Νομίζω πὼς δουλευόμεθα μεταξύ μας…
Ἔχουμε κυριολεκτικῶς πιάσει πάτο, ἀλλὰ τὰ φωτάκια, τὰ λαμπάκια καὶ τὰ λοιπὰ στολίδια, περισσεύουν…
Βλέπουμε τὶς πόλεις μας, τὴν μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλην, νὰ στολίζονται, λὲς κι ἔχουμε ἐθνικὴ ἑορτή*… τὴν στιγμὴ ποὺ στοὺς δρόμους τῶν ἰδίων πόλεων, οἱ ἄστεγοι πολλαπλασιάζονται.
Βλέπουμε δημάρχους νὰ ἐνδιαφέρονται μόνον γιὰ τὴν ψηφοθηρία τους, τὴν στιγμὴ ποὺ τὰ σπίτια τῶν ψηφοφόρων τους εἶναι παγωμένα καὶ ὑγρά.
Βλέπουμε τοὺς δρόμους μας νὰ ἔχουν καταντήσει βομβαρδισμένα τοπία, τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ μόνον ποὺ ἀναπτύσσεται στὴν χώρα μας εἶναι τὰ κοινωνικὰ παντοπωλεῖα καὶ οἱ αὐτοκτονίες…
Ἡ ὑποκρισία, ἐν ὁλίγοις, ἐπερίσσευσε…
Ντροπή!!!

Τώρα, ἐν μέσῳ ἀποσυνθέσεως, κι ὄχι κρίσεως, λόγῳ τῶν ἐπερχομένων ἐκλογῶν κυρίως, εὑρῆκαν κάποιοι τὴν εὐκαιρία νὰ μαζεύσουν κάτι ἀπὸ τὰ ἀμάζευτα. Κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὄχι μόνον δὲν μαζεύεται, ἀλλὰ κρίνεται κι ὡς περιττόν… Δῆλα δὴ εἶδος πρὸς ἀνακύκλωσιν…
Ἀπὸ τὴν κορυφή, ποὺ λέγεται κυβέρνησις, ἔως τὴν βάσιν, ποὺ λέγεται τοπικὴ αὐτοδιοίκησις, τὸ μόνον ποὺ βλέπουμε εἶναι περίσσευμα ὑποκρισίας.
Ἡμέρες ποὺ εἶναι… Κρυβόμεθα πίσω ἀπὸ τὰ μικρά μας δακτυλάκια, ἀρνούμενοι νὰ δοῦμε τὴν πραγματικότητα, ὡς ἔχει…
Καὶ μετὰ μᾶς φταῖν οἱ ἄλλοι…

Στὸ μεταξὺ τὰ ἐνεχυροδανειστήρια κάνουν χρυσὲς δουλειές…
Τὰ βασικὰ ἀγαθά, γιὰ τὴν ἀνθρώπινον ἐπιβίωσιν, ἀρχίζουν νὰ γίνονται ἀπαγορευτικά, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ στέγασις, ἡ τροφή, ἡ ἀσφάλεια…
Τὰ δικαιώματα τῶν πολιτῶν περικόβονται θρασύτατα…
Ἀλλὰ τὰ φωτάκια, ἡ λάμψις καὶ ὁ κακός μας ὁ καιρός, μία χαρὰ κρατοῦν…

Ἄν τέ…
Καὶ τοῦ χρόνου ἐλεύθεροι…

Φιλονόη

Υ.Γ. Ἐγὼ δὲν ἑορτάζω. Περιμένω.

*Ἐθνική ἑορτή; Ἄς καγχάσω… Ποιά ἐθνική ἑορτή ἐστάθη ἀφορμή γιά τόσα στολίδια;

φωτογραφία