Τώρα ποὺ κι αὐτὸς ὁ χρόνος πλησιάζει στὸ τέλος, αὐτὲς οἱ τελευταῖες ἡμέρες εἶναι γιὰ ἐμένα ἡμέρες βαθειᾶς περισυλλογῆς, ποὺ τὸ νερὸ τῶν ἀναμνήσεων κυλᾶ ἀκόμη μίαν φορὰ στὶς τωρινὲς στιγμές μου καὶ ἀφοῦ τὶς περνᾶ μέσα ἀπὸ πολλὲς συναισθηματικὲς ἀναθυμιάσεις, τὶς ἀνασύρει στὴν ἐπιφάνεια.
Ὅταν ἤμουν παιδί, στὸ δημοτικό, θυμᾶμαι ποὺ ἔγραφα στὸ τετράδιό μου τὴν ἡμερομηνία:
 Ἐν Ἀθήναις τῇ…
μὲ ὑπογεγραμμένη ποὺ δὲν ὑπάρχει ἐδῶ, γιὰ νὰ σᾶς τὴν παραστήσω, καὶ δίπλα 28 Δεκεμβρίου 1973 ἢ ὁποιανδήποτε ἄλλην ἡμερομηνία.
Ἀλλὰ τότε ὁ χρόνος κυλοῦσε πολὺ ἀργὰ καὶ ῥωτοῦσα τὴν μαμά μου πότε θὰ γράψω 1974 ἢ 75; γιατὶ βαρέθηκα νὰ γράφω ὅλο τὸ ἴδιο.
Ὁ χρόνος κυλοῦσε ἀργά, οἱ ἡμέρες ἦσαν μεγάλες καὶ χωροῦσαν πολλά, οἱ προσδοκίες ἀπέραντες, ποὺ μὲ ἕνα σάλτο ἔνοιωθα ὅτι μπορῶ νὰ τὶς ἀγγίξω καὶ τὰ ἀστέρια φαίνονταν νὰ εἶναι πιὸ μεγάλα.
Ζοῦσα μιὰν μικρὴ στιγμή, μιὰν ἀσήμαντη χαρὰ καὶ μποροῦσα νὰ τὴν περιγράφω γιὰ ὧρες. Παρατηροῦσα μὲ τὶς ὧρες μικρὰ πράγματα, ποὺ οἱ μεγάλοι τὰ προσπερνοῦσαν, ἔπαιζα μὲ τοὺς φίλους μου, διάβαζα τὰ μαθήματά μου, πήγαινα σχολεῖο, ὀνειροπολοῦσα καὶ πάλι εἶχα χρόνο νὰ κάνω τόσα κι ἄλλα τόσα.
 Τὰ καλοκαίρια θυμᾶμαι πήγαινα στὰ χωράφια τοῦ θείου μου καὶ μάζευα σιτάρια, τριφύλλια ἢ καὶ ἀγριολούλουδα γιὰ νὰ τὰ βάλω στὰ βάζα, τὰ κουβάλαγα μὲ τόση εὐτυχία, μὲ μάτια φλογισμένα, νοιώθοντας ὅτι ὅλος ὁ κόσμος ἦταν μέσα σὲ αὐτὸ τὸ μπουκέτο.
 Τότε ὅλα τὰ ἔκανα παρορμητικά…
Δὲν νομίζω νὰ εἶχα αἴσθηση τοῦ χρόνου, ἀλλὰ τὸν ἀντιλαμβανόμουν μέσα ἀπὸ βήματα τοῦ παπποῦ καὶ τῶν γιαγιάδων μου, ποὺ βάραιναν καὶ γίνονταν ἀργόσυρτα καὶ ἀπὸ τὰ φορέματά μου ποὺ κόνταιναν.

 Ἀργότερα ἄλλαξαν τὰ πράγματα.
Ὑπῆρχαν ὡραῖα σχέδια ποὺ ἔπρεπε νὰ πραγματοποιήσω καὶ ἄρχισα νὰ ἐπενδύω τὸν χρόνο μου γιὰ νὰ ἐξαγοράσω μελλοντικὲς εὐτυχίες καὶ ἐπιτυχίες. Προσπερνοῦσα αὐτά, στὰ ὁποῖα σταματοῦσα κάποτε, ἄρχισα νὰ ὀργανώνω τὴν κάθε στιγμὴ γιὰ νὰ τὰ προφθάσω ὅλα καὶ τότε ἔγινε κάτι συγκλονιστικό!!! Ὁ χρόνος ἄρχισε νὰ τρέχῃ καὶ ἑγὼ νὰ τὸν κυνηγῶ.
Ἀρχισα νὰ μὴ καταλαβαίνω πότε ἐπέρασε ἡ χρονιὰ καὶ πρέπει νὰ δόσω ἐξετάσεις ἐφ ὅλης τῆς ὕλης πάλι…
Αὐτὸ κυρίως ἄρχισα νὰ τὸ νοιώθω ἀπὸ τὸ Λύκειο καὶ μετά.
Δὲν τόλμησα νὰ ξαναρωτήσω κάποιον για τὸν χρόνο, μόνο ποὺ πολλὲς φορὲς ἀναρωτιόμουν τὶ εἶχε ἀλλάξει.

Σὲ ὅλα μου τὰ χρόνια, μέχρι τώρα, ποὺ δὲν τὰ λὲς καὶ πολλά, ἀλλὰ δὲν τὰ λὲς καὶ λίγα, πολλὲς φορὲς ἐβίωσα αὐτὸν τὸν παράξενο ῥυθμὸ τοῦ χρόνου καὶ κατάλαβα ὅτι μπορῶ νὰ ζῶ μὲ δύο τρόπους: Μποροῦσα νὰ ζῶ πέντε λεπτὰ καὶ νὰ χρειάζομαι μιὰν ἡμέρα γιὰ νὰ τὰ περιγράψω ἢ νὰ ζῶ μιὰν ἡμέρα καὶ νὰ τὴν περιγράφω σὲ πέντε λεπτά.
Ὁ χρόνος εἶναι μιὰ μεγάλη αὐταπάτη!!!!! Ὑπάρχουμε μέσα στὸν χρόνο, ἀλλὰ ποθοῦμε τὶς στιγμές. Αὐτὴ εἶναι ἡ δική μας διπλῆ φύσις. Ὁ χρόνος χρειάζεται ταχύτητα γιὰ νὰ πηγαίνῃ χαμένος. Οἱ στιγμὲς χρειάζονται χῶρο γιὰ νὰ τὶς ἀπολαύσουμε.
Γνωρίζουμε τὶς στιγμὲς ὅταν κάνουμε ἔρωτα, ὅταν διαβάζουμε, ὅταν χανόμαστε στὴν μαγεία τῆς μουσικῆς καὶ τῆς ποιήσεως,  ὅταν φιλοσοφοῦμε, ὅταν φυτεύουμε λουλούδια….
Μέσα στὶς στιγμὲς γνωρίζουμε τὴν χαρά, διακρίνουμε τὴν ὀμορφιά, θυμόμαστε τὶ σημαίνει νὰ εἶσαι ζωντανός.
Μέσα στὶς στιγμὲς ἐρχόμαστε πιὸ κοντὰ στὸν Θεό.
Χρειάζεται μιὰ ἀστραπὴ ἡσυχίας γιὰ νὰ διασχίσουμε τὰ ὅρια ἀπὸ  τὸν χρόνο στὶς στιγμὲς καὶ τὸ μόνο ποὺ χρειάζονται οἱ στιγμὲς ἀπὸ ἐμᾶς, εἶναι νὰ θελήσουμε νὰ σταματήσουμε τόσο ὅσο εἶναι ἀρκετό, γιὰ νὰ ἀκούσουμε τὴν μουσική τους.

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία