Τὸ Ταχυδρομικὸ Ταμιευτήριο δὲν ἦταν μιὰ τράπεζα. Ἦταν ὁ κουμπαρᾶς τῆς παιδικῆς μας ἡλικίας, τὸ πήλινο γουρουνάκι τῶν παιδικῶν βιβλίων, τὸ παραμύθι τοῦ τζίτζικα καὶ τοῦ μέρμηγκα ποὺ μᾶς ἔλεγε ἡ δασκάλα ὅταν πήγαμε σχολεῖο κι οἱ ἐκθέσεις γιὰ τὴν ἀποταμίευσι στὶς μεγαλύτερες τάξεις, τὸ συνώνυμο τῆς οἰκογενειακῆς νοικοκυροσύνης καὶ τῆς προκοπῆς γιὰ τρεῖς γενιές, ἀπὸ τοὺς παπποῦδες μας ποὺ ὄργωσαν κι ἔφαγαν τὶς κακοτράχαλες πέτρες μέχρι νὰ στήσουν σπιτικό, μέχρις ἐμᾶς.

Καὶ ἦλθε ἡ era vulgaris, ἡ ἐποχὴ τῆς παρακμῆς, καὶ σκότος ἦν ἐπὶ τῆς γῆς. Κι ὅπως στὰ παραμύθια ἡ κακιὰ μάγισσα ἢ ὁ γίγαντας κλέβει τὰ παιχνίδια, τὴν μιλιά, τὰ ὄνειρα τῶν παιδιῶν, οἱ γαργαντοῦες τῆς «ἰσχυρῆς, εὐρωπαϊκῆς Ἑλλάδας», τῆς «δημοκρατίας τῆς μεταπολιτεύσεως» καὶ ἄλλων ἠχηρῶν παρόμοιων, ἔχωσαν τὰ βέβηλα χοντρόχερά τους στοὺς παιδικοὺς κουμπαράδες τριῶν γενεῶν.
(Νά ᾿παιρνε καὶ κανὰ πρωτάθλημα ὁ Φιλιππίδης τουλάχιστον…)

Κάθε ἄνθρωπος χάνει -καὶ ποτὲ δὲν παύει νὰ ἀναζητᾷ- τὸ πραγματικό του σπιτικό, τὴν παιδική του ἡλικία. Μὰ οὐδέποτε ὑπῆρξε ἄλλη γενιὰ σὰν τὴν δική μας· ἐξόριστοι στὸν σύγχρονο κόσμο, ξένοι στὴν ἴδια μας τὴν πατρίδα.

Ὁ σύγχρονος κόσμος πρέπει νὰ καταστραφῇ.

Φειδίας Μπουρλᾶς