Τὸ δίφραγκο

Πάντα έλεγα ότι ο ήχος της σιωπής είναι κάτι πολύ εξωπραγματικό , κάτι που γράφθηκε με ποιητική αδεία. Ποτέ δεν υπήρχε η απόλυτη σιωπή, μέχρι που την ένιωσα. Μέσα σε αυτό το διαδικτυακό σύστημα που εναποθέτουμε σκέψεις και περιγράφουμε άλλοτε «καλλιτεχνικώς» και άλλοτε άτσαλα, αρχίζω να ακούω τις φωνές σας. Όλων σας. Ακόμα και αυτών που δεν έχουν μπει σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο.
Είναι σαν να είμαι ένα βαθύ πηγάδι και ο καθένας σας ρίχνει μέσα ένα δίφραγκο. Ακούω την πτώση και το κουδούνισμα της κατάληξης.
Όσο απρόσωπο και να είναι αυτό το σύστημα επικοινωνίας μας, γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον τόσο καλά όσο δεν γνωρίζουμε ανθρώπους που βλέπουμε, ακούμε, αγγίζουμε και μυρίζουμε καθημερινώς. Μέσα σε αυτή την κοινωνία που δημιουργούμε με ψευδώνυμα και ψεύτικα προφίλ, λέμε την αλήθεια στον εαυτό μας κάνοντας, τoν διαδικτυακό συνοδοιπόρο καθρέπτη. Γιατί εσύ που γράφεις και εγώ που γράφω στον εαυτό μας τα εκμυστηρευόμαστε. Και από τον εαυτό σου, ως γνωστόν, δεν κρύβεσαι. Ακόμη και οι γελοίοι εντυπωσιασμοί μας και η έπαρση που νοιώθουμε δημοσιεύοντας κάτι που θα χαθεί σε λίγο στην απόλυτη λήθη, δείχνουν την στιγμιαία διάθεση που στον πραγματικό κόσμο εντέχνως την καλύπτουμε.
Έρχονται και εκείνες οι στιγμές που λες: «γιατί να γράψω κάτι, σάμπως θα αλλάξω τίποτα;» Σταματάς για κάμποσες ημέρες και ξαφνικά ακούω πάλι το δίφραγκο να πέφτει. Δεν ξέρεις τι θόρυβο μπορεί να κάνει ένα δίφραγκο σε ένα άδειο πηγάδι! Ταράζει το ακουστικό νεύρο και μετά αρχίζεις να ακούς. Μετά από λίγο να βλέπεις και να μυρίζεις. Στο τέλος φθάνει και η στιγμή της αφής που σε κάνει να χτυπήσεις φιλικά τον άλλον στην πλάτη ή να τον απωθήσεις σπρώχνοντας. Άλλοτε αυτό που αντιμετωπίζεις είναι μοναδικά αληθινό και άλλοτε μοναδικά ψεύτικο. Αλλά είναι η αλήθεια. Ο ήχος της σιωπής είναι η αλήθεια. Ως τέτοια εκλαμβάνεται και ως τέτοια αντιμετωπίζεται. Μικρή ή μεγάλη μέσα στα «εικονικά» μας σπίτια γεμίζει την ατμόσφαιρα.
Και τώρα που γράφω ακούω δίφραγκα να πέφτουν μέσα μου και είναι σαν τις ευχές, αυτές που κάναμε παιδιά, που τώρα γιγαντώθηκαν και συνάμα συρρικνώθηκαν σε ένα κέρμα, που βγάζει φωνή και που γεμίζει μαζί με τα άλλα την αδειοσύνη του πηγαδιού. Νιώθω ότι είμαι εδώ για να πετάξεις την ευχή σου και να σου ανταποδώσω στα ίσα.
Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

6 thoughts on “Τὸ δίφραγκο

  1. Ούτε τον εαυτό μου σε πεντακάθαρο καθρέπτη να έβλεπα…που το αποφεύγω.Ενώ εκεί που φωτίζει το φεγγάρι στη θάλασσα,ακριβώς στο σημείο που σκάει το κύμα…εκεί μου αρέσει να βλέπω το πρόσωπο μου,το παραλλάζει τόσο πολύ που σχεδόν δεν φαίνεται η Θλίψη κ η Οργή που εναλλασονται τόσα χρόνια. Όντως σαν να βλέπω το “ημερολόγιο” των σκέψεων μου. Τελείως ΑΠΛΌΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ… Τόσο που τρόμαξε η σιωπή μου κ έπαψε να ουρλιάζει για λίγο.Τώρα κλαίει τόσο…σιωπηλά

      • Δεν θα επρεπε να ρωτησεις την ιδια; Αν ετσι τιματε τους αναγνωστες σας….Καποιοι εχουν δακρυα γιατι εχουν Τιμη, κ Αξιοπρεπεια…γραφουν κ μιλουν οταν το νιωθουν οχι επειδη πρεπει να κανουν σχολιο.

      • Τὸ σχόλιον ΔΕΝ ἦταν εἰρωνικὸ ἤ προσβλητικὸ ἀλλὰ διευκρινιστικό.
        Νὰ ἐπαναλάβῳ λοιπόν:
        «Γιατί κλαίει; Στάδιον εἶναι…ἀναγκαῖον!»
        Διευκρινίζω ἐπίσης πὼς ἔχουμε πολλὲς φορὲς ἐνασχοληθεῖ μὲ τὰ στάδια τῆς ἀπωλείας:
        https://filonoi.gr/2014/06/30/apoleia/

      • Διευκρινιστικό; Επεξηγει δηλαδη κατι στο κειμενο σας ή στο σχολιο μου;Δεν θυμαμαι να διαβασα κατι για δακρυα στο αρθρο.. Ας το αφησουμε ομως γιατι δεν ειναι καιρος για να χανομαστε μεταξυ μας. Οταν εγραψα ηταν γιατι ο τροπος εκφρασης και η ουσια των λογων ηταν τοσο οικεια ειχε τοση φλογα ψυχης που με ενεπνευσε να πω εστω αυτο,οτι μ εντυπωσιασε,αλλα επειδη -δυστυχως-το χερι μου το οριζει η ψυχη μου κ οχι η λογικη ,κατεληξε υπερδιαστατο. Σπανιως τα ελεγχω πριν τα ανεβασω… Ευχαριστω πολυ για το συνδεσμο,Θα το δω αμεσως.
        Με Εκτιμηση
        Εκάτη

      • Ἑκάτη, εἰλικρινῶς, ἀπὸ καρδιᾶς, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἔχω διαθέσεις προσβολῆς ἤ ἀπαξιώσεως, ἐκτὸς κι ἐὰν ΕΜΦΑΝΩΣ κάποιος ἔρχεται μὲ ἀνάλογες διαθέσεις.
        Ποιός ὁ λόγος λοιπόν νά στραφῷ ἐναντίον σου, ὅταν τό ἐν λόγῳ κείμενον μέ εἶχε ἤδη ὀδηγήση στό νά αἰσθανθῷ ἀναλόγως;

Leave a Reply to ekatiflogaCancel reply