Τὸ Παρίσι.

Ξέρω ἔναν κύριο παράξενο πολὺ

Ποὺ λόγια πάντ’ ἀλλόκοτα μιλεῖ

Γιὰ τὸ Παρίσι

Στὴν συντροφιά μας ὅταν ἔρθει νὰ καθίσῃ.

Λένε γι’ αὐτὸν

Πὼς ἀπὸ τὰ μαθητικά του χρόνια εἶχεν ὁρίσει,

μοναδικὸ

μὲς στὴ ζωή του ἰδανικὸ

νὰ πάῃ στὸ Παρίσι.

Χρόνια καὶ χρόνια τὸν μεθοῦσε

τ’ ὀνειρεμένο αὐτὸ ταξείδι

ποὺ ποθοῦσε.

Παντοῦ γιὰ ἐκεῖνο συζητοῦσε·

Μὲς στὰ ὄνειρά του αὐτὸ θωροῦσε·

τόσο, ποὺ ὁ πόθος του μὲ τὸν καιρὸ

τοῦ ’γινε μὲς στὴν ὑπάρξή του ἕνα στολίδι

λαμπρό.

Νὰ πάῃ στὸ Παρίσι…

Γιὰ τὸ ταξείδι αὐτὸ τ’ ὀνειρευτὸ

σκότωνε φευγαλέες ἐπιθυμίες

καὶ ἔκανε αἱματηρὲς οἰκονομίες

γιὰ νὰ τὸ πραγματοποιήσῃ.

Νὰ πάῃ στὸ Παρίσι…

Καὶ να,

Ποὺ κάποια ‘μέρα στὰ στερνὰα

τὸ κατορθώνει.

Κι ἔνα πρωΐ μέσα στοῦ τραίνου ἕνα βαγόνι

γιὰ τὸ Παρίσι μεθυσμένος ξεκινᾶ.

– Μά,

μόλις ἀντίκρυσε μακρυὰ τὸν πύργο τοῦ Ἄιφελ

ν’ ἀχνοδιαγράφεται στὸ φόντο τ’ οὐρανοῦ,

φριχτὴ μιὰ σκέψις εἰσόρμησε στὴν καμάρᾳ

τοῦ νοῦ:

«Κι ὕστερα; Κι ὕστερα τί θά γινόταν;

Πῶς θά μποροῦσε πιά νά ζήσῃι
μέ δίχως τή λαχτάρα αὐτή γιά τό Παρίσι;»

Γιατὶ ἐνοιωθε τώρα καλὰ πὼς ὅταν

σὲ λίγο στὸ Παρίσι θὰ εὑρισκόταν

μέσα σ’ ἐλάχιστο διάστημα ἀσφαλῶς,

θὰ τὸ βαριόταν.

Καὶ τότε;

– Καὶ τότε

πῆρε μιὰ τεράστια ἀπόφαση

ποῦ ὡς τώρα δεν εὐρέθηκε νὰ τοῦ τὴν συγχωρήσῃ

κανείς.

Ἀντὶς νὰ προχωρήσῃ στὸ Παρίσι

κατέβηκε σ’ ἕνα προάστιο,

στὸ Σαὶν Ντενίς.

Καὶ τὸ πρωὶ ἀπ’ τὴν ἴδια ὁδὸ

ξανάρθε ἐδῶ.

– Καὶ τώρα, σὰν καὶ τότε προτοῦ φύγει, πάλι,

μὲ μιὰ λαχτάρα σὰν καὶ πρὶν μεγάλη,

μιλάει καὶ λέει παντοῦ, πὼς ἔχει ὁρίσει

μοναδικό,
μὲς στὴ ζωή του ἰδανικό
νὰ  πάῃ στὸ Παρίσι.

Ὀρέστης Λάσκος

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply