Βρέχει, βρέχει δυνατά…
Κεραυνοί, ἀστραπές, νερά… Τῆς καταστροφῆς συμβαίνει γύρω μας… Ἰδίως αὐτὴν τὴν ὥρα, ποὺ σᾶς γράφω, δύο ποτάμια ἔχουν σχηματισθεῖ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι μου… Δύο, τὸ ἕνα μεγάλο, στὸν κεντρικὸ δρόμο, καὶ τὸ ἄλλο μικρότερο, στὸν παράδρομο…
Διαφορετικῆς ῥοῆς καὶ διαφορετικῆς ὁρμῆς… Χαοτικὲς καταστάσεις…

Ἤδη ἡ Βόρειος Εὐρώπη, γιὰ πολλοστὴ φορά, μέσα σὲ λίγες ἑβδομάδες, ἐξακολουθεῖ νὰ καταστρέφεται…
Ἀλλὰ κι ἐδῶ μᾶς ἔφθασαν τὰ ἀπόνερα τῆς καταστροφῆς…

Τὸ νερό…
Τὸ μέσον καθάρσεως τῶν πάντων…
Αὐτὸ ποὺ ἐδῶ καὶ χιλιάδιες χρόνια ἦταν τὸ μοναδικὸν στοιχεῖον, ποὺ πάντα ἐρχόταν στὴν κατάλληλον στιγμή, πρὸ κειμένου νὰ ἐπαναφέρῃ τὶς χαμένες ἰσοῤῥοπίες…

Τί σᾶς γράφω πρωϊνιάτικα;
Μπᾶ… τίποτα σπουδαῖον…
Ἁπλῶς τώρα πιὰ δὲν μὲ φοβίζει…
Τώρα τὸ ἀπολαμβάνω…
Ἡ Φύσις, γιὰ κάποιους δικούς της λόγους, καταφέρνει νὰ εἶναι πιὸ δυνατὴ ἀπὸ ἐμᾶς καὶ νὰ μᾶς ἀποδεικνύῃ πὼς μπορεῖ, ἀκόμη κι ὅταν ἐμεῖς ἔχουμε σχεδιάσει τὰ πάντα σὲ κάθε τους λεπτομέρεια, νὰ μᾶς διαλύῃ κάθε πρόγραμμα, σχεδιασμό, μεθόδευσιν…

Τὸ νερό…
Πόσο δυνατό εἶναι;
Καί πόσο ἀνίσχυροι ἐμεῖς ἐμπρός στήν ὁρμή του;
Κάτι συμβαίνει… Κάτι πολὺ μεγάλο…
Καὶ μετὰ ἀπὸ τὸ κάθε ἐπὶ μέρους, μικρὸ ἤ μεγάλο γεγονός, τὸ νερὸ ἔρχεται γιὰ νὰ σφραγίσῃ τὴν μοναδική μας πραγματικότητα:
Μετὰ τὸ χάος ἔρχεται ἡ Ἁρμονία…
Τώρα ζοῦμε μέσα στὸ Χάος μας… Χάος ἀκόμη καὶ στὴν ῥοὴ τῶν ὑδάτων…
Γιὰ νὰ φθάσουμε στὴν Ἁρμονία ὅμως πρέπει νὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὴν κάθαρσιν…
Καὶ τὸ νερὸ ἀκριβῶς αὐτὸ ἐπιτυγχάνει… Τὴν ἀναγκαία γιὰ τὸν πλανήτη Κάθαρσιν…
Ἄς μὴ τὸ φοβούμεθα…
Γιὰ καλὸ μᾶς ἦλθε…

Φιλονόη

φωτογραφία