Ἡ κρίσις, ἡ εὐκαιρία καὶ ἡ ἀλλαγὴ πλεύσεως.

Ἐπεὶ δὴ αὐτὸ ποὺ ζοῦμε, ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια, δὲν εἶναι κρίσις ἀλλὰ παράκρουσις, καλὸ θὰ ἦταν νὰ βάζουμε κάποια πράγματα σιγὰ σιγὰ στὶς σωστές τους θέσεις.
Γιὰ παράδειγμα, καλὸ εἶναι νὰ ἀποφασίσουμε ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ πὼς αὐτὸ ποὺ εἴχαμε, ὡς κοινωνικὸν ἐπίπεδον, πάει, τὸ ἐχάσαμε. Ἔήξε!!! Δὲν θὰ τὸ ξανὰ εὕρουμε, ὅσο κι ἐὰν ἐλπίζουμε, προσευχόμεθα, τάζουμε, σκύβουμε, παρακαλοῦμε, ἀγκομαχοῦμε…
Ἐπίσης, καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἀποδεκτοῦμε ταχύτατα τὴν νέα πραγματικότητά μας, διότι ὅσο ἀργότερα θὰ τὸ πράξουμε, τόσο ταχύτερα θὰ …χαθοῦμε. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, θὰ μᾶς συνυπολογίσουν, στὶς «παράπλευρες ἀπώλειες».

Δὲν ἔχουμε κρίσι.
Δὲν εἶναι κρίσις αὐτὸ ποὺ μᾶς εὑρῆκε.
Πλιάτσικο εἶναι. Καταστροφὴ εἶναι. Κατρακύλα εἶναι…
Κρίσις ὅμως δὲν εἶναι.
Οἱ κρίσεις, ὅταν συμβαίνουν, μὲ τὴν γέννησίν τωνδηλώνουν αὐτομάτως καὶ σημεῖον ἀνακάμψεως.
Οἱ κρίσεις δηλώνουν, ὅταν ὑπάρχουν, καὶ κάθοδο ἀλλὰ καὶ ἄνοδο.
Οἱ κρίσεις, ἰδίως γιὰ τοὺς ἐνασχολουμένους μὲ τὰ οἰκονομικά, σημαίνουν καθοδικὲς μυτοῦλες στὰ διαγράμματά τους.
Ἐμεῖς ὅμως δὲν ἔχουμε ἀπὸ αὐτό… Ἔχουμε κάτι ἄλλο, ποὺ ἀναλόγως τῆς ὀπτικῆς μας, εἶναι καλὸ ἤ κακό.

Κακὸ εἶναι γιὰ τοὺς πολλούς. Ἐπιφανειακῶς τοὐλάχιστον.
Κακὸ διότι μᾶς βγάζει ἀπὸ τὴν κατάστασι σαχλαμάρας καὶ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ἄλλα ἐπίπεδα ἐνασχολήσεως. Ὄχι ἀπαραιτήτως στὰ μέγιστα δυνατά, ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ προσεγγίσουμε, λόγῳ τῆς διαρκοῦς πιέσεως, ἀλλὰ σίγουρα πολὺ ἀνώτερα αὐτῶν ποὺ εἴχαμε ὑποπέσει. Ὅμως ὅλο αὐτὸ ἀξιώνει κόπο, πόνο, δεσμεύσεις. Οὐσιαστικῶς ὅλη αὐτὴ ἡ ἀποδόμησις ἀξιώνει ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε καὶ τὸ ποῦ θέλουμε νὰ φθάσουμε ἀλλὰ καὶ τὸ ποιοὶ θέλουμε νὰ ἤμαστε. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ ὅμως κάτι τέτοιο, ἰδίως γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ κυττοῦν τὰ πάντα ἐπιφανειακά, εἶναι τοὐλάχιστον …ἀδύνατον!!!
Γιὰ αὐτοὺς εἰδικῶς, ὅλη αὐτὴ ἡ κατάστασις, δὲν εἶναι μέσον γιὰ νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ πολλῶν εἰδῶν τέλματα παρὰ μόνον καθαρὴ γενοκτονία.

Ναί, πράγματι θέλουν κάποιοι νὰ προκαλέσουν παγκόσμιες γενοκτονίες. Τοὺς στοιχίζει λιγότερο ἀπὸ τὸ νὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ διαβιοῦμε ἐλεύθερα. Ὅμως τὸ μεγαλύτερο ὅπλο τους δὲν εἶναι κάποιο φάρμακο ἤ κάποια βόμβα ἤ κάποιος φονικὸς ἰός, ἀλλὰ ὁ φόβος.
Εἶναι ὁ κλασσικὸς φόβος ποὺ μᾶς ἔχουν ἐπιβάλει, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, μὲ ἀποτέλεσμα πρῶτα νὰ σκύβουμε τὸ κεφάλι μέσα μας καὶ μετὰ νὰ μᾶς κατακτοῦν.

Κάπως ἔτσι καὶ τώρα.
Ὅσο σκληρὸ κι ἐὰν φαντάζῃ, πρῶτα παρεδόθημεν μέσα μας καὶ μετὰ ἐπάτησαν τὸ πόδι τους κάποιοι στὴν χώρα ὡς κατακτητές.
Κι ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικό, ὅσο περισσότερο διαρκεῖ, τόσο περισσοτέρους δολοφονεῖ. Ἀμέσως ἤ ἐμμέσως…
Κι ὁ φόβος παγιώνεται… αὐξάνεται… ῥιζώνει….Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ φόβος εἶναι καὶ τὸ κλειδὶ γιὰ νὰ ἀνατραποῦν τὰ πάντα καὶ νὰ ἐπαναδομηθοῦν.
Κι ἐδῶ τελειώνει τὸ «δυστυχῶς».
Εὐτυχῶς…

Διότι, κι ἐκεῖ πρέπει νὰ ἑστιάσουμε, δὲν συμβαίνουν μόνον αὐτὰ ποὺ μᾶς μαυρίζουν τὸ βλέμμα καὶ τὴν σκέψι.
Συμβαίνουν κι ἄλλα, πιὸ σημαντικά, ποὺ ὅμως ἤ εἶναι σιωπηλά, διακριτικά, ἤ ἁπλῶς ἀποκρύπτονται προσεκτικά.
Συμβαίνει τὸ ὅ,τι ὅλο καὶ περισσότεροι συμπολῖτες μας ἀναγνωρίζουν τὴν ἀνάγκη ἐπιστροφῆς στὶς ῥίζες μας.
Συμβαίνει τὸ ὅ,τι ὅλο καὶ περισσότεροι ἀρχίζουν νὰ ἀποκτοῦν τὴν αὐτάρκειά τους.
Συμβαίνει τὸ ὅ,τι ὅλο καὶ περισσότεροι ἀρχίζουν νὰ διακρίνουν πίσω ἀπὸ τὶς κουρτίνες τοῦ φόβου, τὸ φῶς στὸ πέρας τῆς διαδρομῆς μας…
Κι αὐτές, οἱ νέες μας εἰκόνες, εὐτυχῶς, ἐξαπλώνονται, μεγαλώνουν, δυναμώνουν… Παγιώνονται!

Συνειδητοποιοῦμε τό ποῦ εἶναι ἡ διαφορά ἀνάμεσα σέ αὐτούς πού ἀντιλαμβάνονται τά γεγονότα ὡς δυστυχία ἤ ὡς εὐτυχία;
Στὴν ὀπτική. Στὴν ὀπτικὴ γωνία.
Στὴν ἀναγνώρισι τῆς εὐκαιρίας.
Στὴν διαπίστωσι τῆς ἀνάγκης…
Κι εὐτυχῶς, ναί, εὐτυχῶς, ἀνεξαρτήτως τοῦ τὶ θὰ μᾶς ἐξυπηρετοῦσε ἤ θὰ μᾶς ἐβόλευε, τὰ πάντα ἀποδομῶνται… ἀπολύτως!
Κι εὐτυχῶς, ἔτσι ἔπρεπε νὰ συμβῆ!!!
Κι εὐτυχῶς, θὰ παύσουμε νὰ πασκίζουμε νὰ διατηρήσουμε ζωντανὸ κάτι ποὺ πρὸ πολλοῦ ἔχει τελειώσει…

Εἶναι μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες εὐκαιρίες ποὺ μᾶς δίδονται, τὸ νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν εὐκαιρία* καὶ νὰ τὴν πιάσουμε ἀπὸ τὰ μαλλιά.
Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ κλάμματα, ἀπογοητεύσεις καὶ περισσότερα αἵματα.
Ἡ Πατρίδα μας μᾶς χρειάζεται ζωντανούς,ὑγιεῖς, ἀποφασισμένους.
Τὸ νὰ ἐπιτρέπουμε στὶς καταστάσεις νὰ μᾶς ἀκινητοποιοῦν δὲν εἶναι λύσις. Τὸ νὰ ἐπιτρέπουμε στὸν φόβο νὰ μᾶς ἐξουσιάζῃ δὲν εἶναι κάτι ποὺ μᾶς ταιριάζει. Τὸ νὰ ἐπιτρέπουμε στοὺς ἄλλους νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὶς δικές μας ζωές, εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ παύσῃ!!!
Ἡ ἀνατροπὴ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ὀπτική.
Ὁ νικητὴς διαφέρει ἀπὸ τὸν ἡττημένο στὸ πότε ἔλαβε τὴν ἀπόφασι κι ὄχι στὸ ἐὰν πῆραν τὴν ἴδιαν ἀπόφασι.
Ἡ στιγμή μας, ἡ δική μας στιγμή, ἔφθασε ἀλλὰ ἴσως ὁ φόβος νὰ μὴ μᾶς ἐπιτρέπῃ νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε…
Οὔτως ἤ ἄλλως, ἐμεῖς ἀποφασίζουμε… Καὶ γιὰ τὴν ζωὴ καὶ γιὰ τὸν θάνατό μας.

Φιλονόη

* Ὅταν λέμε εὐκαιρία, ἐννοοῦμε εὐκαιρία. Εὐκαιρία συνειδησιακή, ὄχι εὐκαιρία συμμετοχῆς στὸ πλιάτσικο.

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply