Γιατί νομίζετε ὅτι ἡ «κρίσις» δέν ἔχει λυθεῖ τόσα χρόνια;
Μήπως διότι κάποιοι ἔκαναν πραξικόπημα καί τούς βολεύει ἡ ἐξακολούθησίς της;
Μήπως διότι ἡ ὑφαρπαγή νομοθετικῆς ἐξουσίας εἶναι τό γλυκό ναρκωτικό πού ἐξιτάρει τήν ματαιοδοξία τῶν ἐγκληματιῶν ἐκείνων, ὥστε νά τό παίξουν κι ἐκείνοι λιγάκοι «θεοί»;

Ἕνα Σιωπηλὸ Πραξικόπημα

«Zur Verfassung Europas» (Ἐπὶ τοῦ Συντάγμτος τῆς Εὐρώπης) εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ νέου του βιβλίου, τὸ ὁποῖο εἶναι οὐσιαστικὰ ἕνα ἐκτενὲς δοκίμιο ὅπου περιγράφει πῶς ἡ οὐσία τῆς δημοκρατίας μας ἔχει ἀλλάξει κάτω ἀπὸ τὴν πίεση τῆς κρίσεως καὶ τὴν φρενίτιδα τῶν ἀγορῶν. Ὁ Habermas λέει ὅτι ἡ ἐξουσία ἔχει γλιστρήσει ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων καὶ κατέληξε σὲ φορείς ἀμφισβητούμενης δημοκρατικῆς νομιμότητος, ὅπως τὸ Εὐρωπαϊκό Συμβούλιο. Βασικά, ἐξηγεῖ, οἱ τεχνοκράτες ἔχουν πραγματοποιήσει ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ ἕνα σιωπηλὸ πραξικόπημα.

«Στὶς 22 Ιουλίου 2011, ἡ (Γερμανίδα Καγκελάριος) Ἄνγκελα Μέρκελ καὶ ὁ (Γάλλος πρόεδρος) Νικολὰ Σαρκοζὶ συμφώνησαν σὲ ἕναν ἀόριστο συμβιβασμὸ – ποὺ σίγουρα εἶναι ἀνοιχτὸς σὲ πολλαπλὲς ἑρμηνεῖες – μεταξὺ τοῦ γερμανικοῦ οἰκονομικοῦ λιμπεραλισμοῦ καὶ τοῦ γαλλικοῦ κρατισμοῦ», γράφει. «Ὅλα τὰ σημάδια δείχνουν ὅτι ἀμφότεροι θὰ ἤθελαν νὰ μετατρέψουν τὴν ἐκτελεστικὴ ὁμοσπονδία, ποὺ κατοχυρώνεται στὴν Συνθήκη τῆς Λισαβώνας, σὲ μία ὑπερκρατικὴ ὑπεροχὴ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου, σὲ εὐθεία ἀντίθεση μὲ τὸ πνεῦμα τῆς συμφωνίας.»

Ὁ Habermas ἀναφέρεται στὸ σύστημα ποὺ ἡ Μέρκελ καὶ ὁ Σαρκοζί ἐγκατέστησαν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς κρίσεως ὡς «μετα – δημοκρατία». Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο δὲν ἔχει σχεδόν καμία ἐπιρροή. Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐπιτροπὴ ἔχει «μία περίεργη ἀναστελλόμενη θέση» χωρὶς πραγματικὰ νὰ εἶναι τῆς άποδίδονται εὐθύνες γιὰ ὅ,τι κάνῃ. Τὸ πιὸ σημαντικό, ὡστόσο, ἐπισημαίνει ὅτι εἶναι τὸ Εύρωπαϊκὸ Συμβούλιο, στὸ ὁποῖο ἐδόθη ὁ κεντρικὸς ρόλος στὴν Συνθήκη τῆς Λισαβώνας – ἕναν ρόλο ποὺ ὁ Habermas χαρακτηρίζει ὡς ἀνωμαλία. Βλέπει τὸ Συμβούλιο ὡς «ἕνα κυβερνητικὸ ὄργανο ποὺ συμμετέχει στὴν πολιτικὴ χωρὶς νὰ ἔχει καμμία ἄδεια νὰ τὸ πράξῃ.”

