Ἡ ἀδυναμία τοῦ πολιτικοῦ συστήματος νὰ ἀποδεχθῇ τὰ αὐτονόητα.

Η ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΨΗ ὅτι στὴν Ἑλλάδα ὅ λ ο ι οἱ πολιτικοὶ εἶναι ἴδιοι κι οἱ «διαφορές» μεταξὺ τῶν κομμάτων εἶναι ἁπλῶς ὑποτιθέμενες, κερδίζει ὅλο καὶ περσότερο ἔδαφος στὶς συνειδήσεις τῶν Νεοελλήνων, ἰδιαίτερα αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν ἀπολύτως καμμία ἀνάμειξη στὴν «πολιτική» καὶ δὲν θέλουν νὰ καρπώνονται ὀφέλη προερχόμενα ἀπὸ διαπλεκόμενες καταστάσεις καὶ πελατειακὲς σχέσεις.
Αὐτὸ τὸ «ὅλοι εἶναι ἴδιοι» ἀφορᾶ σχεδὸν σ’ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ πολιτικοῦ βίου, σ’ ὅλες τὶς στάσεις, τὶς συμπεριφόρες καὶ τὸν τρόπο σκέψης τῶν κομματανθρώπων. Παρὰ ταῦτα, ὅλες, μὰ ὅλες αὐτὲς οἱ ὁμοιότητες ἀνάγονται σὲ μιὰ πρωταρχικὴ καὶ ἐπικυρίαρχη ποὺ χαραχτηρίζει τοὺς «ἀνθρώπους» τῆς ἐξουσίας, ἁπανταχοῦ: ΣΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ Α Λ Η Θ Ε Ι Α ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΡΥΣΟΥΝ ΚΑΤΑΜΑΤΑ!
Τὰ παραδείγματα πολλά· θ’ ἀναφερθῶ σ’ ἓνα, παρατηρημένο ἀπ’ ὅλους μας: Ἡ πανομοιότυπη κι ἀπαράλλαχτη τακτικὴ ὅ λ ω ν τῶν «πολιτικῶν» νὰ μὴν ἀπαντοῦν ποτὲ σὲ ἐρωτήματα τῶν «ἀντιπάλων» τους. Μιὰ τακτικὴ ἐντοπισμένη σὲ δημοσιογραφικὲς ἐκπομπὲς καὶ στὸ κυνοβούλιο ἐν ὥρᾳ «συνεδριάσεων».
Ἔτσι, ποτὲ δὲν δόθηκαν σ α φ ε ῖ ς καὶ σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν ε ς ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήματα ὅπως, «γιατί δὲν παραδόθηκε στὸ ΣΔΟΕ ἡ λίστα Lagarde;», «γιατί δὲν ἔγινε ποτὲ σοβαρὴ καὶ οὐσιαστικὴ ἀξιολόγηση στοὺς ἐργαζομένους τοῦ δημόσιου τομέα;», «γιατί ἔκλεισε βίαια ἡ ΕΡΤ χωρὶς νάναι ἕτοιμο τὸ διάδοχο σχῆμα;», «μὲ ποιόν τρόπο κι ἀπὸ ποῦ θὰ βρεθοῦν χρήματα γιὰ νὰ καλυφθοῦν οἱ ἄμεσες κι ἐπείγουσες ἀνάγκες τῆς χώρας ὅταν θ’ ἀναλάβῃ τὴν διακυβέρνηση ὁ τάδε ἢ ὁ δεῖνα;».
Δυστυχῶς τ’ ἀναπάντητα ἐρωτήματα εἶναι ἑκατοντάδες καὶ γι’ αυτὸ ἀκριβῶς βάλλεται ἡ ἀλήθεια κάθε λίγο καὶ λιγάκι. Ὅταν, ὅμως σ’ ἕναν «διάλογο» μεταξὺ κομματανθρώπων δὲν δίνονται ἀπαντήσεις, πολὺ γρήγορα ξεπέφτει ἡ «συζήτηση» σὲ ἠλίθια καὶ παιδαριώδη σχόλια τοῦ τύπου «Δὲν σᾶς κοιτάω γιὰ νὰ μὴν βάλω τὰ γέλια», «Δὲν εἶστε γιὰ γέλια ἀλλὰ γιὰ κλάματα» κι ἄλλα ἠχηρὰ παρόμοια ποὺ ἀκοῦμε χρόνια τώρα ἀπ’ τὰ μέσα μαζικῆς «ἐνημέρωσης».
Στὴν Ἑλλάδα, ἀνέκαθεν, ἦταν «μαγκιά» καὶ «ἐξυπνάδα» νὰ ξεφεύγῃς μὲ περίτεχνο τρόπο ὅταν σὲ στριμώχνουν στὴ γωνία οἱ «πολίτες», οἱ «ἀντίπαλοι» ἢ οἱ «δημοσιογράφοι» (ὅποτε τὸ κάνουν κι αὐτοὶ βέβαια!). Εἴτε πρόκειται γιὰ «μνημονιακούς» καὶ «ἀντιμνημονιακούς», εἴτε γιὰ «δεξιούς» κι «ἀριστερούς», ποτὲ δὲν ἀκούστηκε ἡ ἀλήθεια γιὰ τὰ πελατειακὸ «κράτος», γιὰ τὶς στρατιὲς τῶν ἀργόμισθων, γιὰ τὴν κατάργηση τῆς ἀξιοκρατίας, γιὰ τὴν ἀσυδοσία τῶν συνδικαλιστῶν τοῦ δημοσίου κι ἄλλα πολλά. Καὶ τὸ χειρότερο ὅλων, κανεὶς ἀπ’ ὅλους αὐτοὺς δὲν εἶναι διατεθειμένος νὰ κάνῃ κάτι ὅσο «πατριωτής», «ἐργατικός», «ἀλληλέγγυος» καὶ «ἐνδιαφερόμενος» γιὰ τὸ κοινὸ καλὸ κι ἂν ἐμφανίζεται στὶς πληκτικὲς ἐκπομπὲς τῆς τηλεόρασης!
Βασικὴ αἰτία τῆς κακοδαιμονίας μας, λοιπόν, εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἀδυναμίας μας ἤ, γιὰ νὰ εἴμαστε καὶ πιὸ εἰλικρινεῖς, ἡ ἄ ρ ν η σ ή    μ α ς ν’ ἀντικρύσουμε τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ κι ὄχι, σύμφωνα μὲ τὴν ἄποψη πολλῶν ἀφελῶν καὶ ἀνόητων, ἡ διχόνοια ποὺ τάχα μᾶς χαραχτηρίζει ὡς λαό . . . .

Ἐρινύες Τίσις

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply