Ὅταν γεννιέται ἕνα παιδὶ εἶναι ἰκανὸ να νοιώσῃ ὅλα τοῦ τὰ συναισθήματα, ἀπὸ τὴν τρυφερότητα ἕως καὶ τὸν ἔντονο θυμό. Στὴν ἀρχὴ ἀντιδρᾶ αὐθόρμητα, σὲ αὐτά ποὺ νοιώθει, οὐρλιάζει, χαμογελάει, κλαίει. Γρήγορα ὅμως προσαρμόζει τὰ συναισθήματά του.

Κανένα παιδὶ δὲν γεννιέται μὲ τὰ συναισθήματά του προγραμματισμένα,  ὡστόσο αὐτὸ τὸ μαθαίνει. Μαθαίνει σὲ ποιὸν καὶ σὲ τὶ νὰ δείχνει τὴν ἀγάπη του, σὲ ποιὸν καὶ σὲ τὶ θὰ νοιώσῃ ἐνοχὴ καὶ φόβο, ποιὸν καί τὶ νὰ μισῇ. Παρ΄  ὅ,τι τὸ κάθε παιδὶ δοκιμάζει ὅλα του τὰ συναισθήματα, προσαρμόζεται σὲ ἕνα βασικὸ συναίσθημα, ὅταν τὰ πράγματα ἀγριεύουν στὸ σπίτι. Τὸ παιδί ποὺ ἀκούει συνεχῶς ἀπὸ τοὺς γονεῖς του ἣ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του τὴν φράσι «ντρέπομαι για ἐσένα», ἢ «θὰ ἔπρεπε νὰ ντρέπεσαι», προσαρμόζεται νὰ νοιώθῃ ἐνοχή. Τὸ παιδί ποὺ ἀκούει νὰ τὸ ἀπειλοῦν, γιὰ νὰ συμορφωθῇ, προσαρμόζεται, διδάσκεται νὰ φοβᾶται.

Τὸ παιδί ποὺ ἀκούει, «μὴ μιλᾷς σὲ αὐτούς», μαθαίνει νὰ μὴν ἐμπιστεύεται καὶ νὰ νοιώθῃ θυμό, μῖσος καὶ καχυποψία.
Τὸ παιδί ποὺ ἀκούει συνεχῶς «πρόσεχε» μαθαίνει νὰ μὴν ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του.

Τὰ συναισθήματα εἶναι σὰν μάγνητες, δηλαδὴ ἕλκουν καταστάσεις, προκειμένου νὰ βγοῦν ἔξω καὶ νὰ ἐκφρασθοῦν.
Στὴν ἐνήλικη ζωή μας λοιπόν, ὅταν ἔχουμε διδαχθεῖ νὰ νοιώθουμε ἐνοχές, τότε ἀναζητᾶμε καταστάσεις ποὺ θὰ βγάλουν στὴν ἐπιφάνεια αὐτὸ τὸ παλαιὸ ὀδυνηρό, ἀλλὰ οἰκεῖο καὶ γνωστὸ συναίσθημα.
Ἂν ἔχουμε διδαχθεὶ να μὴν ἐμπιστευόμαστε, τότε σίγουρα θὰ ἐπιδιώξουμε νὰ μποῦμε σὲ καταστάσεις ποὺ θὰ μᾶς προμηθεύσουν μὲ αὐτὸ τὸ γνώριμο συναίσθημα.
Ἔχουμε πολλοὺς τρόπους γιὰ νὰ τὸ κάνουμε.
Εἴμαστε δεξιοτέχνες σὲ αὐτό.
Πολλὲς φορὲς ἐκμεταλλευόμεθα τοὺς ἄλλους, δηλαδὴ τοὺς ἀναγκάζουμε μὲ τὴν συμπεριφορά μας νὰ μᾶς συμπεριφερθοῦν μὲ ἕναν συγκεκριμένο τρόπο καὶ ἔτσι νὰ ἀναβιώσουμε αὐτὰ τὰ συναισθήματα. Καὶ περνᾶμε μιὰ ὁλόκληρο ζωὴ μαζεύοντας κουπόνια καὶ βλάπτοντας τὸν ἑαυτό μας. Καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ θυμοῦνται τὶ ἔγινε στὶς 8 Ἰουνίου τοῦ 1959 καὶ πόσο πολὺ πληγώθηκαν.
Εἶναι ὁ θησαυρός τους, ποὺ δὲν λένε μὲ τίποτα νὰ τὸν ἀποχωριστοῦν.

Γιατί ἐπιμένουμε νά τό κάνουμε, ἐνῶ εἶναι ὀδυνηρό;

Πρῶτον γιατὶ τὸ διδαχθήκαμε καὶ δεύτερον γιατὶ πιστεύουμε ὅτι δὲν εἴμαστε ἀρκετὰ καλοὶ καὶ μᾶς ἀξίζει κάτι τέτοιο.
 Ὡστόσο, ὅταν κάποιος σταματήσει νὰ μαζεύῃ κουπόνια μπορεῖ νὰ εὑρεθῇ σὲ ἀπογνώση καὶ νὰ σκεφθῇ: «καί τώρα τί γίνεται»;

 Γιὰ νὰ σταματήσουμε μιὰ συνήθεια χρειάζεται νὰ τὴν ἀντικαταστήσουμε μὲ μιὰν ἅλλη. Μποροῦμε να ἀρχίσουμε νὰ μαζεύουμε χρυσᾶ κουπόνια καὶ νὰ ἀναζητήσουμε τρόπους γιὰ νὰ βελτιώσουμε τὴν ζωή μας, νὰ κτίσουμε τὴν αὐτοπεποίθησή μας, ζῶντας ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ὄχι μὲ «γιατί;» ἀλλὰ μὲ «γιατὶ ὄχι;»

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία