Ἡ Φύσις δὲν εἶναι ἀχόρταγος καὶ διέπεται ἀπὸ νόμους.

Εἶναι δικαία… Ἐκεῖ ποὺ ὀφείλει νὰ εἶναι δικαία…
Ὅμως δίκαιον ἀπὸ δίκαιον διαφέρει…
Ἄλλην αἴσθησιν δικαίου ἔχουν οἱ ἐλέφαντες κι ἄλλην τὰ φίδια…
Ἄλλην οἱ λέαινες κι ἄλλην οἱ φάλαινες.
Ἄλλην τὰ πουλιὰ κι ἄλλην οἱ ἀχινοί…
Ὅμως τὸ κάθε εἶδος, τὸ κάθε μικρὸ ἤ μεγάλο θαῦμα τῆς Φύσεως, σκοτώνει γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ κι ὄχι γιὰ νὰ σκοτώσῃ…
Τὸ μόνον ὄν στὸν πλανήτη ποὺ σκοτώνει γιὰ νὰ σκοτώσῃ εἶναι ὁ φερόμενος ὡς ἄνθρωπος…
Φερόμενος ὅμως… Ὄχι ἀπαραιτήτως κι ἄνθρωπος…

Σήμερα θὰ σᾶς παρουσιάσω κάτι ποὺ μὲ ἀνεστάτωσε καὶ ποὺ μοῦ ἔστειλε ἐχθὲς τὸ βράδυ ἡ Ἀρετή.
Εἶναι ἡ μικρὴ ἱστορία δύο ζώων, ποὺ τὰ ἔδεσε ὅμως ὁ θάνατος καὶ ἡ ζωή.
Ἤ, ἐὰν θέλετε, τὰ ἔδεσε τὸ δίκαιον τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τὸ δίκαιον τοῦ ἀδυνάτου…
Ἤ, ἐὰν πάλι θέλετε, τὰ ἔδεσε ἡ ἀνάγκη…

Διότι ἡ ἐπιβίωσις στὸν πλανήτη εἶναι καὶ ἀνάγκη ἀλλὰ καὶ καθῆκον, ὑπὸ τὴν προϋπόθεσιν βέβαια πὼς οἱ Φυσικοὶ νόμοι θὰ παραμένουν πάντα σεβαστοί.

Κάτι δὲν ἔχουμε λοιπὸν καταλάβει σωστά…
Κάτι δὲν κάνουμε μὲ τὸν ὀρθὸ τρόπο…
Κάπου παρενοήσαμε κάτι, ἀντελήφθημεν κάτι λάθος, κι ἀπὸ τότε πληρώνουμε ἐκεῖνο τὸ λάθος, ποὺ ἐπεφορτίσθη καὶ συνεπληρώθη μὲ ὅλα τὰ ἐπόμενα…

Τί ὄμορφο βλέπω στίς παραπάνω εἰκόνες;
Βλέπω τὴν Ἀνάγκη…
Βλέπω τὴν γέννα μέσα ἀπὸ τὸ αἷμα, ποὺ τόσο συχνὰ ἀναφέρω…
Βλέπω τὴν ἀγριότητα, τὴν βιαιότητα, τὴν σκληρότητα ποὺ ἐμεῖς, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε, τὴν ἐξοστρακίσαμε… Τῆς ἀλλάξαμε ὀνόματα… Τὴν ἀνεβαπτίσαμε ἤ τὴν ὑποτιμήσαμε… Πάντως σὲ κάθε περίπτωσιν τὴν ἀλλοιώσαμε… Κι ὄχι μόνον τὴν ἀλλοιώσαμε, ἀλλὰ μὴ ἀντιλαμβανόμενοι τὸ τὶ ἀκριβῶς κρύβεται ἀπὸ πίσω της, τὴν βλέπουμε σὰν κάτι ἐχθρικὸ ἤ ἀκόμη κι …ἀνύπαρκτον. Ἀναλόγως τῆς θέσεώς μας καὶ τῆς ὀπτικῆς μας.
Μὰ εἶναι ἐδῶ… Ὑπαρκτή! Πραγματική!
Καὶ εἶναι κάτι ποὺ συμβαίνει…
Κι ἄς τῆς ἀλλάξαμε ὀνόματα…

Ναί, τὸ μεγάλο ψάρι τρώει τὸ μικρὸ γιὰ νὰ χορτάσῃ…
Θὰ φάῃ μόνον ὅμως τόσα ψάρια ὅσα χρειάζεται…. Οὐδέποτε περισσότερα…
Ἐμεῖς σκοτώνουμε γιὰ νὰ σκοτώσουμε… Θὰ σκοτώναμε ὅλα τὰ ψάρια… Θὰ ἀφανίζαμε τὰ ψάρια γιὰ πάντα…
Θὰ τὸ κάναμε ἀκόμη πιὸ εὔκολα, ἐὰν πιστεύαμε πὼς θὰ ἀφήσουμε νηστικὸ τὸν ἐχθρό μας…
Θὰ σκοτώναμε τὰ παιδιὰ τῶν ἐχθρῶν μας, γιὰ νὰ μὴν ἐξακολουθήσῃ τὸ εἶδος τους…
Θὰ σκοτώναμε ἀκόμη καὶ γιὰ ἕνα στοίχημα, μὴ σεβόμενοι τὰ αὐτονόητα.
Καὶ ξεχνᾶμε πὼς ἡ ζωὴ τρέφεται ἀπὸ τὴν ζωή…
Ὤ, πόσο πολὺ ξεχάσαμε…
Καὶ πόσο πολὺ θὰ πληρώσουμε….

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ξεχνᾶμε τοὺς νόμους, τοὺς κανόνες, τὰ ὅρια…
Πόσο πιὸ εὔκολα θὰ ἦσαν ὅλα ἐὰν βλέπαμε τὸν κοινὸ ἐχθρὸ ὡς ἐχθρὸ κι ὄχι ὡς κάτι ἄλλο…
Πόσο πιὸ ἁπλᾶ θὰ συνέβαιναν ὅλα ἐὰν ἀντελαμβανόμεθα πὼς καὶ ἡ ἀγέλη ἔχει κανόνες, νόμους, ὅρια.
Πόσο πιὸ γρήγορα θὰ ἐφθάναμε στὸ ἐπιθυμητὸν καὶ στὸ ἀναγκαῖον…

Μᾶς ἀρέσει πού τά βουβάλια συνασπίζονται καί τιμωροῦν;
Ναί, ἴσως νὰ εἶναι εὐχάριστον… Πάντα φυσικὰ μὲ τὰ δικά μας μέτρα καὶ σταθμὰ περὶ δικαίου…
Ἐμεῖς ὅμως τό ἐπράξαμε;
Ὄχι, καὶ οὔτε ἀκόμη μποροῦμε νὰ τὸ πράξουμε…
Δὲν εἴμεθα ἀκόμη ἀγέλη…
Γιὰ νὰ γίνουμε ἀγέλη εἴπαμε, πρέπει νὰ ὁρίσουμε, νὰ δοῦμε, νὰ ἀποφασίσουμε πὼς ὅλοι μας ἔχουμε κοινὸ ἐχθρό.
Μόνον τότε ἡ ἰσχὺς τοῦ συνόλου, τῶν πολλῶν, δύναται νὰ ἀνατρέψῃ τὴν ἰσχὺ τῶν ὀλίγων.
Μὰ γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ πρέπει πρῶτα νὰ πετάξουμε ἀπὸ ἐπάνω μας κάθε τὶ ποὺ μᾶς κρατᾶ φυλακισμένους στὰ ὅσα κάποιος παλαιότερος «ἐμβολιασμός»*  μᾶς ἠλλοίωσε τὴν ταὐτότητα.
Καὶ θὰ συμβῇ… Ἀλλὰ στὴν ὥρα του κι αὐτό…

Καί τώρα; Τώρα τί;
Τώρα …ἀπολαμβάνουμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε….
Μικρό, λίγο, πτωχό, ἄδικο, ἄτιμο, στενόχωρο…
Αὐτὸ εἶναι…
Γιὰ νὰ κερδίσουμε κάτι ἄλλο, κάτι περισσότερο, πρέπει νὰ τὸ ἀξίζουμε…
Ὅπως τὰ βουβάλια…

Φιλονόη

*Τὸ μπόλι.

Leave a Reply