Βλέπει μία Εὐρώπη στὴν ὁποία τὰ κράτη καθοδηγοῦνται ἀπὸτ ὶς ἀγορές, ὅπου ἡ ΕΕ ἀσκεῖ τεράστια ἐπιρροὴ στὸν σχηματισμὸ νέων κυβερνήσεων στὴν Ἰταλία καὶ τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὅπου ὅλα ὅσα ὑπερασπίζεται μὲ πάθος καὶ ἀγαπᾶ στὴν Εὐρώπη, ἔχουν ἀπλὰ σπρωχθεῖ στὸ περιθώριο»

Habermas, the Last European: A Philosopher’s Mission to Save the EU

spiegel

Ὅπως οἱ ὀρδὲς γραφειοκρατῶν καὶ ἡ παραγωγὴ χαρτούρας & ἀδιανόητων ρεγουλαρισμάτων μὲ τεράστιο κόστος στοὺς φορολογούμενους δὲν εἶναι βιώσιμη κρατικὴ πολιτική, ἔτσι καὶ ὁ ἀέρας ὁ κοπανιστὸς δὲν εἶναι βιώσιμη οἰκονομία. Ἡ κατάρρευση τοῦ κλάδου ἐκείνου στὸ χρηματοπιστωτικό, ποὺ ἔχει νὰ κάνῃ μὲ παράγωγα, options, futures, γυμνὰ ἀσφάλιστρα, hedge funds κ.ο.κ. εἶναι ἀναπόφευκτη καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συνεχίσῃ νὰ συντηρεῖται μὲ φορολογικὲς ἀφαιμάξεις εἰς βάρος τῆς πραγματικὰ παραγωγικῆς οἰκονομίας. Ὁ χάρτινος κόσμος καταρρέει.

422 δισ. ευρώ τοκοχρεωλύσια σε 15 χρόνια!

ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ*

Η ομιλία του νέου πρωθυπουργού στη Βουλή σχετικά με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης δεν προκάλεσε καμία έκπληξη. Άλλωστε όλη η κοινωνία γνωρίζει πως η επιλογή ενός προσώπου σαν τον Λουκά Παπαδήμο προσιδιάζει στην επιλογή του κατάλληλου προσώπου για την αποτελεσματική διεκπεραίωση ενός project. Όμως η προγραμματική του ομιλία περιείχε διάφορα σημεία στα οποία αξίζει να επιστήσουμε την προσοχή. Ένα από αυτά είναι η επίκληση από τα χείλη του πρωθυπουργού της υποχρέωσης του ελληνικού λαού να ανταποκριθεί στην αλληλεγγύη που του επιδεικνύουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, μέσω της αποδοχής της ασκούμενης πολιτικής λιτότητας και της συναίνεσης στην υπαναχώρηση από τα κεκτημένα του εργατικού κινήματος.

Η αλήθεια είναι ότι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι έχουν κληθεί να συνδράμουν με σημαντικά ποσά τους Μηχανισμούς Στήριξης της Ελλάδας, αλλά και της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Το ερώτημα όμως στο οποίο πρέπει να απαντήσει ο κ. Παπαδήμος είναι το κατά πόσον αυτά τα βάρη των Ευρωπαίων φορολογουμένων ανακουφίζουν τους ώμους του ελληνικού λαού, από τον οποίο ο νέος πρωθυπουργός ζητάει υπευθυνότητα απέναντι «στην αλληλεγγύη που δέχεται».

Η απάντηση που θα δίναμε εμείς είναι εύκολη. Τα χρήματα που καλούνται να πληρώσουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, εν μέσω λιτότητας και στις χώρες τους, ανακουφίζουν τους εγχώριους και διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, και σε καμία περίπτωση δεν κατευθύνονται στον ελληνικό λαό. Επομένως, ο κ. Παπαδήμος ας αναζητήσει την υπευθυνότητα, από αυτούς που κερδίζουν από τα βάρη των Ευρωπαίων φορολογουμένων, δηλαδή τους μέχρι πρότινος συναδέλφους του.

Στο σημείο αυτό θα επικαλεστούμε τα στοιχεία ενός πίνακα από την Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού του 2012 (σελ. 59), που αναφέρεται στις χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου για το 2012, ο οποίος επιβεβαιώνει πλήρως τα παραπάνω.

Στον πίνακα των χρηματοδοτικών αναγκών του νέου Προϋπολογισμού φαίνεται ότι, για το 2012, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι και το ΔΝΤ θα δανείσουν 106 δισ. ευρώ στον «ελληνικό λαό» (όπως λέει και ο κ. Παπαδήμος). Μια καλύτερη ανάγνωση του πίνακα όμως αποκαλύπτει ότι τα χρήματα αυτά όχι απλώς δεν διοχετεύονται στο ελληνικό λαό, αλλά κατευθύνονται πολύ συγκεκριμένα στους πιστωτές μας! Πιο συγκεκριμένα, τα 13,3 δισ. αφορούν την κάλυψη του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού. Όμως αυτό το ποσό, από τη στιγμή που θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, αφορά αποκλειστικά τόκους προς τους δανειστές μας και σε καμμία περίπτωση πρωτογενείς δαπάνες! Ομοίως και οι υπόλοιπες χρηματοδοτικές ανάγκες επιμερίζονται στην υπηρέτηση του μεσο-μακροπρόθεσμου ομολογιακού δανεισμού (41,9 δισ.) και των βραχυπρόθεσμων εντόκων γραμματίων (25 δισ.), καθώς επίσης και τα 30 δισ. που αφορούν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.  Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζουμε τους τόκους που θα κληθεί το ελληνικό Δημόσιο να καταβάλει για τα 106 δισ. που θα δανειστεί το 2012 από τον Μηχανισμό Στήριξης.

Επομένως, η επίκληση του κ. Παπαδήμου για «υπευθυνότητα απέναντι στην αλληλεγγύη των Ευρωπαίων φορολογουμένων» απευθύνεται σε λάθος αποδέκτη: Θα έπρεπε να απευθύνεται στους πιστωτές και όχι στον ελληνικό λαό. Αυτός ο πίνακας, επιπλέον, δίνει και απάντηση στον μόνιμο εκβιασμό σχετικά με το τι θα γίνει με τους μισθούς και τις συντάξεις αν δεν λάβουμε κάποια από τις περίφημες δόσεις. Ο πίνακας αυτός σε συνδυασμό με μια κυβέρνηση που θέλει να συγκρουστεί με το τραπεζικό κατεστημένο οδηγεί στην άμεση απάντηση: Δεν θα εισπράξουν οι τράπεζες τα λεφτά που υπολόγιζαν ότι θα εισπράξουν, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις θα πληρωθούν κανονικά.

Ένα δεύτερο σημείο που έχει σημασία να τονίσουμε είναι τι έχουν πληρώσει οι Έλληνες φορολογούμενοι για το εγχώριο και ξένο τραπεζικό σύστημα τα τελευταία χρόνια, έτσι ώστε να διαπιστώσουμε πόσο μεγάλη αλληλεγγύη έχουν επιδείξει οι ελληνικές κυβερνήσεις σε αυτή την ηγεμονική μερίδα του κεφαλαίου.

Στον πίνακα των τοκοχρεωλυσίων παρουσιάζονται τα τοκοχρεωλύσια που έχουν πληρώσει οι Έλληνες φορολογούμενοι από το 1995 μέχρι το 2010.

Τα χρεωλύσια αναφέρονται στα ποσά που έχουμε δανειστεί στο παρελθόν, ενώ οι τόκοι αποτελούν το καθαρό κέρδος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ο λόγος που έχει πολιτική σημασία να αναφερόμαστε στο άθροισμα των τοκοχρεωλυσίων είναι ότι αποτελούν δαπάνες του ελληνικού λαού, για να καλυφθούν τα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών. Συνολικά λοιπόν τα τελευταία 15 χρόνια έχουμε πληρώσει 265 δισ. ευρώ σε χρεωλύσια και 156 δισ. σε τόκους, σύνολο 422 δισ.! Όπως επανειλημμένα και τεκμηριωμένα έχει υποστηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ, τα δημοσιονομικά ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας οφείλονται πρωτίστως στα χαμηλά φορολογικά έσοδα και όχι στις υψηλές δημόσιες δαπάνες. Όμως αυτοί που, ως γνωστόν, χρηματοδοτούν τα φορολογικά έσοδα του ελληνικού Δημοσίου, δεν είναι οι «Έλληνες πολίτες» γενικά και αόριστα, αλλά οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Εν ολίγοις, ένας από τους βασικούς παράγοντες για τις δημοσιονομικές ανισορροπίες είναι ότι το μεγάλο κεφάλαιο (αλλά και πλήθος ελεύθερων επαγγελματιών) δεν πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν. Πώς καλύπτονται αυτές οι ανισορροπίες; Μα φυσικά με τον παραπάνω δανεισμό μέσω ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Ποιοι κερδίζουν από τον δανεισμό αυτόν; Οι πιστωτές, οι οποίοι κερδίζουν σημαντικά ποσά εκμεταλλευόμενοι τα υψηλά επιτόκια δανεισμού. Και, τέλος, ποιοι πληρώνουν για την εξυπηρέτηση των δανείων αυτών; Μα προφανώς οι συνεπείς φορολογούμενοι, δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.

