τά παιδιά μας νά εἶναι εὐγενικά,  ὅταν δέν βλέπουν τήν εὐγένεια πουθενά;

Πῶς μποροῦμε νά ζητᾶμε ἀπό τά παιδιά μας νά εἶναι χαρούμενα, ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε μονίμως στήν γκρίνια καί στήν μουρμούρα;

Πῶς μποροῦμε νά ζητᾶμε ἀπό τά παιδιὰ μας νά ἔχουν ὄνειρα, ὅταν ζοῦν τό δικό μας ναυάγιο δυνατοτήτων;

Πῶς μποροῦμε νά τούς ζητᾶμε νά πιστεύουν στήν ἀγάπη, ὅταν ἐμεῖς διαρκῶς ἐλεηνολογοῦμε τόν ἑαυτό μας καί τήν μοίρα μας πού μᾶς τήν ἐστέρησε;  

Εἶναι ἀναγκαῖο νά γίνουμε καλλίτερα πρότυπα καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι αὐτό συνέβη καὶ μὲ τοὺς δικούς μας γονεῖς, δὲν ἐπέτυχαν νὰ μᾶς διδάξουν κάτι ποὺ ἐκεῖνοι δὲν τὸ ἤξεραν. Κάτι κληρονομοῦμε καὶ κάτι κληροδοτοῦμε. Ἂν κάτι ποὺ πήραμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας δὲν τὸ λύσουμε ἐμεῖς, τότε θὰ τὸ παραδώσουμε στὰ παιδιά μας νὰ τὸ λύσουν ἐκεῖνα.  

Κάποτεἐ πίστευα ὅτι εἶμαι καλὴ μάννα, μετρῶντας τὰ πράγματα ἀπὸ τὰ ὁποῖα παραιτήθηκα γιὰ χάριν τοῦ υἱοῦ  μου.

Ἀργότερα κατάλαβα ὅτι δὲν ἤμουν καὶ τόσο καλὴ μάννα, διότι αὐτὰ ποὺ σταμάτησα νὰ κάνω ἤταν ἐκεῖνα ποὺ θὰ μὲ ἔκαναν καλλίτερο πρότυπο.  

Οἱ γονεῖς εἶναι παράθυρα. Παράθυρα στὸν κόσμο καὶ μποροῦν νὰ δείξουν τόσο ὁρίζοντα ὄσο μποροῦν καὶ ἐκεῖνοι νὰ δοῦν.

Καὶ γεμίζουμε παράπονα καὶ λέμε θυσιάσθηκα γιὰ νὰ σὲ μεγαλώσω. Καὶ τότε τὰ παιδιά μας ἀπαντοῦν:  Ἂς μὴ μὲ γεννοῦσες,  μὲ ἐρώτησες; Δὲν μὲ ἐρώτησες…

Καὶ ἔπειτα εἴμαστε στερημένοι ἀπὸ χαρὲς καὶ ἀπὸ ὄνειρα καὶ ἔτσι ἀναγκάζουμε τὰ παιδιὰ μας νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ πράγματά ποὺ εἶναι μακρυὰ ἀπὸ τὴν ψυχολογία τους καί ποὺ δὲν τοὺς ταιριάζουν, ἁπλᾶ καὶ μόνον ἐπειδὴ εἶναι τὰ δικά μας ἀπωθημένα.

Καὶ ὕστερα τὰ κρίνουμε καὶ τοὺς λέμε τὶ νὰ κάνουν, ὅταν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δὲν εἴμαστε καὶ τόσο ὑπερήφανοι γιὰ αὐτά ποὺ ἐμεῖς κάναμε στὴν δική μας ζωή.

Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ γίνουμε καλλίτερα πρότυπα. Κι ἂν ἔχουμε χάσει τὰ προσωπικὰ μας κίνητρα, ἂς γίνουν κίνητρό μας τὰ παιδιὰ μας. Ἔχουμε ὑποχρέωσι νὰ δώσουμε πίσῳ στὰ παιδιά μας ἕνα κόμματι τῆς χαμένης τους πίστεως καὶ ἐλπίδος τους, ἕνα κόμματι  τῆς χαμένης τους ψυχῆς . .

Ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ τὸ κάνουμε εἶναι νὰ γίνουμε ἐμεῖς εὐτυχισμένοι καὶ ἰσοῤῤοπημένοι. Νὰ ἀρχίσουμε νὰ ζοῦμε, νὰ ξανὰ θυμηθοῦμε τὰ ξεχωριστά μας χαρίσματα, νὰ ξανὰ ζωντανεύσουμε ἕνα ὄνειρο, νὰ μποῦμε στὴν δράσι καὶ νὰ δημιουργήσουμε μιὰ ἀληθινή, μιὰ αὐθεντικὴ ζωή.

 Δεν ἔχει σημασία πόσο χρόνων εἶναι, τὰ παιδιὰ θὰ μας παρατηροῦν καὶ θὰ διδάσκονται τὴν ὥρα ποὺ ἐμεῖς θὰ ἀνοίγουμε ἕνα μεγαλύτερο παράθυρο στὸ φῶς, μιὰ μεγαλυτέρα θέα στὴν ζωή.

Γιῶτα Σούσουλα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

0 thoughts on “Τὰ παιδιὰ χρειάζονται παραδείγματα κι ὄχι κριτικές.

Leave a Reply