Ἄν ἔχῃς φίλο διάβαινε…

Καὶ ῤιζικὸ περπάτει…
Ἄν ὅμως… Ἄν…
Διότι ἐὰν δὲν ἔχῃς…

Ἐξακολουθεῖ νὰ ἰσχύῃ ἡ παροιμία, ἀλλὰ μόνον γιὰ τοὺς φίλους… Κάτι ἐξαιρετικὰ σπάνιον, ἀλλὰ καὶ ἰδιαιτέρως πολύτιμον, ὅταν κι ὅπου εὑρεθῆ…
Παροιμίες θὰ μοῦ πεῖτε…
Κι ὅμως…  Μεγάλες ἀλήθειες ἔχουν νὰ μᾶς ποῦν…
Ἄν ἔχῃς φίλο διάβαινε… Μεγάλη ὑπόθεσις…
Εἶχα λοιπὸν ἕνα φίλο κάποτε. Καλὸ φίλο… Πολὺ καλὸ φίλο.
Ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς φίλους ποὺ αἰσθάνεσαι καλὰ μαζύ τους καὶ ποὺ πιστεύεις πὼς ἔτσι, χαλαρὰ θὰ κυλήσῃ ἡ ζωή σας, δίχως προβλήματα…
Ναί, καλά… Ἔτσι ἤθελα ἐγὼ νὰ πιστεύω… Ἦταν ὅμως κι ἔτσι;

Κάποτε λοιπὸν αὐτὸς ὁ φίλος ἀπεφάσισε νὰ διαλέξῃ γιὰ σύντροφό του μία κοπέλα ἀπὸ τὴν Νοτιοανατολικὴ Ἀσία.
Τὴν ἔφερε ἐδῶ, τὴν ἐγνωρίσαμε… Καλὸ κορίτσι μᾶς ἐφαίνετο… Καί τί λόγος μᾶς ἔπεφτε ἄλλως τέ;
Τὴν ἐπῆρε καὶ ἐπῆγε στὸ σπίτι του, κάπου στὴν ἐπαρχία.
Ἐπικοινωνούσαμε, εὑρισκόμασταν ὅταν ἐρχόταν στὴν Ἀθήνα ἀλλὰ δὲν εἶχε τύχει νὰ εὑρεθῷ ἐγῶ στὸ σπίτι τους γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, ἀπὸ τότε ποὺ τὴν ἔφερε στὴν Ἑλλάδα.
Πάντως ὅλα ὁμοίαζαν νὰ πηγαίνουν καλῶς.
Εἴπαμε, δική του ἐπιλογή, δική του ζωή, δικά του καὶ τὰ καλά, ἤ κακά, τῆς μεταξύ τους συμβιώσεως .

Δύο χρόνια μετὰ τὴν ἄφιξιν τῆς κοπέλλας στὴν Ἑλλάδα, ἐπεσκέφθην τὸν φίλο μου καὶ μὲ ἐφιλοξένησε γιὰ λίγες ἡμέρες.
Εἰσρχομένη στὸν οῖκο του, ὁ ὁποῖος πλέον δὲν ἦτο οἶκος ἐργένου, συνειδητοποίησα τὴν μεγάλη διαφορὰ στὴν ἀντίληψι καὶ στὸν τρόπο διαβιώσεως τοῦ φίλου μου καὶ τῆς συζήγου του. Οὐσιαστικῶς ὁ φίλος μου, ἀπὸ τότε ποὺ ἔφερε τὴν κοπέλλα στὴν Ἑλλάδα, ἄλλαξε ζωή, ἀλλὰ μὲ κάποιον …περίεργο τρόπο. Στὴν πραγματικότητα ἐπάσκιζε νὰ …κρύψῃ ἀπὸ τοὺς φίλους του τὸν νέο τρόπο ζωῆς του, διότι ὅπως ἀπεδείχθῃ, ἀρκετὰ ἀργότερα, δὲν ἄρεσε οὔτε στὸν ἴδιον.
Ἡ παραμονή μου στὸ χῶρο του ὅμως ἀπεκάλυψε πολλὰ ποὺ δὲν ἐγνώριζα ἔως τότε.
Καὶ πάλι φυσικὰ ἐπέλεξα νὰ σεβασθῶ τὶς ἐπιλογὲς τοῦ φίλου μου καὶ νὰ μὴ μιλήσω.

Μία ἑβδομάδα μετὰ τὴν ἄφιξίν μου στὸ σπίτι του, κι ἐν ᾦ ἕνα βράδυ τὰ πίναμε μὲ παρέα στὴν μεγάλη του βεράντα, κάποιαν στιγμή, ὅταν ἀπεχώρησε κι ὁ τελευταῖος προσκεκλημένος του, μὲ ἠρώτησε γιὰ τὸ πῶς μοῦ φαίνεται ἡ σύντροφός του.
Ἐξεροκατάπια, ἐζορίσθην, τὸ ἐπεξεργάσθηκα ἀστραπιαίως καὶ τελικῶς τοῦ ἀπήντησα. Τοῦ εἶπα πὼς ἄν καὶ φαίνεται πάρα πολὺ καλὸ παιδί, οὐσιαστικῶς, εἶτε ἐπεὶ δὴ εἶναι ἀρκετὰ νεωτέρα του, εἶτε διότι προέρχεται ἀπὸ διαφορετικὴ νοοτροπία, δὲν πιστεύω πὼς ταιριάζουν.
Ὄχι, δὲν μὲ ἐνδιέφερε κάτι ἄλλο πέραν τοῦ νὰ εἶναι ἐκεῖνος ἱκανοποιημένος.

Δὲν ἀπήντησε ἐπὶ τῆς οὐσίας.
Μὲ εὐχαρίστησε γιὰ τὴν ἐντιμότητά μου καὶ τὴν εἰλικρίνειά μου.
Τὶς ἐπόμενες ἡμέρες ὅλα ἐκύλησαν σὰν νὰ μὴν εἶχε μεσολαβήσῃ ἡ συζήτησις.
Ἔφυγα ἀπὸ τὸ σπίτι τους, ἐπέστρεψα στὸ δικό μου, ἐπικοινωνήσαμε ἀρκετὲς φορὲς μέσα στοὺς ἐπομένους δύο μῆνες καὶ ἐξ αἴφνης, ἔτσι, δίχως προειδοποίησιν, λαμβάνω μίαν ἐπιστολὴ ἀπὸ τὸν φίλο μου.
Μέσα ἀπὸ τὴν ἐπιστολή του μοῦ ζητοῦσε νὰ μὴν ξανὰ συναντηθοῦμε ΠΟΤΕ!!!
Τὸ ὅ,τι ἐγὼ δὲν ἐκτιμοῦσα τὴν σύντροφό του ἦταν ἀρκετό.
Αὑτὸ ὅμως πού, δυστυχῶς, δὲν ἀντελήφθη ὁ φίλος μου ἦταν πὼς δὲν εἶχα πρόβλημα μὲ τὴν σύντροφό του ἀλλὰ μὲ τὴν κοινή τους ζωή. Ἄλλως τὲ ἡ ἐρώτησίς του ἀφῳροῦσε στὸ πῶς ἐγὼ βλέπω τὴν κοινή τους ζωή, ὄχι στὸ ἐὰν μοῦ ἀρέσῃ ἤ δὲν μοῦ ἀρέσῃ, ἡ σύντροφός του.
Καὶ μόνον ἡ παρερμηνεία τῶν ὅσων εἶπα, καθὼς καὶ ἡ ἀλλοίωσις τῶν ὅσων εἶπε, ἦσαν ἀρκετὰ σοβαροὶ λόγοι γιὰ νὰ διακόψουμε κάθε προσπάθεια ἐπικοινωνίας.

Ἐκύλησαν δύο χρόνια ἀκόμη.
Ἕνα πρωϊνὸ κτυπᾶ τὸ τηλέφωνο καὶ ἦταν ὁ φίλος μου. Ἤθελε νὰ μοῦ στείλῃ ἕνα βιβλίο, ποὺ ἐπίστευε πὼς θὰ μὲ ἐνδιέφερε. Ἐπίσης μοῦ ἀνεκοίνωσε πὼς ἐχώρισε μὲ τὴν σύντροφό του, λίγους μῆνες μετὰ τὴν τελευταία μας ἐπικοινωνία.
Τέλος, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἤθελε νὰ ἐξακολουθήσουμε τὴν φιλία μας ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ διεκόπη.

Θαυμάσια ὅλα αὐτά;
Σωστά;
Ἔ ὄχι, διόλου θαυμάσια.

Πρῶτα πρῶτα νὰ ξεκαθαρίσω κάτι.
Ὅπως ἐγὼ ἀνοίγομαι, μὲ ὅλην τὴν εἰλικρίνειά μου, ἀπέναντι στοὺς φίλους μου,  ἔτσι ἔχω καὶ τὴν ἀπαίτησιν νὰ ἀνοίγονται κι ἐκείνοι ἀπέναντί μου. Ὅσο κι ἐὰν πληγώνουν κάποιες φορὲς οἱ ἀλήθειες, ὀφείλουμε νὰ τὶς ὁμολογοῦμε. Ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὲς οἱ ἀλήθειες ἀποδειχθοῦν τραυματικὲς γιὰ τὶς σχέσεις μας.
Τί νόημα ἔχει, γιά παράδειγμα, νά κρατᾷ ὁ φίλος μου τά προσχήματα, γιά διάστημα μεγαλύτερον τῶν δύο μηνῶν, ἄν καί μέσα του ἔβραζε ἐναντίον μου, γιά τίς σκέψεις μου πού τοῦ εἶχα καταθέσει; Ἦταν ἤ δέν ἦταν ὑποκριτική ἡ στάσις του; Ἐξηκολουθοῦσε νά αἰσθάνεται φίλος μου μέσα σέ αὐτό τό χρονικό διάστημα ἤ ἁπλῶς κρατοῦσε τά προσχήματα, κατά πῶς τοῦ ἐδίδαξε ἡ «καθῶς πρέπει» κοινωνία μας; Καί γιατί δέν ἀνοίχθη ἀπό τήν πρώτη στιγμή, γιά νά γνωρίζω κι ἐγώ τό τί σκέπτεται; Ἔτσι πετᾶς τόσων ἐτῶν φιλία; Γιά μίαν διαφωνία πού ὅμως δέν ἐξεδηλώθῃ;
Καί τί νά τό κάνω πού μετά ἀπό δύο χρόνια ἐπέστρεψε; Τί φιλία ἦταν αὐτή πού μᾶς ἔδενε; Ἐξηρτημένη ἀπό τό ἐάν στό κρεββάτι του εἶχε ἤ δέν εἶχε παρέα; 

Ἡ σχέσις μου μὲ αὐτὸ τὸ ἄτομο διεκόπη τελικῶς γιὰ πάντα.
Δὲν μὲ ἐνδιέφερε νὰ ἐξακολουθήσω νὰ ἀναφέρομαι σὲ κάποιον ποὺ δὲν ἐφρόντισε νὰ διατηρήσῃ σὲ ἰσχὺ τὶς βασικὲς ἀρχὲς τῆς φιλίας. Διότι ἡ ἐμπιστοσύνη, ποὺ μὲ κόπο κερδίζεις, ὅσον ἀφορᾶ στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, μόνον ἀπὸ μία στιγμὴ χάνεται… διαλύεται… Τελειώνει…
Κι ἐδῶ, ὅπως κι ἄλλες φορές, τολμῶ νὰ δηλώσω πὼς ἄν καὶ δύσκολα φεύγω ἀπὸ μίαν φιλικὴ σχέσι, τελικῶς ὅταν πάρω τὴν ἀπόφασι δὲν ὑπάρχει ἐπιστροφή.

Προσφάτως μάλιστα, δῆλα δὴ περίπου πέντε χρόνια μετὰ ἀπὸ τὴν τελευταία προσπάθεια ἐπικοινωνίας τοῦ φίλου μου, ἔκανε νέα «κρούσι». Πάλι στὸ κενὸν ἔπεσε. Συνεπλήρωσε μάλιστα, μέσα στὴν ἐπιστολή του, πὼς εἶναι δικαιολογημένος γιὰ τὴν στάσι του, διότι αὐτὸ ποὺ συνέβῃ τότε, δῆλα δὴ ἡ δική μου τοποθέτησις, ἦταν ἁπλῶς ἡ ἀφορμή. Τὰ αἴτια ἦσαν ἄλλα, γιὰ τὴν συνολική του στάσι.
Κι ἐδῶ ἦταν ποὺ ἐξοργίστην ἀκόμη περισσότερο.
Πῶς εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν αἴτια διακοπῆς μίας σχέσεως καί νά μή διακόπτεται αὐτή ἡ σχέσις; Ποιός εἶναι ὁ ὑποκριτής; Καί γιατί καθόμαστε καί συζητᾶμε ἀκόμη;

Κι ἐπεὶ δὴ τὸ παραπάνω ἀφορᾶ στὸ ἀριστοτελικὸν «καθ΄ὅλα», θὰ συμπληρώσω μόνον αὐτό:
Ὅταν κάποιοι ἄνθρωποι, εἶτε τυχαίως εἶτε «τυχαίως» ἀποφασίζουν νὰ διατηρήσουν  κάποιες φιλικὲς σχέσεις καὶ μέσα σὲ αὐτὲς τὶς σχέσεις οὐδέποτε ἔχει χῶρο ἡ ὑποκρισία, τὸ ψεῦδος καὶ ἡ ἀποσιώπησις, τότε συζητᾶμε γιὰ σχέσεις ζωῆς.
Ὅλες οἱ ἄλλες μιμοῦνται αὐτὲς τὶς ἐλάχιστες, μετρημένες στὰ δάκτυλα τῶν δύο χεριῶν, σχέσεις τῶν κοινωνιῶν μας.
Εἶναι τόσο σπάνιες δὲ αὐτὲς οἱ ὑποδειγματικὲς σχέσεις, λόγῳ σπανιότητος τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀντέχουν εἰλικρινῶς νὰ σεβασθοῦν τὰ ὅρια, τὰ θέλω καὶ τὴν φιλία τους.
Κρίνουμε πάντα, δυστυχῶς, μέσα ἀπὸ τὰ δικά μας προσωπικὰ πρίσματα τὰ πάντα.
Ὅμως ὁ σεβασμός, σὲ κάθε ἐπίπεδον, κερδίζεται καὶ παγιώνεται, μόνον ὅταν ἐμεῖς σεβόμεθα τοὺς ἑαυτούς μας. Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦν τὰ πάντα.
Τὸ τίμημα δὲ εἶναι τόσο ὑψηλό, ποὺ ὅταν ἐπὶ τέλους, γιὰ κάποιον λόγο, εὑρεθοῦμε μέσα σὲ τέτοιες σχέσεις, ξαφνιαζόμεθα καὶ πασκίζουμε νὰ τὶς θωρακίσουμε… Δὲν χρειάζεται… Αὐτὲς οἱ σχέσεις, οἱ τόσο σπάνιες, δὲν χρειάζονται προστασία…
Εἶναι ἀπὸ μόνες τους ἀναγκαῖες γιὰ νὰ ὑπάρχουν…
Καὶ μόνον τὸ ἀναγκαῖον πλέον σέβεται ἡ Φύσις.

Φιλονόη

 φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply