Ἀπὸ τὸν χρόνο μας γιὰ τὸν …ἑαυτόν μας…!!!
Τί λέω σήμερα;
Ὅλην τήν ἡμέρα μας μέ τόν ἑαυτόν μας δέν τήν περνᾶμε;
Διαρκῶς μαζύ του δέν παραμένουμε;
Κι ὅμως… Δὲν εἴμεθα μαζύ του…

Πρὸ ὁλίγου εἶδα αὐτὴν τὴν εἰκόνα στὶς ἀναρτήσεις τῆς Γιώτας καὶ ἐνεθυμήθην…
Πότε ἀλήθεια γιά τελευταία φορά ἀκούσαμε τήν φωνούλα πού ἐψιθύριζε, δειλά δειλά, μέσα μας γιά νά τῆς δώσουμε λίγη σημασία;
Πρόσκαιρες ἡδονὲς μποροῦμε νὰ πάρουμε ἀπὸ παντοῦ… Συνήθως «τυχαίως». Μά τό νά προσπαθήσουμε νά ἀκούσουμε αὐτό πού μᾶς ζητᾶ ὁ ἐσώτερός μας ἑαυτός, πότε τό κάναμε γιά τελευταία φορά;

Ἡ εἰκόνα παρουσιάζει ἕνα παιδὶ παρεμελημένο…
Χμμμ…
Ἀλήθεια, πότε ἐμεγάλωσε τό παιδί μέσα μας; Πότε ἔλαβε τήν ἀπαραίτητον προσοχή;
Πότε τό ἐφροντίσαμε καί τοῦ δώσαμε σημασία καί ἀξία;
Ἤ μήπως ἀκόμη τοῦ συμπεριφορόμεθα ὅπως ἀκριβῶς μᾶς συμπεριεφέρθησαν κάποτε οἱ δικοί μας γονεῖς;
Καί μήπως τελικῶς ἀναπαράγουμε ἀκριβῶς αὐτό πού ἐμάθαμε;
Μήπως ἔφθασε ἡ στιγμή γιά νά τό ἀλλάξουμε ἐπί τέλους;

Λίγον χρόνο χρειαζόμεθα…
Ὄχι γιὰ νὰ γευθοῦμε ἀκόμη μερικὲς ἀπολαύσεις… Γιὰ νὰ ἀφουγκρασθοῦμε… Γιὰ νὰ ἀκούσουμε…
Γιὰ νὰ μάθουμε…
Γιὰ νὰ εὕρουμε τὸν δρόμο μας…

Φιλονόη.

Υ.Γ. Καί μήπως τό ἐπαναλαμβάνουμε αὐτό τό σκηνικό ἀκόμη καί στά παιδιά μας;

φωτογραφία