Από τα παραπάνω γίνεται σαφής ο ταξικός χαρακτήρας του δανεισμού με βάση το ποιος ωφελείται και το ποιος καλείται να πληρώσει. Φυσικά όταν ο δανεισμός λαμβάνει χώρα σε μια οικονομία με δίκαιο φορολογικό σύστημα και χρησιμοποιείται σε σκοπούς ανταποδοτικούς προς αυτούς που σηκώνουν το βάρος του, τα αποτελέσματα του δανεισμού είναι θετικά. Η ελληνική οικονομία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες δεν αποτελεί τέτοια περίπτωση.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι οφείλουν να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους Ευρωπαίους φορολογούμενους, όχι γιατί καλούνται να πληρώσουν γι’ αυτούς, αλλά γιατί και αυτοί δέχονται σκληρότατη επίθεση. Οι πρόσφατες εξελίξεις με τη σκλήρυνση της πολιτικής λιτότητας σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία δημιουργούν νέους όρους, πολύ πιο ελπιδοφόρους αυτή τη φορά, για την ταξική πάλη στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Ένα από τα μεγαλύτερα καθήκοντα της αριστεράς στην πιο κρίσιμη στιγμή της είναι να πείσει ότι, όπως οι οικονομίες είναι αλληλένδετες στην Ευρωζώνη, το ίδιο αλληλένδετες είναι και οι μοίρες των εργαζομένων στην Ευρωζώνη. Και αυτό τον αγώνα είτε θα τον κερδίσουν όλοι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι είτε κανείς τους.

αὐγή

Καιρὸς νὰ σωπάσουν κάποια προβατάκια ποὺ βελάζουν “νὰ μείνουμε μὲ κάθε τρόπο στὸ εὐρώ”. Ἔπρεπε νὰ εἴχαμε ἤδη βγεῖ ἀπὸ χθές. Πρὶν χειροτερέψει ἡ οἰκονομία καὶ φθάσει τὸ σημερινὸ πρόβλημα. Καὶ καιρὸς νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἤδη μαίνεται ἕνας ἄλλου εἴδους πόλεμος, ποὺ οὔτε οἰκονομικὸς εἶναι οὔτε πολιτικός. Πολιτισμικὸς εἶναι. Ἕνας πόλεμος ἀξιῶν. Καὶ σὲ αὐτὸν ἡ ὀσφυοκαμψία ΔΕΝ εἶναι ποτὲ κερδοφόρα.

Ξύλον ἀγκύλον οὐδέποτε ὀρθόν.
[μτφρ: τὸ στραβὸ ξύλο ποτὲ δὲν ἰσιώνει]
Ἀρχαιοελληνικὴ παροιμία

Απόφαση Βόμβα: Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο απαιτεί αναθεώρηση του Συντάγματος..

Χθες ολοκληρώθηκε η σύνοδος εργασίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Πλήρης επικράτηση της Γερμανίας..

Ενίσχυση του ρόλου του ΔΝΤ στην Ευρώπη..

Τα αποτελέσματα τραγικά τόσο για το μέλλον της Ε.Ε όσο και για την συνοχή της.

Δέκα επτά χώρες συμφώνησαν, έξη προτίθενται να συμμετάσχουν και δυο κυβερνήσεις θα ενημερώσουν τα κοινοβούλια τους. (υπάρχουν και τέτοιες χώρες..)

Η είδηση όμως και ταυτόχρονα βόμβα μεγατόνων είναι ότι…

Οι νέοι δημοσιονομικοί κανόνες της ευρωζώνης θα πρέπει να περάσουν-μεταφερθούν στο σύνταγμα….για να επισημοποιηθούν !!!

Διαβάστε την σχετική ανακοίνωση του Herman Van Rompuy, για την χθεσινή σύνοδο

Επιτρέψτε μου να σας ενημερώσω για τα κύρια αποτελέσματα της πρώτης συνόδου εργασίας μας από αυτό το Ευρωπαϊκό Συμβουλίο. Βραχυπρόθεσμα είχαμε συμφωνήσει σε άμεσες ενέργειες για να ξεπεραστεί η σημερινή κρίση. Μακροπρόθεσμα, συμφωνήσαμε σε μια νέα δημοσιονομική πολιτική για την ευρωζώνη.

Όσον αφορά το βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, έχουμε αύξηση των χρηματοδοτικών πόρων μας για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η ζώνη του ευρώ και τα άλλα κράτη μέλη θα βοηθήσουν να διαθέσουμε πρόσθετους πόρους έως και 200 ​​δισ. ευρώ στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Η Ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική Σταθερότητα Διευκόλυνσης (EFSF) θα αναπτυχθεί ταχέως.

Συμφωνήσαμε, επίσης, για την επιτάχυνση της θέσης σε ισχύ του ταμείου διάσωσης του ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθερότητας (ESM) . Θα πρέπει να τεθεί σε ισχύ τον Ιούλιο του 2012.

Όσον αφορά τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (PSI), έχουμε κάνει μια σημαντική αλλαγή στο δόγμα μας

: από τώρα και στο εξής θα ακολουθεί πιστά τις αρχές και τις πρακτικές του ΔΝΤ. Ή να το πούμε πιο ωμά: η πρώτη προσέγγιση μας για να PSI, η οποία είχε πολύ αρνητικές επιπτώσεις για το χρέος

αγορές, είναι πλέον επίσημα παρελθόν.

Μέχρι στιγμής για την άμεση δράση σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά είναι επίσης σημαντικό να δώσουμε ένα μέσο και μακροπρόθεσμη προοπτική. Για το λόγο αυτό συμφωνήσαμε σε μια νέα δημοσιονομική πολιτική.

Αυτό σημαίνει: όλοι μας δεσμευόμαστε σε έναν νέο ευρωπαϊκό ισχυρό δημοσιονομικό κανόνα. Αυτό σημαίνει: τα κράτη μέλη θα το ενσωματώσουν στο σύνταγμα ή αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει: ενίσχυση των κανόνων μας για τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος, καθιστώντας τους περισσότερο αυτόματους. Σημαίνει επίσης ότι τα κράτη θα πρέπει να υποβάλουν το σχέδιο προϋπολογισμού τους στην Επιτροπή.

Υπήρξε μια ευρεία συμφωνία επί της ουσίας. Όσον αφορά τη μορφή, όλοι θέλουν να κάνουν αυτή τη νέα δέσμευση επισήμως δεσμευτική.

Βεβαίως, στην ΕΕ – που βασίζεται σε συνθήκες, πρωτόκολλα, νόμους – μιλώντας για τα νομικά μέσα δεν είναι ποτέ εύκολο. Ξεκινήσαμε αυτή τη συζήτηση στο τέλος της πρώτης συνόδου. Το συμπέρασμα είναι ότι 17 μέλη της ευρωζώνης και 6 άλλοι θα υπογράψουν μια διακυβερνητική συνθήκη. Δύο άλλες χώρες δεν έχουν ακόμη την εντολή να συμμετάσχουν.

Η σύνοδος κορυφής του περασμένου Οκτωβρίου, μου δίνει την εντολή να εξετάσω τον τρόπο που μπορούμε να ενισχύσουμε την οικονομική ένωση, μια εντολή σε στενή συνεργασία με τον Πρόεδρο της Επιτροπής και τον Πρόεδρο του Eurogroup. Η δημοσιονομική πολιτική που αποφασίσαμε σήμερα είναι ένα σημαντικό πρώτο αποτέλεσμα.

Δύο άλλα θέματα που εντοπίστηκαν στο πλαίσιο της εντολής: η ενίσχυση της οικονομικής σύγκλισης και εμβάθυνση της οικονομικής ένωσης. Όπως γνωρίζετε, έχω ετοιμάσει μια ενδιάμεση έκθεση και αποφασίσαμε απόψε ότι, με τους δύο συναδέλφους μου, θα εκπονήσω μια επιπλέον έκθεση, τον Ιούνιο, για εμβάθυνση της δημοσιονομικής ενοποίησης.

Για να τελειώσω, μια λέξη για το αύριο.

Το πρωί θα υπογράψουμε τη Συνθήκη προσχώρησης της Κροατίας. Στο ίδιο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όχι μόνο θα συνεχίσουμε τη σημερινή συζήτηση, αλλά επίσης θα εξετάσουμε τις οικονομικές πολιτικές, την ενέργεια, τη διεύρυνση και τις εξωτερικές σχέσεις.

Υ.Γ

Οι αρχηγοί κρατών ή κυβερνήσεων της Βουλγαρίας, Δανίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Πολωνίας και της Ρουμανίας εξέφρασαν την πρόθεσή τους να συμμετάσχουν στη διαδικασία. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Τσεχίας και Σουηδίας θα διαβουλευθούν με τα Κοινοβούλια τους προτού λάβουν απόφαση. 
Εμείς στείλαμε μια μαριονέτα να διαπραγματευθεί το μέλλον μας και την εθνική μας υπόσταση και κυριαρχία….

ἔχω ματια καὶ βλέπω